Θέλωντας να βγώ απο του μυαλού το -δε θα το λεγα φωτεινό- μονοπάτι χρειάστηκαν πολλές, η μια μετά την άλλη φορές ακρόασης του ίδιου τραγουδιού. & να φανταστείτε πως την ύπαρξή τους (γιατί είναι δύο ουσιαστικά) δεν αγνοούσα, ίσα ίσα που & που σιγοτραγουδούσα. Είναι ποίημα η μουσική και ο στίχος όμως θέλει προσπάθεια και ζήλο απο τον δέκτη για να βιώσει έστω "θεωρητικά" το στόχο-αίσθημα του δημιουργού.
Ξανά & ξανά λοιπόν. Μοσχολιού και Καρέζη αποτυπωμένες στην αγαπημένή μου Νατάσσα. Χείμαρος αισθημάτων- για το φευγιό του έρωτα. Και αφήνει μια γλυκιά πίκρα. Όμορφη σίγουρα. Ίσως πια και θεμιτή. Αποκαθίλωση μιας ιδέας που λυτρώνει καρδιά και συνάμα νου και σίγουρα δράση. Ναι ναι σίγουρα.
Δεν υπάρχει δε μπορώ υπάρχει δε θέλω, λένε και λέω. Το δικό σου δε θέλω πιο δυνατό απο το δικό μου. Και έτσι συνοπτικά ακυρώθηκα.
Οι άνθρωποι της ζωής μου βγήκαν λίγοι & χάρηκα για αυτό. Λυπήθηκα γιατί δε το μαθες ποτέ. Πως ανήκεις & εσύ εκεί. Όχι σαν ανεκπλήρωτη ανάγκη μα σαν εκστατικός έρωτας που δεν πρόλαβε & είπε να αλλάξει μορφή. Για να σε κερδίσει πάλι απ'την αρχή. Όχι σαν όνομα-σηματοδότης σε ένα καρδιοχτύπι απο τα λίγα, μα σαν όνομα ανθρώπου καρδιακού, πολύ προσωπικού , κατατακτητή.
-Καλό το εύκολο και απλό. Βολικό, γρήγορο τόσο αποδεκτό.Φτηνό.
-Δικό σας, για σένα. Δε θα πάρω. Γυρεύω άλλα εγώ..... Και τώρα πως φεύγουνε; Που εγώ δε σου έφυγα ποτέ.
Και κάπως έτσι είπα να αλλάξω ουρανό.
4
