Όταν δεν είμαι εδώ και αυτό το καλοκαίρι

Δώθηκα και προδώθηκα ψάχνωντας για το Θεό. Κάπου κάπου χάθηκα στο δρόμο και είπα να αλλάξω προορισμό. Κλασικές ασυναρτησίες, προειδοποιώ.

Αφέθηκα στην αγκαλιά του συμπαθέστατου Μορφέα ένα ζεστο ζεστό ξημέρωμα. Πάντα μου έκανε τη χάρη οφείλω να το ομολογήσω. Ξέρεις ζούσα και γω μέσα απο τα όνειρα. "Ζούσα" . Μην παραξενεύεσαι και εσύ το χεις κάνει αμέτρητες φορές. Ασυνείδητο λέγεται και έρχεται να υπενθυμίσει την εικόνα της ζωής που χτίζεις. Ξύπνησα λοιπόν το πρωί με ανεξήγητη χαρά. Ναι ναι όνειρο είδα και εγώ σαν τον φίλο Αλκίνοο και αναφώνησα ομοίως " Όνειρο ήτανε" Προσπέρασα το περιστατικό μη φανώ τουλάχιστον γελοία στον εαυτό μου. Μα όπως γνωρίζεις και εσύ τέτοια όνειρα έρχονται ακάλεστα στιγμές δύσκολες. Συχνά, πολύ συχνά. Σκέφτηκα μια νυχτιά πόσο όμορφα ζούσα στο όνειρο και με κατέκλυσε μια απέραντη θλίψη.

Ζεις στα όνειρά σου. Ζεις στον ύπνο σου. Ζείς μέσα απο αυτά γιατί φοβάσαι να φτιάξεις το παρόν που περνάει και γίνεται και αυτό ανούσια μνήμη. Ξύπνα και δες τι συμβαίνει. Ξύπνα και δες ανθρώπους να πεθαίνουν. Ξύπνα και δες ανθρώπους να αυτοκτονούν. Δες οτι το πρόβλημα είναι μονάχα στο μυαλό σου. Ξύπνα και δες οτι τη ζώη σου εσύ την κυβερνάς. Ξύπνα και βοήθα αυτόν που κοιμάται ακόμα. Ξύπνα και δώσε την δύναμη σου σε αυτόν που την έχει ανάγκη. Βρες και αγάπησε εκείνο που σου αξίζει. Βρες και αγάπησε τον φίλο που του αξίζεις. Χτίσε μια ζωή που έχει κάτι να αφήσει στον επόμενο. Ζήσε φίλε μου έναν έρωτα αμφίδρομα απόλυτο και θυελλώδη. Ερωτεύσου ένα φίλο που θα σε σπρώξει σε μονοπάτια άγνωστα για να δεις μια άλλη πραγματικότητα έξω απο τη δική σου τη σίγουρα στενή. Βρες ένα λοχαγό Έρωτα και ζήσε συνέχεια στα όρια. Παράτησε ανθρώπους που φέρνουν πληγές. Βρες εκείνους που φέρνουν στιγμές. Θυμίσου ζωές που περάσαν απο τη δική σου. Μα σταμάτα φίλε μου να αναζητάς αυτές τις ίδιες. Γιατί η ζωή περνά απο άλλους γαλαξίες και τρέχει με έτη φωτός. Πίστεψέ με δε κουβεντιάζει για αγάπες παλιές.


Εις το επανιδείν και να θυμόμαστε να υψώνουμε αυτή τη ρημάδα τη ψυχή.


4.

Σε ένα λεωφορείο

Μη μπορώντας άλλο να μη με περιμένουν. Τίποτα λιγότερο. Δεν έχει άλλο. Υπεραρκετό.
Ξέρεις, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ με προλαβαίνει το νερό και δεν μπορώ να μοιάζω σώνει και καλά ευτυχισμένος, αδυνατώ.
Ίσως να σαι εθισμένος σε ένα περίεργο είδος λύπης και εσύ μοιάζωντας οικτρά σε μενα.

Σε μια χλιαρή και άχαρη κοινή στιγμή σε ένα αστικό γκρίζο λεωφορείο της γραμμής, αντίκρυ σε ένα τόσο όμορφα ρομαντικά ρετρό ζευγαράκι σαν εκείνα της δεκαετίας του 50-θαρρείς και άκουγες Simone παρέα με μια φιάλη γλυκό, παλιακό, βαθεία κόκκινο κρασί- σείστηκαν τα σωθικά μου.

 Σε ποιον έρωτα ζώ;

Κάπου κει χάθηκε στη μέση δυο καθισμάτων μόνο του ένα δάκρυ. Μόνο & αυτό σαν και σενα
Ίσως σαν & μενα





Καλή σου νύχτα

Μνήμη- παρόν 1-0

Να θυμηθώ πια δε μπορώ. Δε θυμάμαι πια. Φίλος καρδιακός με πόνο στη ματιά αναφώνησε ένα νυχτέρι που κάτι είχε χαθεί. Μνήμη εχθρός του παρόντος.

Σοῦ εἶπα:
 - Λύγισα.
 Καὶ εἶπες:
 - Μὴ θλίβεσαι.
 Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
 Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
 σταματημένο τὸ ρολόι.
 Λογικὰ ἀπελπίσου
 πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
 ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
 Κι ἂν αἴφνης τύχει
 νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
 μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
 Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
 Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
 Κατέβα σοβαρή,
 νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
 ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
 Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
 Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
 Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
 γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
 τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
 τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
 τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
 ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
 γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
 τὸ εἶπες.




  Και πάγωσες τον χρόνο. Εσυ συνειδητά, μη χαθεί το αίσθημα εκείνο το χθεσινό. Και περάσαν τα χρόνια και εσύ εκεί να κρατάς στα δυο σου χέρια - αυτά τα πολλά υποσχώμενα - μια φωτογραφία μιας κάποτε ζεστής στιγμής.Ακινητοποιεί το παρελθόν, κινητοποιεί τη μνήμη για να στοιχιώσει και αυτή ανελέητα το παρόν. Επίσημο πιστοποιητικό της απουσίας.

  Μα ο χρόνος σε ακούμπησε, σε άγγιξε βαθειά, σε άλλαξε μα ίδια άφησε εκείνη την λαχτάρα του περασμένου. Ηδονή η ανάκλησή του. Σπαραγμός ο χαμός του απο το παρόν. Μια φιγούρα έγινα και εγώ φιλμ νουαρ σε χαρακίρι. Αναζητώντας το παρελθόν που ολοκλήρωση δεν έφερε. Κυνήγι του ατελούς εκείνου του "όχι για σένα". Ατέρμονη αναζήτηση του πόνου. Σκέψου μοναχά πως τελικός σκοπός είναι η ανάσταση. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν φθάνει κανείς εκεί παρά περνώντας από το σταυρό.


Βρέθηκαν όμως τα καρφιά που αξίζουν τη θυσία;





4.

Πόρνες της ψυχής

Θέλωντας να βγώ απο του μυαλού το -δε θα το λεγα φωτεινό- μονοπάτι χρειάστηκαν πολλές, η μια μετά την άλλη φορές ακρόασης του ίδιου τραγουδιού. & να φανταστείτε πως την ύπαρξή τους (γιατί είναι δύο ουσιαστικά)  δεν αγνοούσα, ίσα ίσα που & που σιγοτραγουδούσα. Είναι ποίημα η μουσική και ο στίχος όμως θέλει προσπάθεια και ζήλο απο τον δέκτη για να βιώσει έστω "θεωρητικά" το στόχο-αίσθημα του δημιουργού.

Ξανά & ξανά λοιπόν. Μοσχολιού και Καρέζη αποτυπωμένες στην αγαπημένή μου Νατάσσα. Χείμαρος αισθημάτων- για το φευγιό του έρωτα. Και αφήνει μια γλυκιά πίκρα. Όμορφη σίγουρα. Ίσως πια και θεμιτή. Αποκαθίλωση μιας ιδέας που λυτρώνει καρδιά και συνάμα νου και σίγουρα δράση. Ναι ναι σίγουρα.

Δεν υπάρχει δε μπορώ υπάρχει δε θέλω, λένε και λέω. Το δικό σου δε θέλω πιο δυνατό απο το δικό μου. Και έτσι συνοπτικά ακυρώθηκα.

Οι άνθρωποι της ζωής μου βγήκαν λίγοι & χάρηκα για αυτό. Λυπήθηκα γιατί δε το μαθες ποτέ. Πως ανήκεις & εσύ εκεί. Όχι σαν ανεκπλήρωτη ανάγκη μα σαν εκστατικός έρωτας που δεν πρόλαβε & είπε να αλλάξει μορφή. Για να σε κερδίσει πάλι απ'την αρχή. Όχι σαν όνομα-σηματοδότης σε ένα καρδιοχτύπι απο τα λίγα, μα σαν όνομα ανθρώπου καρδιακού, πολύ προσωπικού , κατατακτητή.

-Καλό το εύκολο και απλό. Βολικό, γρήγορο τόσο αποδεκτό.Φτηνό.
-Δικό σας, για σένα. Δε θα πάρω. Γυρεύω άλλα εγώ.....  Και τώρα πως φεύγουνε; Που εγώ δε σου έφυγα ποτέ.




Και κάπως έτσι είπα να αλλάξω ουρανό.




4

Φοβού τους προδομένους

Για σένα τράβαγα πιστόλι κι από φόβο μ' είχαν όλοι και δεν άντεχε στο πλάι μου ψυχή
φανταζόμουνα εσένα σε νοήματα κρυμμένα και ήταν όλα μια καινούρια σου εκδοχή




Δε θέλω.

Αδιαφορώ.
Παρατηρώ.
Συζητώ.
Αγνοώ εν γνώση πλήρη.
Δεν αιωροούμαι.
Επίσκεψη στης γης τον καθρέπτη.

Καταδίκης ένωση.



Καμία κανούρια εκδοχή
Καμία σκιά χρόνου χρόνια τώρα παρελθοντικού
Μα η ίδια απαράλλαχτη μορφή




Για σένα κρατάω πιστόλι & απο φόβο να με έχεις γιατί δεν αντέχει στο πλάι σου η ψυχή
Για κάτι σκοτωμένα σ'αγαπώ θα σε εκδικηθώ να το θυμάσαι  -  να με θυμάσαι

09.02.12

Πως να το πω αυτό τώρα; Δεν έχει αρχή, μέση ούτε & τέλος. Συζητώντας σε ένα σίγουρα όχι κατάλληλο πεδίο με φίλο καρδιακό για έρωτα καρμικό. Μια γουλιά καφές, δυο βαρύς καπνός και μια κουβέντα που τόσο θες να'ναι αλήθεια. Κάτι απο παλιό καλό κινηματογράφο της δεκαετίας του 50 με εκείνες τις γυναίκες τις τόσο ρετρό, σαν με 190 χιλιόμετρα στην Αττική οδό, σαν μυρωδιά γνώριμη, ποθητή.

Κάπου εκεί λοιπόν που με το πασίγνωστο της πάθος αναλύει εις βάθος κλασικές συζητήσεις έτσι δικές μας, παλεύωντας να μεταδώσει αυτή την ακατανόητη πίστη και θετικότητα που τη διακρίνει - για ό,τι αξίζει και δεν περιορίζει, είπε μια απο τις πιο μεγάλες, πονεμένες, δικές μου πολύ εσωτερικές αλήθειες που ποτέ μα ποτέ δεν εξέφρασα γιατί....δε ξέρω γιατί.

Αν είχε πέτσα η ψυχή του καθένα θα τη γάμαγες.

Ωμή ε; μπα.

Σφηνώθηκε λοιπόν η σκέψη αυτή. Και 4 ώρες μετά θυμήθηκα πως η νεράιδα Τσανακλίδου φώναξε δυνατά

"χειρότερα κι από αγρίμια μπλεχτήκαμε σε πάλη ως εσχάτων ξεσκίσαμε την ψυχή μας, πασαλειφτήκαμε αίμα με έμαθες να ζητάω, για να σε δω να δίνεις όχι σε μένα, αλλού"

Γιατί όπως είπε και μια ψυχή είναι καρμικό φίλε εγώ το πιστεύω,οι ενέργειες, επιτίθονται η μια στην άλλη μακριά μα τόσο κοντά ίσως σε κάποια Ιερά Μονή....


Και σε δεσμεύω τώρα ε,θα περάσουν χρόνια και στα 24 όταν θα σβήνω τα κεράκια θα στο διαβάσω δυνατά!
Εκτός αν έχεις φύγει για ταξίδι.





4.

-

Ανάγκη έκφρασης ενός χειμαρώδους, ακατάστατου αισθήματος που αγγίζει τα όρια της μετριότητος. Απομακρυσμένο απο τα πολυπόθητα άκρα, που επιζητώ στο έπακρο καιρό τώρα τριγυρνάει νυχθημερών τη δράση μου και τη μετατρέπει σε απάθεια, γκρίζα μουντή σαν φθινοπωρινή ματιά καταθλιπτική αδράνεια. Αμφιβάλλω αν υφίσταται τέτοια έκφραση-εγώ τη λάτρεψα πάντως.

Φιλίες που ξέμειναν στη χειραψία. Που τις είδες με μάτια να λίγο πιο μελαγχολικά πιο υγρά, νωτισμένα απο πάθος για αλήθεια και ζήλο για το καλύτερο. Για την αποφυγή της μετριότητας, της μάζας που ομογενοποιεί αισθήσεις,  όνειρα, παραισθήσεις,εφιάλτες.
Φιλίες που έστηνες με κόπο και αποδείχτηκαν ανίσχυρες στην βουβή, ανώφελη πραγματικότητα. Γίναν και αυτές ένα. Έτσι για να μην διαφέρουν. Και έντεχνα τολμώ να πώ το πέτυχαν
Φιλίες που πίστεψες. Που ήθελες να πιστέψεις για να φτιάξεις και εσύ έναν κόσμο αλλιώτικο απο αυτόν που αφόρισες χρόνια τώρα.
Και δεν πέτυχε. Και εσύ απορείς που μπορεί να χάθηκε τόση πίστη. Χωρίς απάντηση γιατί.


Έρωτας χωρίς επιστροφή. Μοιραίος σαν να χαράχθηκε στο πρώτο σου δάκρυ. Κατάρα. Κυνήγι του απόλυτου για να το σπάσεις και αυτό. Χωρίς όρια. Η έννοια του απόλυτου έχει και αυτό μέσα. Και είναι πράγματι κρίμα. Ποτέ λοιπόν ξανά απόλυτου.
Έρωτας με ούτε υπαινιγμό ανταπόδωσης. Που ξεπηδάει απο κάθε χαραμάδα του κορμιού, να σαν λαμπιόνια σε μεσοαστικό ευτυχές σπίτι, σαν γέλιο παιδικό, σαν άρωμα βανίλια, σαν ένα πιάτο φαί σε εκείνον που δε μπόρεσε. Η ευτυχία είναι αυτή. Εκείνη η δική μου η πολύ προσωπική, εκείνη η παλιακή- που δε μου δώθηκε.
Αλλιώς τον είχες φανταστεί συ. Φανταστεί. Γιατί μ'ακούς, φανταστεί. Ζήσει όχι. Άλλο έδωσες, όχι αυτό που πήρες.



Φιλίες που έχουν αξία. Που δεν σέρβιραν ποτέ απο τα έτοιμα. Που κέρδισαν ες αεί.
Έρωτας προ των πυλών που σβήνει χνάρια και φτιάχνει άλλα.







Με τσιγάρα βαριά μια βουτιά στα βαθειά και επιπλέω
Και ας μην είναι σωστό πάντα ο,τι σκεφτώ θα το λέω
Και τραβώ τον καπνό με μια δόση θυμό που ποτέ δε μπορώ
όσα θέλω να..αφήσω


4.