Ανάγκη έκφρασης ενός χειμαρώδους, ακατάστατου αισθήματος που αγγίζει τα όρια της μετριότητος. Απομακρυσμένο απο τα πολυπόθητα άκρα, που επιζητώ στο έπακρο καιρό τώρα τριγυρνάει νυχθημερών τη δράση μου και τη μετατρέπει σε απάθεια, γκρίζα μουντή σαν φθινοπωρινή ματιά καταθλιπτική αδράνεια. Αμφιβάλλω αν υφίσταται τέτοια έκφραση-εγώ τη λάτρεψα πάντως.
Φιλίες που ξέμειναν στη χειραψία. Που τις είδες με μάτια να λίγο πιο μελαγχολικά πιο υγρά, νωτισμένα απο πάθος για αλήθεια και ζήλο για το καλύτερο. Για την αποφυγή της μετριότητας, της μάζας που ομογενοποιεί αισθήσεις, όνειρα, παραισθήσεις,εφιάλτες.
Φιλίες που έστηνες με κόπο και αποδείχτηκαν ανίσχυρες στην βουβή, ανώφελη πραγματικότητα. Γίναν και αυτές ένα. Έτσι για να μην διαφέρουν. Και έντεχνα τολμώ να πώ το πέτυχαν
Φιλίες που πίστεψες. Που ήθελες να πιστέψεις για να φτιάξεις και εσύ έναν κόσμο αλλιώτικο απο αυτόν που αφόρισες χρόνια τώρα.
Και δεν πέτυχε. Και εσύ απορείς που μπορεί να χάθηκε τόση πίστη. Χωρίς απάντηση γιατί.
Έρωτας χωρίς επιστροφή. Μοιραίος σαν να χαράχθηκε στο πρώτο σου δάκρυ. Κατάρα. Κυνήγι του απόλυτου για να το σπάσεις και αυτό. Χωρίς όρια. Η έννοια του απόλυτου έχει και αυτό μέσα. Και είναι πράγματι κρίμα. Ποτέ λοιπόν ξανά απόλυτου.
Έρωτας με ούτε υπαινιγμό ανταπόδωσης. Που ξεπηδάει απο κάθε χαραμάδα του κορμιού, να σαν λαμπιόνια σε μεσοαστικό ευτυχές σπίτι, σαν γέλιο παιδικό, σαν άρωμα βανίλια, σαν ένα πιάτο φαί σε εκείνον που δε μπόρεσε. Η ευτυχία είναι αυτή. Εκείνη η δική μου η πολύ προσωπική, εκείνη η παλιακή- που δε μου δώθηκε.
Αλλιώς τον είχες φανταστεί συ. Φανταστεί. Γιατί μ'ακούς, φανταστεί. Ζήσει όχι. Άλλο έδωσες, όχι αυτό που πήρες.
Φιλίες που έχουν αξία. Που δεν σέρβιραν ποτέ απο τα έτοιμα. Που κέρδισαν ες αεί.
Έρωτας προ των πυλών που σβήνει χνάρια και φτιάχνει άλλα.
Με τσιγάρα βαριά μια βουτιά στα βαθειά και επιπλέω
Και ας μην είναι σωστό πάντα ο,τι σκεφτώ θα το λέω
Και τραβώ τον καπνό με μια δόση θυμό που ποτέ δε μπορώ
όσα θέλω να..αφήσω
4.
