28.4.12

Σε ένα λεωφορείο



Μη μπορώντας άλλο να μη με περιμένουν. Τίποτα λιγότερο. Δεν έχει άλλο. Υπεραρκετό.
Ξέρεις, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ με προλαβαίνει το νερό και δεν μπορώ να μοιάζω σώνει και καλά ευτυχισμένος, αδυνατώ.
Ίσως να σαι εθισμένος σε ένα περίεργο είδος λύπης και εσύ μοιάζωντας οικτρά σε μενα.

Σε μια χλιαρή και άχαρη κοινή στιγμή σε ένα αστικό γκρίζο λεωφορείο της γραμμής, αντίκρυ σε ένα τόσο όμορφα ρομαντικά ρετρό ζευγαράκι σαν εκείνα της δεκαετίας του 50-θαρρείς και άκουγες Simone παρέα με μια φιάλη γλυκό, παλιακό, βαθεία κόκκινο κρασί- σείστηκαν τα σωθικά μου.

 Σε ποιον έρωτα ζώ;

Κάπου κει χάθηκε στη μέση δυο καθισμάτων μόνο του ένα δάκρυ. Μόνο & αυτό σαν και σενα
Ίσως σαν & μενα





Καλή σου νύχτα

18.4.12

Μνήμη- παρόν 1-0

Να θυμηθώ πια δε μπορώ. Δε θυμάμαι πια. Φίλος καρδιακός με πόνο στη ματιά αναφώνησε ένα νυχτέρι που κάτι είχε χαθεί. Μνήμη εχθρός του παρόντος.

Σοῦ εἶπα:
 - Λύγισα.
 Καὶ εἶπες:
 - Μὴ θλίβεσαι.
 Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
 Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
 σταματημένο τὸ ρολόι.
 Λογικὰ ἀπελπίσου
 πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
 ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
 Κι ἂν αἴφνης τύχει
 νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
 μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
 Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
 Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
 Κατέβα σοβαρή,
 νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
 ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
 Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
 Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
 Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
 γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
 τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
 τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
 τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
 ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
 γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
 τὸ εἶπες.




  Και πάγωσες τον χρόνο. Εσυ συνειδητά, μη χαθεί το αίσθημα εκείνο το χθεσινό. Και περάσαν τα χρόνια και εσύ εκεί να κρατάς στα δυο σου χέρια - αυτά τα πολλά υποσχώμενα - μια φωτογραφία μιας κάποτε ζεστής στιγμής.Ακινητοποιεί το παρελθόν, κινητοποιεί τη μνήμη για να στοιχιώσει και αυτή ανελέητα το παρόν. Επίσημο πιστοποιητικό της απουσίας.

  Μα ο χρόνος σε ακούμπησε, σε άγγιξε βαθειά, σε άλλαξε μα ίδια άφησε εκείνη την λαχτάρα του περασμένου. Ηδονή η ανάκλησή του. Σπαραγμός ο χαμός του απο το παρόν. Μια φιγούρα έγινα και εγώ φιλμ νουαρ σε χαρακίρι. Αναζητώντας το παρελθόν που ολοκλήρωση δεν έφερε. Κυνήγι του ατελούς εκείνου του "όχι για σένα". Ατέρμονη αναζήτηση του πόνου. Σκέψου μοναχά πως τελικός σκοπός είναι η ανάσταση. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν φθάνει κανείς εκεί παρά περνώντας από το σταυρό.


Βρέθηκαν όμως τα καρφιά που αξίζουν τη θυσία;





4.