Αίσθημα

Ένα άρωμα μεθυστικά αισθησιακό. Ένα πρόσωπο προάγγελος καταστροφής που αψηφάς συνειδητά. Ένα χαμόγελο με βαθύ πορφυρό χρώμα,του πόθου και του πάθους. Δυό μάτια υγρά σαν σταγόνες βροχής που άργησε να ρθεί. Σάρκα και ψυχή, σύζευξη έρωτα - καταστροφής.

Απαίτηση. Γίνεσαι παρατηρητής του έργου που σκηνοθετείς, αυθόρμητα, ενστικτωδώς να ασχοληθείς και εσύ με αυτήν την ξακουστή αντικειμενικότητα. Και καπού εκεί αισθήματα και λογική περιπλέκονται, λογομαχούν, σκορπίζουν τόξα αδιαφορώντας για την απώλεια σου, για το χαμό που πλησιάζει.

Σαν παρατηρητής πια αντικρίζεις την πραγματικότητα που εσύ με τις επιλογές σου ζωγράφισες. Τι έδωσες και τι πήρες. Και έδωσες τόσα πολλά και πήρες... δε ξέρεις. Τι και αν. Θυμώνεις. Βρίζεις. Να αλλάξεις θέλεις το σενάριο. Να δώσεις πινελιές ανταπόδωσης στον πρωταγωνιστή για να γευτεί και αυτός έστω ένα απο όσα αραδιάζει απλόχερα σαν ανεγκέφαλος.

Διαρκεί για όσο η επίσκεψη αυτή της αντικειμενικά, ειλικρινής αλήθειας. Της πραγματικότητας όπως την βλέπουν οι άλλοι. Οι άλλοι, όχι εσύ. Εσύ ποτέ. Επιστρέφεις στο πόστο σου έτοιμος να μεταμορφώσεις και να μεταμορφωθείς.

Ναι , όπως το φαντάστηκες. Συνέχισες με δυναμική πυροβόλου στην παλιά σου σκηνοθετική ματιά. Μάλιστα κάθε κύτταρο της πένας σου κεντά με χιλιάδες πινελιές υπέρμετρου ρομαντισμού έναν ηθοποιό-ερμηνευτή που επικοινωνεί με έναν κόσμο αλλιώτικο, παλιακό, ξεθωριασμένο, ρετρό. Που εξακολουθεί να μοιράζει ανεξέλεγκτα οδηγώμενος σε έναν δρόμο που μοιάζει με βούρκο μα σίγουρα ξεχωρίζει απο όλους εκείνους τους καθημερινούς, μέτριους λυκοέρωτες ή φιλίες της δεκάρας που το δώσιμο ψυχής αποδεικνύει έναν άνθρωπο "χαζούλη"


Άκουσα πως η μετριότητα δεν είναι κακή. Η μετριότητα στο αίσθημα λέει δεν είναι κακή. Έκρηξη γέλιου λόγω γελοιότητος. Κατευθυνόμενοι απο την δική τους ανυπαρξία. Ανυπαρξιά αισθήματος, άκρατου, χωρίς λογική, ηφαιστειογόνου, noir έρωτα. Απο αυτούς που νοηματοδωτούν μια άχαρη,τυπική ζωούλα.

Η έλλειψή του επιβεβαιώνει τους πρωτοστάτες του έρωτα που βροντοφώναζαν απο πάντα- μέσω της τέχνης- πως καθορίζει σκέψη και δράση. Έτσι η απουσία του ευνοεί τους ηλιθίους και αδρανείς. Έρχονται στο προσκήνιο ή καλύτερα καλλιεργείται το έδαφος για την πιο εύκολη παρουσία τους. Ποτέ δεν έφυγαν απ'τη σκηνή -μαγεύτηκαν βλέπεις και αυτοί-  βοηθώντας καμιά φορά για να οξύνεται η κρίση μας απέναντι στο γνήσιο και στο ψεύτικο που βάλθηκε να μας κερδίσει.


Επιστρέφω λοιπόν και θυμίζω σε μένα, σε σένα, σε εκείνον που δεν το ήξερε για να το ξεχάσει πως το αίσθημα δεν παίρνει σχήμα, μα μένει αναλλοίωτο, ανεπηρέαστο σε βλέψεις και υστεροβουλίες. Ήρθε δώρο στον άνθρωπο απο τη φύση για να του μάθει πως δεν είναι ένας μικρός θεός, μα ο μοναδικός θεός του εαυτού του.






4.

Πίστη;

Για σένα είναι η πρώτη βροχή του χειμώνα
Και ήρθε και έφυγε όπως ξέρεις έντεχνα να κάνεις
Η μοίρα μου με έριξε στα βήματα σου
Δικά σου,για σένα
Και εσύ στο αλλού, κάπου αλλού- κοντά μα χιλιόμετρα μακριά, απούσα η παρουσία -παρούσα η σκέψη



Γυρνάς το βλέμμα σου,προσπερνάς χιλιάδες ζωές,επιταχύνεις δε θέλεις να δείς έτσι λίγο πιο ζεστά να πιο ανθρώπινα όλους αυτούς που τυχαία συναντάς στους δρόμους, στα σοκάκια. Πολλά τα γιατί που δε κοιτάς , τόσο αδιάφορα τούτη τη στιγμή -όχι δικαίως.



Ψευδαίσθηση η γνωστή καραμέλα <<εσύ και μόνο εσύ ορίζεις τη ζωή σου>>. Και αυτό εμείς το φτιάξαμε για να νομίζουμε. Να νομίζουμε πως έχουμε τη δύναμη. Το μόνο που να εξηγήσω αδυνατώ. Γιατί δεν την ορίζεις φίλε μου καλέ. Όταν δένεσαι με κάποιον με τρόπο απροσδόκητα τρομακτικό σε κατευθύνει. Η ζωή του, το αίσθημα του ,η δράση του μα κυρίως η αδράνειά του.  Τον κυνηγάς αν το σκεφτείς λίγο πιο πολύ ακολουθείς τα βήματά του ή στέκεσαι εκεί μαζί στην ακινησία του παλεύοντας για ένα μονάχα βήμα. Μέχρις εσχάτων, σαν λύκος. Μάχεσαι. Και κάπου εκεί σε αυτό το ειλικρινά αξιοζήλευτο παραλλήρημα συνειδητοποιείς πως για σένα τίποτα. Στο τίποτα. Όλα για κείνον, δικά του.


Και δεν κρατάει για πολύ. Εμφανίζεται εκείνη η φωνή που ψιθυριστά ίσα που για να ακουστεί σου λέει: Για σένα. Όλα για σένα .
Εσένα τον ίδιο εννοεί. Και έχει δίκιο. Έτσι νιώθεις πια για τα καλά πόσο αλήθεια είναι. Υπάρχει τελικά ανιδιοτελής,ιδεατή δύσκολα "προσβάσιμη" αγάπη. Απο αυτές που αναρωτιέσαι αν είσαι όντως απο αυτόν τον πλανήτη.

Αν αναρωτιέσαι ακόμα η φωνή εκείνη τι εννοεί, είναι απλό. Γίνεσαι ένα με τον άλλο. Όχι, όχι με αυτόν τον κοινότυπο, φτηνό, καθημερινό τρόπο που λέει ο κάθε δύσμοιρος που μπέρδεψε και αυτός τη βούρτσα με την *ούτσα. Δεν κάνω νύξη σαφώς σε κάτι τέτοιο. Μιλώ για εκείνον που η ευτυχία του - όπως ίδιος την μεταφράζει- πηγάζει απο το χαμόγελο του άλλου. Φίλου,συντρόφου, όποιου.


Μα κάνωντας έναν απολογισμό παρατηρώ πως όλα αυτά είναι όμορφα πράγματι μα δεν αγγίζουν συχνά. Προτιμάται συνήθως έτσι κάτι πιο απλό. Γιατί αληθεύει πως δεν κατακτάς έναν άνθρωπο σαν αυτόν που περιγράφεται πιο πάνω εύκολα.

Θέλει πολλά
Θέλει λίγα.
Θέλει ένα
Και θέλει εσένα
Για να κάνει αν οχι πολλά
Έστω λίγα
Ή ένα


Και έκανε τα πάντα για να έχει εσένα. Θα σε έχει
Και το γιατί δε ξέρω
Ίσως είναι ένα απο τα ανεξήγητα που απάντηση έχεις μέσα στη ψυχή
Που δεν το πιάνεις, δεν το βλέπεις, να το αγγίξεις δε μπορείς να το μυρίσεις ούτε
Μονάχα να το ζείς

Ίσως και να'ναι η πίστη που σου λείπει απο όλα τα άλλα.