Ένα άρωμα μεθυστικά αισθησιακό. Ένα πρόσωπο προάγγελος καταστροφής που αψηφάς συνειδητά. Ένα χαμόγελο με βαθύ πορφυρό χρώμα,του πόθου και του πάθους. Δυό μάτια υγρά σαν σταγόνες βροχής που άργησε να ρθεί. Σάρκα και ψυχή, σύζευξη έρωτα - καταστροφής.
Απαίτηση. Γίνεσαι παρατηρητής του έργου που σκηνοθετείς, αυθόρμητα, ενστικτωδώς να ασχοληθείς και εσύ με αυτήν την ξακουστή αντικειμενικότητα. Και καπού εκεί αισθήματα και λογική περιπλέκονται, λογομαχούν, σκορπίζουν τόξα αδιαφορώντας για την απώλεια σου, για το χαμό που πλησιάζει.
Σαν παρατηρητής πια αντικρίζεις την πραγματικότητα που εσύ με τις επιλογές σου ζωγράφισες. Τι έδωσες και τι πήρες. Και έδωσες τόσα πολλά και πήρες... δε ξέρεις. Τι και αν. Θυμώνεις. Βρίζεις. Να αλλάξεις θέλεις το σενάριο. Να δώσεις πινελιές ανταπόδωσης στον πρωταγωνιστή για να γευτεί και αυτός έστω ένα απο όσα αραδιάζει απλόχερα σαν ανεγκέφαλος.
Διαρκεί για όσο η επίσκεψη αυτή της αντικειμενικά, ειλικρινής αλήθειας. Της πραγματικότητας όπως την βλέπουν οι άλλοι. Οι άλλοι, όχι εσύ. Εσύ ποτέ. Επιστρέφεις στο πόστο σου έτοιμος να μεταμορφώσεις και να μεταμορφωθείς.
Ναι , όπως το φαντάστηκες. Συνέχισες με δυναμική πυροβόλου στην παλιά σου σκηνοθετική ματιά. Μάλιστα κάθε κύτταρο της πένας σου κεντά με χιλιάδες πινελιές υπέρμετρου ρομαντισμού έναν ηθοποιό-ερμηνευτή που επικοινωνεί με έναν κόσμο αλλιώτικο, παλιακό, ξεθωριασμένο, ρετρό. Που εξακολουθεί να μοιράζει ανεξέλεγκτα οδηγώμενος σε έναν δρόμο που μοιάζει με βούρκο μα σίγουρα ξεχωρίζει απο όλους εκείνους τους καθημερινούς, μέτριους λυκοέρωτες ή φιλίες της δεκάρας που το δώσιμο ψυχής αποδεικνύει έναν άνθρωπο "χαζούλη"
Άκουσα πως η μετριότητα δεν είναι κακή. Η μετριότητα στο αίσθημα λέει δεν είναι κακή. Έκρηξη γέλιου λόγω γελοιότητος. Κατευθυνόμενοι απο την δική τους ανυπαρξία. Ανυπαρξιά αισθήματος, άκρατου, χωρίς λογική, ηφαιστειογόνου, noir έρωτα. Απο αυτούς που νοηματοδωτούν μια άχαρη,τυπική ζωούλα.
Η έλλειψή του επιβεβαιώνει τους πρωτοστάτες του έρωτα που βροντοφώναζαν απο πάντα- μέσω της τέχνης- πως καθορίζει σκέψη και δράση. Έτσι η απουσία του ευνοεί τους ηλιθίους και αδρανείς. Έρχονται στο προσκήνιο ή καλύτερα καλλιεργείται το έδαφος για την πιο εύκολη παρουσία τους. Ποτέ δεν έφυγαν απ'τη σκηνή -μαγεύτηκαν βλέπεις και αυτοί- βοηθώντας καμιά φορά για να οξύνεται η κρίση μας απέναντι στο γνήσιο και στο ψεύτικο που βάλθηκε να μας κερδίσει.
Επιστρέφω λοιπόν και θυμίζω σε μένα, σε σένα, σε εκείνον που δεν το ήξερε για να το ξεχάσει πως το αίσθημα δεν παίρνει σχήμα, μα μένει αναλλοίωτο, ανεπηρέαστο σε βλέψεις και υστεροβουλίες. Ήρθε δώρο στον άνθρωπο απο τη φύση για να του μάθει πως δεν είναι ένας μικρός θεός, μα ο μοναδικός θεός του εαυτού του.
4.
Απαίτηση. Γίνεσαι παρατηρητής του έργου που σκηνοθετείς, αυθόρμητα, ενστικτωδώς να ασχοληθείς και εσύ με αυτήν την ξακουστή αντικειμενικότητα. Και καπού εκεί αισθήματα και λογική περιπλέκονται, λογομαχούν, σκορπίζουν τόξα αδιαφορώντας για την απώλεια σου, για το χαμό που πλησιάζει.
Σαν παρατηρητής πια αντικρίζεις την πραγματικότητα που εσύ με τις επιλογές σου ζωγράφισες. Τι έδωσες και τι πήρες. Και έδωσες τόσα πολλά και πήρες... δε ξέρεις. Τι και αν. Θυμώνεις. Βρίζεις. Να αλλάξεις θέλεις το σενάριο. Να δώσεις πινελιές ανταπόδωσης στον πρωταγωνιστή για να γευτεί και αυτός έστω ένα απο όσα αραδιάζει απλόχερα σαν ανεγκέφαλος.
Διαρκεί για όσο η επίσκεψη αυτή της αντικειμενικά, ειλικρινής αλήθειας. Της πραγματικότητας όπως την βλέπουν οι άλλοι. Οι άλλοι, όχι εσύ. Εσύ ποτέ. Επιστρέφεις στο πόστο σου έτοιμος να μεταμορφώσεις και να μεταμορφωθείς.
Ναι , όπως το φαντάστηκες. Συνέχισες με δυναμική πυροβόλου στην παλιά σου σκηνοθετική ματιά. Μάλιστα κάθε κύτταρο της πένας σου κεντά με χιλιάδες πινελιές υπέρμετρου ρομαντισμού έναν ηθοποιό-ερμηνευτή που επικοινωνεί με έναν κόσμο αλλιώτικο, παλιακό, ξεθωριασμένο, ρετρό. Που εξακολουθεί να μοιράζει ανεξέλεγκτα οδηγώμενος σε έναν δρόμο που μοιάζει με βούρκο μα σίγουρα ξεχωρίζει απο όλους εκείνους τους καθημερινούς, μέτριους λυκοέρωτες ή φιλίες της δεκάρας που το δώσιμο ψυχής αποδεικνύει έναν άνθρωπο "χαζούλη"
Άκουσα πως η μετριότητα δεν είναι κακή. Η μετριότητα στο αίσθημα λέει δεν είναι κακή. Έκρηξη γέλιου λόγω γελοιότητος. Κατευθυνόμενοι απο την δική τους ανυπαρξία. Ανυπαρξιά αισθήματος, άκρατου, χωρίς λογική, ηφαιστειογόνου, noir έρωτα. Απο αυτούς που νοηματοδωτούν μια άχαρη,τυπική ζωούλα.
Η έλλειψή του επιβεβαιώνει τους πρωτοστάτες του έρωτα που βροντοφώναζαν απο πάντα- μέσω της τέχνης- πως καθορίζει σκέψη και δράση. Έτσι η απουσία του ευνοεί τους ηλιθίους και αδρανείς. Έρχονται στο προσκήνιο ή καλύτερα καλλιεργείται το έδαφος για την πιο εύκολη παρουσία τους. Ποτέ δεν έφυγαν απ'τη σκηνή -μαγεύτηκαν βλέπεις και αυτοί- βοηθώντας καμιά φορά για να οξύνεται η κρίση μας απέναντι στο γνήσιο και στο ψεύτικο που βάλθηκε να μας κερδίσει.
Επιστρέφω λοιπόν και θυμίζω σε μένα, σε σένα, σε εκείνον που δεν το ήξερε για να το ξεχάσει πως το αίσθημα δεν παίρνει σχήμα, μα μένει αναλλοίωτο, ανεπηρέαστο σε βλέψεις και υστεροβουλίες. Ήρθε δώρο στον άνθρωπο απο τη φύση για να του μάθει πως δεν είναι ένας μικρός θεός, μα ο μοναδικός θεός του εαυτού του.
4.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου