Το άσπρο μου και το μαύρο σου

Είναι αλήθεια τελικά. Ο πόνος και η θλίψη είναι πηγή έμπνευσης. Σε εμένα ισχύει πάντως. Πως βιώνει κάποιος τον ανελέητο πόνο της απώλειας; Τι γίνεται εκείνη την φερμένη απο πραγματική κόλαση στιγμή; Ισοπέδωση λέγεται αυτό. Ολική. Λένε πως στη ζωή αξίζει να ζείς τα πάντα, να γεύεσαι κάθε της πτυχή. Μα εγώ θα σου πω το εξής:  απόφυγε το. Αυτό που σε δευτερόλεπτα θα ξετυλιχτεί στα δυό σου μάτια. Την απογοήτευση απο ανθρώπους πολύ προσωπικούς που φοβούνται την αλήθεια και επιλέγουν ένα ψέμμα που κρύβει όλες τους τις φθορές, όλα αυτά που τους κάνουν ανθρώπους -όπως όλοι μας- με ψεγάδια. Ο πόνος που σπαράζει τα σωθικά σου δεν οφείλεται μόνο στην προδοσία απέναντι σε εσένα και στο είναι το πολύ εσωτερικό σου. Όχι οτι ξεπερνιέται, αντιθέτως. Αν είναι κάτι ουσιαστικό θα γραφτεί με μελάνι αιώνιο στο πιο βαθύ πηγάδι της σκέψης σου για να εμφανίζεται λίγο, πολύ λίγο. Απλώς η θλίψη για την κατάντια του ανθρώπου σου σε θρυμματίζει. Σα κάτι να γδέρνει αργά, σιγά σιγά μια πληγή ανοιχτή. Και πράγματι θα γίνει πληγή αυτή μου η αποτυχία. Γιατί αυτό είναι. Αυτός που είδε, αυτός που βλέπει την αλήθεια οφείλει να σε κάνει και εσένα να την αντικρύσεις.Ακόμη καλύτερα δεν το οφείλε γενικά και αόριστα κάπου σε κάποιον, μόνο σε εκείνο τον ίδιο. Γιατί το αξίζεις, αφού σε έχει επιλέξει να κοσμείς τις σκέψεις του νύχτα - μέρα, πιο πολύ νύχτα, ναι νύχτα. Είναι και εκείνες οι φορές που εσύ κάθε στιγμή του δίνεις ένα λιθαράκι για να δεί την αλήθεια, να δεί το είναι του, το είναι των άλλων γιατί δε θες να του δωσεις τη δικιά σου αλήθεια αλλά να διαμορφώσει και εκείνος με ό,τι έχει τη δική του. Και ξέρεις οτι έχεις κάνει το καλύτερο για εκείνον για εσένα για όλους. Μα ξάφνου φοβάται, τρέμει γιατί είσαι η αλήθεια του. Και αυτό είναι πράγματι πολύ. Γιατί η ψευδαίσθηση που προσφέρει ένα καλά φτιαγμένο ψέμμα εξασθενεί κάθε σκέψη, κάθε αίσθημα. Γιατί φτιάχτηκε για να νομίζεις. Να νομίζεις ο,τι θές και κυρίως όπως το θες. Μα να μ'ακούς, να μ'ακούς τώρα να μ'ακούς σε κάθε βροχή. Σαν είδα την αλήθεια μου γύρισα το βλέμμα αλλού. Δύσκολη η αλήθεια φίλε μου. Μα μέσα στη τόση ακινησία εσύ και εγώ μαζί ας κρατήσουμε τη μόνη ευτυχία της απώλειας σου. Έμαθες την αλήθεια, την αντίκρυσες μέσα σε μάτια πράγματι υγρά που(θα θελα να πω ίσως μα θα' ναι ψέμμα)  ποτέ ξανά δε θα νιώσεις. Γιατί υπάρχεται & εσείς που επιλέγετε το λίγο. Ας είναι 

Η αλήθεια της φυγής μου

Φίλε μου 17:58 μου ρθε κατακέφαλα μια ανάγκη! Τόσο έντονη όσο λίγες. Θέλεις που άλλαξε και η ώρα, που η σκοτεινιά θα έρχεται και πάλι πιο νωρίς; Θέλεις που προσγειώθηκα απότομα; Θέλεις που έφυγες για το 18 ΩΡΕΣ μακρια νησί σου πάλι και εσύ ξανθιά μου ανάγκη; Είναι όλα αυτά λοιπόν είναι και η Θεά Μποφίλιου με τα ισοπεδωτικά τραγούδια της και τις ακόμα πιο μελαγχολικές ερμηνειες της. Η ανάγκη που πετάχτηκε άξαφνα με δυναμική πυροβόλου είναι η ανάγκη της φυγής. Της φυγής απο κάθετι που με φυλακίζει που μας φυλακίζει όλους εμάς τους υπερβολικά ιδεαλιστές. Είναι κάτι στιγμές που πάω λίγο πιο πίσω να δω τη ζωή μου σα θεατής. Κοιτώ τις επιλογές τις αποφάσεις της ζωής μου και απορώ κάποιες στιγμές. Μπορεί το όνειρο να ζήσει μέσα στη φυλακή μιας ασπρόμαυρης σχέσης; Όχι φίλε μου απλώς συντηρείται. Και όχι δε το θέλω αυτό, κατηγορηματικά όχι. Πέφτω πατώματα φτάνω στον πάτο και τα όνειρα μου δεν το αξίζουν αυτό. Και όχι μόνο τα δικά μου αλλά και τα δικά σου, κανενός. Όνειρα αληθινά, αισθήματα ουσιαστικά, σκέψεις αγνές ειλικρινείς αναζητούν και αξίζουν κάτι  άλλο. Μα αν το σκεφτείς λίγο πιο ''αντικειμενικά'' οι άνθρωποι, αυτοί οι καθημερινοί, οι τυπικοί, οι κοινοί δεν έμαθαν φίλε μου ποτέ τι είναι όλα αυτά που εσύ θα σκότωνες για να τα προφυλάξεις. Ακούν μέσα απο τραγούδια που έφτιαξαν άνθρωποι πονεμένοι, άνθρωποι που αγαπούν την ομορφιά -όχι, όχι αυτήν την κοινότυπη- και απεικονίζουν όλο αυτο το μεγαλείο σε πρόσωπα - ''έρωτες'' που δεν είναι τίποτα παρά ψευτοέρωτες της δεκάρας.

Και εσένα που η καρδούλα σου το λέει χρόνια τώρα θυσιάζεσαι στο βωμό ενός ονείρου που ίσως ποτέ & κανείς δε θα συναισθανθεί. Μα η αλήθεια είναι μια. Ποτέ δε σε ένοιαξε τούτη εδώ η αλήθεια. Γιατί εσύ είδες την αλήθεια που βρίσκεται μέσα σου και αυτό σου φτάνει, σου είναι αρκετό. Και εγω μαζί σου είμαι. Αυτό εδώ το άρθρο το ξεκίνησα το απόγευμα και το συνεχίζω απο αυτή εδω τη γραμμή τη νύχτα λίγες ωρες μπορούν να αλλάξουν τόσα πολλά.   Συνέχισε για όσο τον αγώνα σου εσύ που έμαθες τι αξίζει πια, θα νικήσεις τον εχθρό της ψευτιάς. Δε ξέρω αν θα σου αρκεί. Εμένα τελικά όχι.Να φύγω θέλω μάγκα μου απο σένα που ζείς στο ψέμμα απο εσένα που το έκανες ζωή σου απο σένα που δεν είδες την αλήθεια τη στιγμή εκείνη που στη φανέρωσαν. Είσαι εσύ ο ηττημένος θα το δείς. Γιατί είχες την ευκαιρία και την πέταξες μακριά. Δε θα μάθεις ποτέ το έγκλημα που έκανες στο ίδιο σου το είναι.

Με φυλακίζεις εσύ, εγώ. Με φυλάκισες εσύ και η αμφισβήτησή σου για τη μόνη αλήθεια μου. Φυγή απο μενα λοιπόν. Απο το εγώ που διαμορφώθηκε πίστεψε με με πολύ κόπο. Γιατί εσύ που το όρισες σε μια στιγμή -για μια ζωη  το αμφισβήτησες, το πρόδωσες.  Φεύγω λοιπόν απο την όμορφη μέχρι τώρα φυλακή λύκε έρωτα. Ταξίδι για έναν έρωτα με λιγότερες απαιτήσεις, πιο λίγο συναίσθημα, για έναν έρωτα που σε θέλει εκεί δίπλα του για να τονωθεί το τόσο δα μικρό εγώ του? Όχι μάτια μου αυτό είναι η αλήθεια ανθρώπων φθαρμένων που έχουν άγνοια ενός έρωτα που ήρθε απο μακριά, ενός έρωτα με το μανδύα της ζωής και της ευτυχίας αυτού που σε κάνει άνθρωπο. Κράτα εσύ το μεγάλο ψέμμα σου για να έχεις παρέα στις μικρές σου στιγμές  και ας μείνω με τη μικρή μου αλήθεια για να έχω παρέα στα μεγάλα μου τα όνειρα. Την καληνύχτα μου

Α.

Καταδίκη σε έρωτα αιώνιο.

<<Αυτός ο άνθρωπός θα σε καταδιώκει σαν ενοχή που δεν ξεπλήρωσες ποτέ κι αν στην επόμενη ζωή του πεις το οχι πάλι μπροστά σου θα τον βρεις θέλεις δε θες>> Ποιά είναι η ουσία των αδιαμφισβήτα θεόσταλτων αυτών στίχων; Είναι λόγια ψυχής αυτά, θέασή της.

Τραγούδια της πεντάρας και δημιουργήματα καλλιτεχνών αναφέρονται στο ίδιο θέμα. Σε αυτόν τον περιβόητο έρωτα, στην κατάκτησή του, στο χαμό & στη γέννησή του. Ποιός είναι ο λόγος; Γιατί επιτέλους συμβαίνει αυτό; Η τέχνη είναι συνυφασμένη με την ομορφιά, την αλήθεια μα και την θλίψη, τον πόνο. Είναι στοιχεία του έρωτα αυτά. Όλα, μαζί τις περισσότερες φορές. Κάθε ένα του προσδίδει μια πινελιά τόσο μοναδική όσο είναι και κάθε έρωτας ουσιαστικά αληθινός. Πονάει λοιπόν ο έρωτας πολύ έχει μέσα του φόβο και πόνο. Συναισθήματα εξαντλητικά που αφήνουν σημάδι βαθύ σε κάθε έναν απο μας. Σε φτάνουν στα όρια <<στον πάτο εκεί που δεν έχει πιο κάτω>> . Σε μεταμορφώνουν. Ανακαλύπτεις όμως ένα καινούργιο εαυτό. Είναι σαφές λοιπόν γιατί στην πλειονότητά τους τα τραγούδια μιλούν για έρωτες χαμένους.


Ας επικεντρωθώ όμως στον ανεπανάληπτο στίχο της Χαρούλας. Είναι γραμμένος ένας έρωτας θυελλώδης, σαρωτικός, ισοπεδωτικός- ένας έρωτας απο τους λίγους; Οχι, δεν ασπάζομαι τέτοιου είδους θεωρίες. Έρχονται κάποιες φορές που δεν έχεις λόγια να πεις αυτό που φωνάζει η ψυχή σου. Εδώ σκιαγραφείται ένα πάθος που σημαδεύει με τρόπο πραγματικά ''βάναυσο'' , ανελέητο μα τόσο σκοτεινά ερωτικό το κορμί, το νου, την καρδιά.. Με τρόπο ερωτεύσιμο.

Η στιγμή που συναντάς τον άνθρωπο αυτό είναι ισοπεδωτική για καθετί που έχει προηγηθεί. Γίνεται παρόν γίνεται μέλλον μα και παρελθόν. Θέλεις να είναι και είναι. Σε τελειώνει για να ξαναγεννηθείς και αυτό είναι ένα παιχνίδι αδιάκοπο μέχρις εσχάτων. Ζείς για αυτό ακόμη και χωρίς αυτό. Σε ορίζει στην ολότητά σου. Καταδίκη σε αιώνιο έρωτα. Ζεί μέσα σε εσένα, ζεί απο σένα, για εσένα. Αλλάζουν τα ονόματα αλλάζουν οι ψυχές αλλάζουν οι άνθρωποι μα εσύ είσαι εκεί σε αυτόν που όρισε τη ζωή σου χωρίς να σε ρωτήσει μια στιγμή. Σε εκείνον που εισέβαλλε βίαια για ένα ταξίδι ατέρμονο με προορισμό το άγνωστο.

Μιλώ για τον έρωτα, μιλώ για αυτόν συνεχώς. Ξέρω τι είναι εν τέλει; Αν θέλεις την αλήθεια θα σου πω όχι. Κανείς δε ξέρει. Κανείς δε θα μάθει ποτέ. Είναι η άυλη, αέρινη μορφή της ευτυχίας δύο ανθρώπων που ποτέ δε θα μπορέσει να γίνει συγκεκριμένη. Αν θές την αλήθεια μου έρωτας είναι.. να αυτό το ποιήμα της Χαρούλας και αυτή η βροχή του Νοέμβρη.


Α.

Το όνειρο & εσύ

Ζώντας σε ένα κόσμο που η αδικία, η μοναξιά, η ακινησία, η βία βασιλεύει με τρόπο απόλυτο απελπιστικά δύσκολα αναστρέψιμο ποιο είναι το καταφύγιο που μπορεί να σε σώσει & να σώσει;

Το όνειρο είναι εκείνο που σώζει, η πίστη σε αυτό και η μάχη για να του δώσεις σάρκα για να το αγγίξεις πια. Να  αφήσει την άυλη, αόρατη- ορατή μόνο για σένα- υπόσταση του και να σε χώσει βαθιά μέσα του. Να ζήσεις σε ό,τι έχεις ονειρευτεί. Να ζήσεις ό,τι έχεις ονειρευτεί. Πόσοι απο μας κατακτούν το παραμύθι τους; Πόσοι το ζούν και εν τελει πόσοι απο μας ονειρευόμαστε πια; Είναι δύσκολο και το γιατί νομίζω είναι προφανές. Σε έναν και για έναν συνειδησιακά ''ξύπνιο'' άνθρωπο  είναι έγκλημα να έχει δει με τα όποια μάτια του κάτι καλύτερο και να μην μάχεται με τον ίδιο του τον εαυτο και με όποιον άλλον χρειαστεί για να το κάνει δικό του, να μην προσπαθήσει τουλάσχιστον. Ακόμη και για εκείνον όμως είναι δύσκολο. Ζούμε εκεί οπου το βόλεμα κυριαρχεί και καλλιεργείται απο παντού και απο τους πάντες με τρόπο έξυπνα κρυμμένο, δύσκολα ορατό ή καλύτερα δεν έχουμε τον τρόπο να το αντιληφθούμε ακόμη και αν το βλέπουμε. Μα το ζήτημα δεν είναι αυτό. Ο φόβος είναι το κυρίαρχο ψεγάδι σε όλους. Αυτός κυριαρχεί και κατευθύνει κινήσεις & νου. Φοβάμαι να πώ και όνειρα. Όχι δε θα το πω. Δε θέλω καν να το σκέφτομαι ενω το ξέρω πως συμβαίνει. Φοβάται ο άνθρωπος κάθετι καινούργιο, αμφισβητείται και έτσι αμφισβητει. Ναι, ακόμα και το είναι του. Γιατί ξέρει πως μπορεί, μα δε τολμά να πετάξει.

Εκείνος που ονειρεύτηκε έχει δει τον ίδιο όπως θα ήθελε να είναι. Η διευκρίνηση προς αποφυγή παρεξήγησης κρίνεται απαραίτητη. Όνειρο είναι το πως ζωγραφίζεις εσένα στη φαντασία σου, με ποιον. Πάντα όμως με τρόπο που έχει κάτι να σου προσδώσει, μια πινελιά που σε μεταμορφώνει, που σε κάνει πιο ευτυχισμένο. Μιλώντας για την ευτυχία στην ουσία της&μιλώντας πάντα καθαρά υποκειμενικά.  Τα όνειρα για μένα είναι τόσο σημαντικά καθώς είναι εμείς. Είναι αυτό που θέλουμε για μας, μας καθορίζει στην ολότητα μας. Σαν μάθεις το όνειρο κάποιου έχεις γευτεί τόσα για εκείνον. Για το τι θέλει, τι ίσως στοχεύει.

Σε κάνει άνθρωπο φίλε μου να ονειρεύσαι να μπορείς, να μη σου το στερήσουν, ποτέ. Είναι φτερά για ένα ταξίδι απο τα λίγα. Να μυρίσεις το όνειρό σου, να το αγγίξεις για να κάνεις μια μέρα και τη ζωή σου έτσι. Όχι, όχι απαραίτητα όπως είναι στη φαντασία σου. Κάνε ό,τι μπορείς κυνήγα αυτό που θέλεις. Αχ ζήσε και εσύ μια μαγεία. Μα για να στο απλοποιήσω λιγάκι. ( ή μάλλον το αντίθετο θα κάνω..) Ερωτεύσου, μπορεί να μην είναι το όνειρο σου, μα είναι όνειρο.

Imperfection.: δικός μου;

Imperfection.: δικός μου;: μα είσαι δική μου και πάντα θα είσαι και ας είσαι δικιά μου και ας μην είσαι. Έναυσμα για ακομή μια φορά αποτέλεσε ένας στιχος πολύ αγαπημ...

δικός μου;

μα είσαι δική μου και πάντα θα είσαι και ας είσαι δικιά μου και ας μην είσαι.

Έναυσμα για ακομή μια φορά αποτέλεσε ένας στιχος πολύ αγαπημένος που γεννά σε εμένα τουλάχιστον ένα τεράστιο ερώτημα που συνειδητά  ή όχι αφορά όλους μας. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο προσέγγισης και αυτό σχετίζεται με κάθετι καθώς είναι γνωστό πως όλα εδώ πάνω είναι τόσο μα τόσο υποκειμενικά - δυστυχώς γιατί οπως λέει και το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ άσμα '' η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό''.Ο καθένας δηλαδή έχει μια δική του αλήθεια που την πιστεύει όσο και εσύ τη δική σου. Μακάβριο τολμώ να πω... Ιστορία λοιπόν αυτο το τραγούδι. Μα ξέφυγα πάλι & ίσως σου τα έκανα λίγο περίπλοκα. Το ερώτημα που ζωγραφίστηκε άξαφνα πριν απο λίγο είναι το εξής : Πώς κάτι ή κάποιος είναι δικός σου; Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό & τι τέλος πάντων σημαίνει; Ναι η αλήθεια είναι πως η ανάγκη της ιδιοκτησίας καλλιεργείται απο πολύ μικρή ηλικία και είναι φανερό σε μικρά παιδάκια που συνεχώς φωνάζουν : ''εεεε είναι ζικο μου αυτοοοο''. Μα γιατί το κάνουν. Και η απάντηση νομιζώ είναι η ανασφάλεια και η μανία που μας διακατέχει- η επονομαζόμενη αποκλειστικότητα.Ανασφάλεια γιατί έχοντας κάτι που το ονομάζεις δικό σου νιώθεις δυνατός και γεμάτος, ''κανείς'' λοιπόν στα δικά σου μάτια δεν μπορεί, δεν θα τον αφήσεις Εσύ να αγγίξει αυτό, αυτο το δικό σου. Και σαφώς και αναφέρομαι σε ανθρώπους. Αποκλειστικότητα γιατί το θές μόνο για σένα, εσύ το ορίζεις και εκείνο με τη σειρά του εσένα. Όλοι, μαζί και εγω αναζητάμε κάποιον που θα είναι δικός μας. Ολόκληρος. Έτσι λέμε, έτσι θέλουμε να πιστεύουμε δηλαδή. Εκεί που θέλω να καταλήξω γιατί πάάάάάλι μακρυγορώ είναι πως αυτή είναι ανάγκη ενστικτώδης, ασυνείδητη και εξ ολοκλήρου κατανοητή μα πόσο αληθινή; Κατά πόσο κάτι τέτοιο παίρνει σάρκα και οστά και δεν κατοικεί για πάντα στα όνειρα μας; Κατά πόσο δεν είναι και αυτό ένα όνειρο χειμερινής νυκτός; ( χειμερινής γιατί πάντα χειμώνα ξυπνούν σκέψεις τέτοιες) Η συναισθηματική κάλυψη που προσφέρει κάποιος που είναι άνθρωπος πολύ προσωπικός είναι αναντικατάστατη σε αυτόν που τη δέχεται  και αυτό έχει ως συνέπεια τη μυθοποιήση τη  θεοποιήση του. Καταλήγουμε λοιπόνν με αργά αλλά σταθερά βήματα στον έρωτα, που συνδέεται άρρηκτα με την κτητικότητα και την τάση για αποκλειστικότητα που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Άλλοι επιλέγουν να την εξωτερικεύσουν και τη μια και την άλλη ενώ κάποιοι τις κρατούν κλεισμένες στα σκοτάδια.  Είναι ''δικός σου'' κάποιος που είναι μαζί σου; Μια σχέση εγγυάται το συναίσθημα; Αυτή είναι η διαφορά του έρωτα απο έναν κοινό ψευτοέρωτα της γενιάς μας. Ένας άνθρωπος όπως το βλέπω εγώ πάντα είναι δικός σου ακόμη και αν δεν είναι μαζί σου. Όσο ιδεαλιστικό ή ''ροζ'' και αν ακούγεται έχεις κάποιον δικό σου με τρόπο μαγικό όταν έχεις κερδίσει τον έρωτά του την αλήθεια του, το ψέμα του. Όταν έχεις κατακτήσει αυτό που είναι, όπως είναι χωρίς ψεύτικα χαμόγελα, με αληθινά δάκρυα δικά σου ή δικά του. Μα είναι δικός σου & πάντα θα είναι. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις κάποιον δικό σου όσο και αν το θές εκείνος θα γίνει ίσως και χωρίς να το θέλει. Γιατί τον έρωτα που τον κυνηγάς για να τον κατακτήσεις έτσι απλά, γιατί το θέλεις ίσως και να μην είναι έρωτας τελικά, γιατί ο έρωτας, γεννιέται δε γενναται.



Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόσο χρυσάφι
όλο σ' ένα ξανθό κεφάλι στο φεγγάρι
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόση αγάπη
όλη σ' ένα στενό σάκο στην καρδιά σου.
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόση απουσία
όλη σε ένα βλέμμα στα μάτια σου.



Α.

Προδοσία και φυγή

όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρώ
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία
δε φεύγω για παλλικαριά αλλά
που μου πεσε βαριά μες τον παράδεισο η τόση προδοσία..

Και γίνεται το όνειρο αλήθεια και αγγίζεις αυτό το πολυπόθητο,ανέλπιστα ευτυχές μαζί. Το όποιο μαζί το ερωτικό, το φιλικό, το ανθρώπινο. Ο δρόμος ως εκεί δύσβατος. Ας μπούν όμως οι βάσεις της σκέψης μου. Σχέση, για μένα και για κάθε έναν -όπως ίσως είσαι εσύ- δεν είναι οι τυποποιημένες εκείνες φιλίες και έρωτες που τίποτα δε σου προσδίδουν. Αναφέρομαι σε ανθρώπους με αίσθημα και θέληση, αγάπη και έρωτα για σένα για να σε φτάσουν τόσο ψηλά όσο είσαι στα όνειρα τους. Όταν λοιπόν όχι μόνο χαράξεις στο νου και τη ψυχή μία τέτοια σχέση αλλά τη φέρεις στο πλάι σου, στην αγκαλιά σου, την κατακτήσεις στην όποια ολότητά της έχεις  πιάσει το όνειρο και βρίσκεσαι σε έναν επίγειο παράδεισο. Περηφάνια μου προκαλεί αυτή μου η επιτυχία -ισως & για το μόνο πράγμα που αξίζει να περηφανεύομαι. Ο,τι όρίζει με τρόπο μαγικό μα συνάμα σκληρό τη ζωή μας, αυτό που δεν μπορούμε να αποφύγουμε, ούτε και να κρυφτούμε απο αυτό είναι ο έρωτας. Εκείνος ο άνθρωπος που χρόνια καλλιεργεί τον ίδιο και τους άλλους, που αγάπη σκορπίζει με ένα του βλέμμα, που ανιδιοτελώς θέλει να σε πάει λίγο να όσο μπορείς ένα βήμα πιο ψηλά πιο κοντά σε αυτό που αξίζεις έμαθε να αγαπά. Μα ίσως ένα απο τα μεγαλύτερα εφόδια μιας τέτοιου είδους εμπειρίας είναι ο πόνος της μη ανταπόκρισης. Αυτή θρέφει ανθρώπους που αγαπούν με ουσία. Μεγαλείο λοιπόν να αγαπάς εσύ και ίσως μόνο εσύ. Όχι,όχι δε μιλώ για απωθημένα και κτητικούς ψευτοέρωτες αλλά για αγνούς,πονεμένους έρωτες που ανάγκη έχουν μια ματιά, ενα χέρι ζεστό, μιαν ανάσα. Μαθαίνεις λοιπόν να δίνεις μονάχα εσύ χωρίς καν να σκεφτείς την προοπτική μιας όποιας μικρής έστω ανταπόδοσης. Η μέρα εκείνη μπορεί να αργήσει ίσως να μην έρθει ποτέ..


Και έρχεται για λίγο και φεύγει για πολύ και έρχεται ξανά και ξανά και ξανά. Ερχεται για τώρα και φεύγει για πάντα. Και αυτή ήταν η προδοσία ενός μεγάλου έρωτα. Μία γραμμή χρειάστηκε η περιγραφή μια στιγμή και η προδοσία.Μια στιγμή που κλείνει μέσα της μια ζωή, ένα πλάσμα. Επιλογές; Δύο. Μένεις εκεί για όσο υπομένεις τον ανελέητο, τόσο μα τόσο αδυσώπητο πόνο & φόβο της απουσίας ή επιλέγεις την ακόμη πιο αβάσταχτη φυγή. Εγώ τάσσομαι υπέρ της φυγής όχι γιατί σε προφυλάσσει απο τη θλίψη αλλά απο την βέβαιη απογοήτευση που θα υποστείς τη μέρα που θα δείς για πρώτη φορά στα μάτια σου ένα άλλο εσύ. Δε θα είσαι εσύ, δε θα έχει μείνει τίποτα πια. Ο έρωτας σου ρημαδιασμένος θα' ναι. Εσυ πια γεμάτος θέληση για εκδίκηση που έχασες ότι σε έκανε να χαίρεσαι. Εσένα και τον όποιο έρωτά σου.


Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,«δέντρο»,«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,«ἀστάθμητο»,«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,πὲς «δὲν ἄκουσα».

Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Άνθρωποι & Αντίγραφα.

''εσύ εκεί & ο έρωτας σου διαταγή & τελεσίγραφο,όλη την νυχτα αγκαλιά με ένα αντίγραφο-δικό σου'' ο αθάνατος Μάνος Ξυδούς για άλλη μια φορά μας ταξιδεύει στη μαγεία του έρωτα και στον πόνο της απουσίας που προκαλέι κάθε άνθρωπος που έχει γίνει πολύ ''προσωπικός''

Στήνοντας τη ζωή μου όπως κάποτε την είχα ονειρευτεί,ιδανική και πλήρης δέθηκα με ανθρώπους που άφησαν εν τέλει σημάδι, ανθρώπους ουσιαστικούς, αναντικατάστητους, ανθρώπους που δεν ξέμειναν στη χειραψία αλλά συνειδητά ή μη επέβαλλαν την αόρατη σχεδόν αέρινη παρουσία τους με τρόπο ερωτεύσιμο- άλλωστε κάθετι που σε κερδίζει με τρόπο μαγικό & ανεξήγητο είναι έρωτας. Αυτοί οι ανθρωποι- που αγαπούν ανιδιοτελώς, ζεστά, που το χαμόγελο τους μένει πάντα εκεί σε κατακτούν με τόση μαεστρία ανεπιτήδευτη σαν μια γυναίκα, σα μια γυναίκα όμορφη κατακλυσμένη απο έρωτα & πόθο. Η στιγμή εκείνη είναι μια έκρηξη συναισθημάτων που σπαράζει τα σωθικά μου. Περηφάνια & φόβος. Η ζωή μας είναι μυστήριο & γεμάτη μικρούς θανάτους. Κάθε ανθρωπός μου είναι ένα κύτταρο μου, αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μου,ενέσεις οξυγόνου στην πολύβουη καφετιά γρήγορη & απρόσωπη  ζωή που ''κάποιος'' με ανάγκασε να υπάρξω.  Φόβος; Ναί φόβος. Όσο πιο πολύτιμος είναι ο θησαυρός που έχουμε στα δυο φτερά μας τόσο πιο οξύς,επικίνδυνος,δηλητηριώδης είναι ο φόβος της απώλειας τους. Αδυσόπητη είναι η απουσία τους. Εκεί ξεκινά ένας ακόμη μακρύς δυσβάσταχτος δρόμος-πόνος, το κυνήγι νέων ανθρώπων. Εγώ; Όχι, δεν διαθέτω τέτοια δύναμη ή ίσως είμαι ακόμη ιδεαλίστρια πιστέυοντας σε μια ονειρική πραγματικότητα που οι άνθρωποι όταν γίνονται δικοί μας,όταν τους νιώσουμε έτσι πρέπει το οφείλουμε να εισέλθουμε σε ένα παιχνίδι μέχρις εσχάτων. Να τους κρατήσουμε να εκεί,πλάι μας, πλάι στην όποια φωλιά μας. Το μεγαλύτερο λάθος που συμβαίνει σε όλους εμάς -πρωτοστάτες στους ανεκπλήρωτους έρωτες- σε εμάς που αποτύχαμε σε εκείνο το κυνήγι της μονιμότητας, αυτης που με την απλόχερη ασφάλεια της σε ωθεί στο επόμενο σκαλοπάτι που είναι η δημιουργία των ανελέητων εκείνων αντιγράφων. Ψάχνω να βρω ΄΄μια να σου μοιαζει''. Η παγίδα του έρωτα. Παλεύω για εκείνον για εκείνη που θα σου μοιάζει για να ζωγραφίσω στιγμές μαζι σου. Δεν έχουμε στιγμές δεν φωνάζουμε με δάκρυα στη ψυχή όλα μας τα όνειρα για αυτό ψάχνω έναν σαν και εσένα. Μα κανείς δε θα είναι εσύ,ποτέ. Έτσι λοιπόν φυτεύεται στην καρδιά μου η αγωνία για εναν άνθρωπο που να σου μοιαζει. Μια ανάγκη που τόσο με φυλακίζει. Μια ανάγκη που ποτέ δε θα καλυφθεί γιατί εσύ είσαι εσύ, το όλον.



...Yστερα έρχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομα σου
 κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας...
...Θά ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
 καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει...

Τ.Λιβαδείτης

Α.