<<Αυτός ο άνθρωπός θα σε καταδιώκει σαν ενοχή που δεν ξεπλήρωσες ποτέ κι αν στην επόμενη ζωή του πεις το οχι πάλι μπροστά σου θα τον βρεις θέλεις δε θες>> Ποιά είναι η ουσία των αδιαμφισβήτα θεόσταλτων αυτών στίχων; Είναι λόγια ψυχής αυτά, θέασή της.
Τραγούδια της πεντάρας και δημιουργήματα καλλιτεχνών αναφέρονται στο ίδιο θέμα. Σε αυτόν τον περιβόητο έρωτα, στην κατάκτησή του, στο χαμό & στη γέννησή του. Ποιός είναι ο λόγος; Γιατί επιτέλους συμβαίνει αυτό; Η τέχνη είναι συνυφασμένη με την ομορφιά, την αλήθεια μα και την θλίψη, τον πόνο. Είναι στοιχεία του έρωτα αυτά. Όλα, μαζί τις περισσότερες φορές. Κάθε ένα του προσδίδει μια πινελιά τόσο μοναδική όσο είναι και κάθε έρωτας ουσιαστικά αληθινός. Πονάει λοιπόν ο έρωτας πολύ έχει μέσα του φόβο και πόνο. Συναισθήματα εξαντλητικά που αφήνουν σημάδι βαθύ σε κάθε έναν απο μας. Σε φτάνουν στα όρια <<στον πάτο εκεί που δεν έχει πιο κάτω>> . Σε μεταμορφώνουν. Ανακαλύπτεις όμως ένα καινούργιο εαυτό. Είναι σαφές λοιπόν γιατί στην πλειονότητά τους τα τραγούδια μιλούν για έρωτες χαμένους.
Ας επικεντρωθώ όμως στον ανεπανάληπτο στίχο της Χαρούλας. Είναι γραμμένος ένας έρωτας θυελλώδης, σαρωτικός, ισοπεδωτικός- ένας έρωτας απο τους λίγους; Οχι, δεν ασπάζομαι τέτοιου είδους θεωρίες. Έρχονται κάποιες φορές που δεν έχεις λόγια να πεις αυτό που φωνάζει η ψυχή σου. Εδώ σκιαγραφείται ένα πάθος που σημαδεύει με τρόπο πραγματικά ''βάναυσο'' , ανελέητο μα τόσο σκοτεινά ερωτικό το κορμί, το νου, την καρδιά.. Με τρόπο ερωτεύσιμο.
Η στιγμή που συναντάς τον άνθρωπο αυτό είναι ισοπεδωτική για καθετί που έχει προηγηθεί. Γίνεται παρόν γίνεται μέλλον μα και παρελθόν. Θέλεις να είναι και είναι. Σε τελειώνει για να ξαναγεννηθείς και αυτό είναι ένα παιχνίδι αδιάκοπο μέχρις εσχάτων. Ζείς για αυτό ακόμη και χωρίς αυτό. Σε ορίζει στην ολότητά σου. Καταδίκη σε αιώνιο έρωτα. Ζεί μέσα σε εσένα, ζεί απο σένα, για εσένα. Αλλάζουν τα ονόματα αλλάζουν οι ψυχές αλλάζουν οι άνθρωποι μα εσύ είσαι εκεί σε αυτόν που όρισε τη ζωή σου χωρίς να σε ρωτήσει μια στιγμή. Σε εκείνον που εισέβαλλε βίαια για ένα ταξίδι ατέρμονο με προορισμό το άγνωστο.
Μιλώ για τον έρωτα, μιλώ για αυτόν συνεχώς. Ξέρω τι είναι εν τέλει; Αν θέλεις την αλήθεια θα σου πω όχι. Κανείς δε ξέρει. Κανείς δε θα μάθει ποτέ. Είναι η άυλη, αέρινη μορφή της ευτυχίας δύο ανθρώπων που ποτέ δε θα μπορέσει να γίνει συγκεκριμένη. Αν θές την αλήθεια μου έρωτας είναι.. να αυτό το ποιήμα της Χαρούλας και αυτή η βροχή του Νοέμβρη.
Α.
Τραγούδια της πεντάρας και δημιουργήματα καλλιτεχνών αναφέρονται στο ίδιο θέμα. Σε αυτόν τον περιβόητο έρωτα, στην κατάκτησή του, στο χαμό & στη γέννησή του. Ποιός είναι ο λόγος; Γιατί επιτέλους συμβαίνει αυτό; Η τέχνη είναι συνυφασμένη με την ομορφιά, την αλήθεια μα και την θλίψη, τον πόνο. Είναι στοιχεία του έρωτα αυτά. Όλα, μαζί τις περισσότερες φορές. Κάθε ένα του προσδίδει μια πινελιά τόσο μοναδική όσο είναι και κάθε έρωτας ουσιαστικά αληθινός. Πονάει λοιπόν ο έρωτας πολύ έχει μέσα του φόβο και πόνο. Συναισθήματα εξαντλητικά που αφήνουν σημάδι βαθύ σε κάθε έναν απο μας. Σε φτάνουν στα όρια <<στον πάτο εκεί που δεν έχει πιο κάτω>> . Σε μεταμορφώνουν. Ανακαλύπτεις όμως ένα καινούργιο εαυτό. Είναι σαφές λοιπόν γιατί στην πλειονότητά τους τα τραγούδια μιλούν για έρωτες χαμένους.
Ας επικεντρωθώ όμως στον ανεπανάληπτο στίχο της Χαρούλας. Είναι γραμμένος ένας έρωτας θυελλώδης, σαρωτικός, ισοπεδωτικός- ένας έρωτας απο τους λίγους; Οχι, δεν ασπάζομαι τέτοιου είδους θεωρίες. Έρχονται κάποιες φορές που δεν έχεις λόγια να πεις αυτό που φωνάζει η ψυχή σου. Εδώ σκιαγραφείται ένα πάθος που σημαδεύει με τρόπο πραγματικά ''βάναυσο'' , ανελέητο μα τόσο σκοτεινά ερωτικό το κορμί, το νου, την καρδιά.. Με τρόπο ερωτεύσιμο.
Η στιγμή που συναντάς τον άνθρωπο αυτό είναι ισοπεδωτική για καθετί που έχει προηγηθεί. Γίνεται παρόν γίνεται μέλλον μα και παρελθόν. Θέλεις να είναι και είναι. Σε τελειώνει για να ξαναγεννηθείς και αυτό είναι ένα παιχνίδι αδιάκοπο μέχρις εσχάτων. Ζείς για αυτό ακόμη και χωρίς αυτό. Σε ορίζει στην ολότητά σου. Καταδίκη σε αιώνιο έρωτα. Ζεί μέσα σε εσένα, ζεί απο σένα, για εσένα. Αλλάζουν τα ονόματα αλλάζουν οι ψυχές αλλάζουν οι άνθρωποι μα εσύ είσαι εκεί σε αυτόν που όρισε τη ζωή σου χωρίς να σε ρωτήσει μια στιγμή. Σε εκείνον που εισέβαλλε βίαια για ένα ταξίδι ατέρμονο με προορισμό το άγνωστο.
Μιλώ για τον έρωτα, μιλώ για αυτόν συνεχώς. Ξέρω τι είναι εν τέλει; Αν θέλεις την αλήθεια θα σου πω όχι. Κανείς δε ξέρει. Κανείς δε θα μάθει ποτέ. Είναι η άυλη, αέρινη μορφή της ευτυχίας δύο ανθρώπων που ποτέ δε θα μπορέσει να γίνει συγκεκριμένη. Αν θές την αλήθεια μου έρωτας είναι.. να αυτό το ποιήμα της Χαρούλας και αυτή η βροχή του Νοέμβρη.
Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου