''εσύ εκεί & ο έρωτας σου διαταγή & τελεσίγραφο,όλη την νυχτα αγκαλιά με ένα αντίγραφο-δικό σου'' ο αθάνατος Μάνος Ξυδούς για άλλη μια φορά μας ταξιδεύει στη μαγεία του έρωτα και στον πόνο της απουσίας που προκαλέι κάθε άνθρωπος που έχει γίνει πολύ ''προσωπικός''
Στήνοντας τη ζωή μου όπως κάποτε την είχα ονειρευτεί,ιδανική και πλήρης δέθηκα με ανθρώπους που άφησαν εν τέλει σημάδι, ανθρώπους ουσιαστικούς, αναντικατάστητους, ανθρώπους που δεν ξέμειναν στη χειραψία αλλά συνειδητά ή μη επέβαλλαν την αόρατη σχεδόν αέρινη παρουσία τους με τρόπο ερωτεύσιμο- άλλωστε κάθετι που σε κερδίζει με τρόπο μαγικό & ανεξήγητο είναι έρωτας. Αυτοί οι ανθρωποι- που αγαπούν ανιδιοτελώς, ζεστά, που το χαμόγελο τους μένει πάντα εκεί σε κατακτούν με τόση μαεστρία ανεπιτήδευτη σαν μια γυναίκα, σα μια γυναίκα όμορφη κατακλυσμένη απο έρωτα & πόθο. Η στιγμή εκείνη είναι μια έκρηξη συναισθημάτων που σπαράζει τα σωθικά μου. Περηφάνια & φόβος. Η ζωή μας είναι μυστήριο & γεμάτη μικρούς θανάτους. Κάθε ανθρωπός μου είναι ένα κύτταρο μου, αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μου,ενέσεις οξυγόνου στην πολύβουη καφετιά γρήγορη & απρόσωπη ζωή που ''κάποιος'' με ανάγκασε να υπάρξω. Φόβος; Ναί φόβος. Όσο πιο πολύτιμος είναι ο θησαυρός που έχουμε στα δυο φτερά μας τόσο πιο οξύς,επικίνδυνος,δηλητηριώδης είναι ο φόβος της απώλειας τους. Αδυσόπητη είναι η απουσία τους. Εκεί ξεκινά ένας ακόμη μακρύς δυσβάσταχτος δρόμος-πόνος, το κυνήγι νέων ανθρώπων. Εγώ; Όχι, δεν διαθέτω τέτοια δύναμη ή ίσως είμαι ακόμη ιδεαλίστρια πιστέυοντας σε μια ονειρική πραγματικότητα που οι άνθρωποι όταν γίνονται δικοί μας,όταν τους νιώσουμε έτσι πρέπει το οφείλουμε να εισέλθουμε σε ένα παιχνίδι μέχρις εσχάτων. Να τους κρατήσουμε να εκεί,πλάι μας, πλάι στην όποια φωλιά μας. Το μεγαλύτερο λάθος που συμβαίνει σε όλους εμάς -πρωτοστάτες στους ανεκπλήρωτους έρωτες- σε εμάς που αποτύχαμε σε εκείνο το κυνήγι της μονιμότητας, αυτης που με την απλόχερη ασφάλεια της σε ωθεί στο επόμενο σκαλοπάτι που είναι η δημιουργία των ανελέητων εκείνων αντιγράφων. Ψάχνω να βρω ΄΄μια να σου μοιαζει''. Η παγίδα του έρωτα. Παλεύω για εκείνον για εκείνη που θα σου μοιάζει για να ζωγραφίσω στιγμές μαζι σου. Δεν έχουμε στιγμές δεν φωνάζουμε με δάκρυα στη ψυχή όλα μας τα όνειρα για αυτό ψάχνω έναν σαν και εσένα. Μα κανείς δε θα είναι εσύ,ποτέ. Έτσι λοιπόν φυτεύεται στην καρδιά μου η αγωνία για εναν άνθρωπο που να σου μοιαζει. Μια ανάγκη που τόσο με φυλακίζει. Μια ανάγκη που ποτέ δε θα καλυφθεί γιατί εσύ είσαι εσύ, το όλον.
...Yστερα έρχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας...
...Θά ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει...
Τ.Λιβαδείτης
Α.
Στήνοντας τη ζωή μου όπως κάποτε την είχα ονειρευτεί,ιδανική και πλήρης δέθηκα με ανθρώπους που άφησαν εν τέλει σημάδι, ανθρώπους ουσιαστικούς, αναντικατάστητους, ανθρώπους που δεν ξέμειναν στη χειραψία αλλά συνειδητά ή μη επέβαλλαν την αόρατη σχεδόν αέρινη παρουσία τους με τρόπο ερωτεύσιμο- άλλωστε κάθετι που σε κερδίζει με τρόπο μαγικό & ανεξήγητο είναι έρωτας. Αυτοί οι ανθρωποι- που αγαπούν ανιδιοτελώς, ζεστά, που το χαμόγελο τους μένει πάντα εκεί σε κατακτούν με τόση μαεστρία ανεπιτήδευτη σαν μια γυναίκα, σα μια γυναίκα όμορφη κατακλυσμένη απο έρωτα & πόθο. Η στιγμή εκείνη είναι μια έκρηξη συναισθημάτων που σπαράζει τα σωθικά μου. Περηφάνια & φόβος. Η ζωή μας είναι μυστήριο & γεμάτη μικρούς θανάτους. Κάθε ανθρωπός μου είναι ένα κύτταρο μου, αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μου,ενέσεις οξυγόνου στην πολύβουη καφετιά γρήγορη & απρόσωπη ζωή που ''κάποιος'' με ανάγκασε να υπάρξω. Φόβος; Ναί φόβος. Όσο πιο πολύτιμος είναι ο θησαυρός που έχουμε στα δυο φτερά μας τόσο πιο οξύς,επικίνδυνος,δηλητηριώδης είναι ο φόβος της απώλειας τους. Αδυσόπητη είναι η απουσία τους. Εκεί ξεκινά ένας ακόμη μακρύς δυσβάσταχτος δρόμος-πόνος, το κυνήγι νέων ανθρώπων. Εγώ; Όχι, δεν διαθέτω τέτοια δύναμη ή ίσως είμαι ακόμη ιδεαλίστρια πιστέυοντας σε μια ονειρική πραγματικότητα που οι άνθρωποι όταν γίνονται δικοί μας,όταν τους νιώσουμε έτσι πρέπει το οφείλουμε να εισέλθουμε σε ένα παιχνίδι μέχρις εσχάτων. Να τους κρατήσουμε να εκεί,πλάι μας, πλάι στην όποια φωλιά μας. Το μεγαλύτερο λάθος που συμβαίνει σε όλους εμάς -πρωτοστάτες στους ανεκπλήρωτους έρωτες- σε εμάς που αποτύχαμε σε εκείνο το κυνήγι της μονιμότητας, αυτης που με την απλόχερη ασφάλεια της σε ωθεί στο επόμενο σκαλοπάτι που είναι η δημιουργία των ανελέητων εκείνων αντιγράφων. Ψάχνω να βρω ΄΄μια να σου μοιαζει''. Η παγίδα του έρωτα. Παλεύω για εκείνον για εκείνη που θα σου μοιάζει για να ζωγραφίσω στιγμές μαζι σου. Δεν έχουμε στιγμές δεν φωνάζουμε με δάκρυα στη ψυχή όλα μας τα όνειρα για αυτό ψάχνω έναν σαν και εσένα. Μα κανείς δε θα είναι εσύ,ποτέ. Έτσι λοιπόν φυτεύεται στην καρδιά μου η αγωνία για εναν άνθρωπο που να σου μοιαζει. Μια ανάγκη που τόσο με φυλακίζει. Μια ανάγκη που ποτέ δε θα καλυφθεί γιατί εσύ είσαι εσύ, το όλον.
...Yστερα έρχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας...
...Θά ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει...
Τ.Λιβαδείτης
Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου