μα είσαι δική μου και πάντα θα είσαι και ας είσαι δικιά μου και ας μην είσαι.
Έναυσμα για ακομή μια φορά αποτέλεσε ένας στιχος πολύ αγαπημένος που γεννά σε εμένα τουλάχιστον ένα τεράστιο ερώτημα που συνειδητά ή όχι αφορά όλους μας. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο προσέγγισης και αυτό σχετίζεται με κάθετι καθώς είναι γνωστό πως όλα εδώ πάνω είναι τόσο μα τόσο υποκειμενικά - δυστυχώς γιατί οπως λέει και το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ άσμα '' η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό''.Ο καθένας δηλαδή έχει μια δική του αλήθεια που την πιστεύει όσο και εσύ τη δική σου. Μακάβριο τολμώ να πω... Ιστορία λοιπόν αυτο το τραγούδι. Μα ξέφυγα πάλι & ίσως σου τα έκανα λίγο περίπλοκα. Το ερώτημα που ζωγραφίστηκε άξαφνα πριν απο λίγο είναι το εξής : Πώς κάτι ή κάποιος είναι δικός σου; Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό & τι τέλος πάντων σημαίνει; Ναι η αλήθεια είναι πως η ανάγκη της ιδιοκτησίας καλλιεργείται απο πολύ μικρή ηλικία και είναι φανερό σε μικρά παιδάκια που συνεχώς φωνάζουν : ''εεεε είναι ζικο μου αυτοοοο''. Μα γιατί το κάνουν. Και η απάντηση νομιζώ είναι η ανασφάλεια και η μανία που μας διακατέχει- η επονομαζόμενη αποκλειστικότητα.Ανασφάλεια γιατί έχοντας κάτι που το ονομάζεις δικό σου νιώθεις δυνατός και γεμάτος, ''κανείς'' λοιπόν στα δικά σου μάτια δεν μπορεί, δεν θα τον αφήσεις Εσύ να αγγίξει αυτό, αυτο το δικό σου. Και σαφώς και αναφέρομαι σε ανθρώπους. Αποκλειστικότητα γιατί το θές μόνο για σένα, εσύ το ορίζεις και εκείνο με τη σειρά του εσένα. Όλοι, μαζί και εγω αναζητάμε κάποιον που θα είναι δικός μας. Ολόκληρος. Έτσι λέμε, έτσι θέλουμε να πιστεύουμε δηλαδή. Εκεί που θέλω να καταλήξω γιατί πάάάάάλι μακρυγορώ είναι πως αυτή είναι ανάγκη ενστικτώδης, ασυνείδητη και εξ ολοκλήρου κατανοητή μα πόσο αληθινή; Κατά πόσο κάτι τέτοιο παίρνει σάρκα και οστά και δεν κατοικεί για πάντα στα όνειρα μας; Κατά πόσο δεν είναι και αυτό ένα όνειρο χειμερινής νυκτός; ( χειμερινής γιατί πάντα χειμώνα ξυπνούν σκέψεις τέτοιες) Η συναισθηματική κάλυψη που προσφέρει κάποιος που είναι άνθρωπος πολύ προσωπικός είναι αναντικατάστατη σε αυτόν που τη δέχεται και αυτό έχει ως συνέπεια τη μυθοποιήση τη θεοποιήση του. Καταλήγουμε λοιπόνν με αργά αλλά σταθερά βήματα στον έρωτα, που συνδέεται άρρηκτα με την κτητικότητα και την τάση για αποκλειστικότητα που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Άλλοι επιλέγουν να την εξωτερικεύσουν και τη μια και την άλλη ενώ κάποιοι τις κρατούν κλεισμένες στα σκοτάδια. Είναι ''δικός σου'' κάποιος που είναι μαζί σου; Μια σχέση εγγυάται το συναίσθημα; Αυτή είναι η διαφορά του έρωτα απο έναν κοινό ψευτοέρωτα της γενιάς μας. Ένας άνθρωπος όπως το βλέπω εγώ πάντα είναι δικός σου ακόμη και αν δεν είναι μαζί σου. Όσο ιδεαλιστικό ή ''ροζ'' και αν ακούγεται έχεις κάποιον δικό σου με τρόπο μαγικό όταν έχεις κερδίσει τον έρωτά του την αλήθεια του, το ψέμα του. Όταν έχεις κατακτήσει αυτό που είναι, όπως είναι χωρίς ψεύτικα χαμόγελα, με αληθινά δάκρυα δικά σου ή δικά του. Μα είναι δικός σου & πάντα θα είναι. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις κάποιον δικό σου όσο και αν το θές εκείνος θα γίνει ίσως και χωρίς να το θέλει. Γιατί τον έρωτα που τον κυνηγάς για να τον κατακτήσεις έτσι απλά, γιατί το θέλεις ίσως και να μην είναι έρωτας τελικά, γιατί ο έρωτας, γεννιέται δε γενναται.
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόσο χρυσάφι
όλο σ' ένα ξανθό κεφάλι στο φεγγάρι
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόση αγάπη
όλη σ' ένα στενό σάκο στην καρδιά σου.
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόση απουσία
όλη σε ένα βλέμμα στα μάτια σου.
Α.
Έναυσμα για ακομή μια φορά αποτέλεσε ένας στιχος πολύ αγαπημένος που γεννά σε εμένα τουλάχιστον ένα τεράστιο ερώτημα που συνειδητά ή όχι αφορά όλους μας. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο προσέγγισης και αυτό σχετίζεται με κάθετι καθώς είναι γνωστό πως όλα εδώ πάνω είναι τόσο μα τόσο υποκειμενικά - δυστυχώς γιατί οπως λέει και το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ άσμα '' η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό''.Ο καθένας δηλαδή έχει μια δική του αλήθεια που την πιστεύει όσο και εσύ τη δική σου. Μακάβριο τολμώ να πω... Ιστορία λοιπόν αυτο το τραγούδι. Μα ξέφυγα πάλι & ίσως σου τα έκανα λίγο περίπλοκα. Το ερώτημα που ζωγραφίστηκε άξαφνα πριν απο λίγο είναι το εξής : Πώς κάτι ή κάποιος είναι δικός σου; Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό & τι τέλος πάντων σημαίνει; Ναι η αλήθεια είναι πως η ανάγκη της ιδιοκτησίας καλλιεργείται απο πολύ μικρή ηλικία και είναι φανερό σε μικρά παιδάκια που συνεχώς φωνάζουν : ''εεεε είναι ζικο μου αυτοοοο''. Μα γιατί το κάνουν. Και η απάντηση νομιζώ είναι η ανασφάλεια και η μανία που μας διακατέχει- η επονομαζόμενη αποκλειστικότητα.Ανασφάλεια γιατί έχοντας κάτι που το ονομάζεις δικό σου νιώθεις δυνατός και γεμάτος, ''κανείς'' λοιπόν στα δικά σου μάτια δεν μπορεί, δεν θα τον αφήσεις Εσύ να αγγίξει αυτό, αυτο το δικό σου. Και σαφώς και αναφέρομαι σε ανθρώπους. Αποκλειστικότητα γιατί το θές μόνο για σένα, εσύ το ορίζεις και εκείνο με τη σειρά του εσένα. Όλοι, μαζί και εγω αναζητάμε κάποιον που θα είναι δικός μας. Ολόκληρος. Έτσι λέμε, έτσι θέλουμε να πιστεύουμε δηλαδή. Εκεί που θέλω να καταλήξω γιατί πάάάάάλι μακρυγορώ είναι πως αυτή είναι ανάγκη ενστικτώδης, ασυνείδητη και εξ ολοκλήρου κατανοητή μα πόσο αληθινή; Κατά πόσο κάτι τέτοιο παίρνει σάρκα και οστά και δεν κατοικεί για πάντα στα όνειρα μας; Κατά πόσο δεν είναι και αυτό ένα όνειρο χειμερινής νυκτός; ( χειμερινής γιατί πάντα χειμώνα ξυπνούν σκέψεις τέτοιες) Η συναισθηματική κάλυψη που προσφέρει κάποιος που είναι άνθρωπος πολύ προσωπικός είναι αναντικατάστατη σε αυτόν που τη δέχεται και αυτό έχει ως συνέπεια τη μυθοποιήση τη θεοποιήση του. Καταλήγουμε λοιπόνν με αργά αλλά σταθερά βήματα στον έρωτα, που συνδέεται άρρηκτα με την κτητικότητα και την τάση για αποκλειστικότητα που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Άλλοι επιλέγουν να την εξωτερικεύσουν και τη μια και την άλλη ενώ κάποιοι τις κρατούν κλεισμένες στα σκοτάδια. Είναι ''δικός σου'' κάποιος που είναι μαζί σου; Μια σχέση εγγυάται το συναίσθημα; Αυτή είναι η διαφορά του έρωτα απο έναν κοινό ψευτοέρωτα της γενιάς μας. Ένας άνθρωπος όπως το βλέπω εγώ πάντα είναι δικός σου ακόμη και αν δεν είναι μαζί σου. Όσο ιδεαλιστικό ή ''ροζ'' και αν ακούγεται έχεις κάποιον δικό σου με τρόπο μαγικό όταν έχεις κερδίσει τον έρωτά του την αλήθεια του, το ψέμα του. Όταν έχεις κατακτήσει αυτό που είναι, όπως είναι χωρίς ψεύτικα χαμόγελα, με αληθινά δάκρυα δικά σου ή δικά του. Μα είναι δικός σου & πάντα θα είναι. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις κάποιον δικό σου όσο και αν το θές εκείνος θα γίνει ίσως και χωρίς να το θέλει. Γιατί τον έρωτα που τον κυνηγάς για να τον κατακτήσεις έτσι απλά, γιατί το θέλεις ίσως και να μην είναι έρωτας τελικά, γιατί ο έρωτας, γεννιέται δε γενναται.
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόσο χρυσάφι
όλο σ' ένα ξανθό κεφάλι στο φεγγάρι
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόση αγάπη
όλη σ' ένα στενό σάκο στην καρδιά σου.
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόση απουσία
όλη σε ένα βλέμμα στα μάτια σου.
Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου