Προδοσία και φυγή

όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρώ
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία
δε φεύγω για παλλικαριά αλλά
που μου πεσε βαριά μες τον παράδεισο η τόση προδοσία..

Και γίνεται το όνειρο αλήθεια και αγγίζεις αυτό το πολυπόθητο,ανέλπιστα ευτυχές μαζί. Το όποιο μαζί το ερωτικό, το φιλικό, το ανθρώπινο. Ο δρόμος ως εκεί δύσβατος. Ας μπούν όμως οι βάσεις της σκέψης μου. Σχέση, για μένα και για κάθε έναν -όπως ίσως είσαι εσύ- δεν είναι οι τυποποιημένες εκείνες φιλίες και έρωτες που τίποτα δε σου προσδίδουν. Αναφέρομαι σε ανθρώπους με αίσθημα και θέληση, αγάπη και έρωτα για σένα για να σε φτάσουν τόσο ψηλά όσο είσαι στα όνειρα τους. Όταν λοιπόν όχι μόνο χαράξεις στο νου και τη ψυχή μία τέτοια σχέση αλλά τη φέρεις στο πλάι σου, στην αγκαλιά σου, την κατακτήσεις στην όποια ολότητά της έχεις  πιάσει το όνειρο και βρίσκεσαι σε έναν επίγειο παράδεισο. Περηφάνια μου προκαλεί αυτή μου η επιτυχία -ισως & για το μόνο πράγμα που αξίζει να περηφανεύομαι. Ο,τι όρίζει με τρόπο μαγικό μα συνάμα σκληρό τη ζωή μας, αυτό που δεν μπορούμε να αποφύγουμε, ούτε και να κρυφτούμε απο αυτό είναι ο έρωτας. Εκείνος ο άνθρωπος που χρόνια καλλιεργεί τον ίδιο και τους άλλους, που αγάπη σκορπίζει με ένα του βλέμμα, που ανιδιοτελώς θέλει να σε πάει λίγο να όσο μπορείς ένα βήμα πιο ψηλά πιο κοντά σε αυτό που αξίζεις έμαθε να αγαπά. Μα ίσως ένα απο τα μεγαλύτερα εφόδια μιας τέτοιου είδους εμπειρίας είναι ο πόνος της μη ανταπόκρισης. Αυτή θρέφει ανθρώπους που αγαπούν με ουσία. Μεγαλείο λοιπόν να αγαπάς εσύ και ίσως μόνο εσύ. Όχι,όχι δε μιλώ για απωθημένα και κτητικούς ψευτοέρωτες αλλά για αγνούς,πονεμένους έρωτες που ανάγκη έχουν μια ματιά, ενα χέρι ζεστό, μιαν ανάσα. Μαθαίνεις λοιπόν να δίνεις μονάχα εσύ χωρίς καν να σκεφτείς την προοπτική μιας όποιας μικρής έστω ανταπόδοσης. Η μέρα εκείνη μπορεί να αργήσει ίσως να μην έρθει ποτέ..


Και έρχεται για λίγο και φεύγει για πολύ και έρχεται ξανά και ξανά και ξανά. Ερχεται για τώρα και φεύγει για πάντα. Και αυτή ήταν η προδοσία ενός μεγάλου έρωτα. Μία γραμμή χρειάστηκε η περιγραφή μια στιγμή και η προδοσία.Μια στιγμή που κλείνει μέσα της μια ζωή, ένα πλάσμα. Επιλογές; Δύο. Μένεις εκεί για όσο υπομένεις τον ανελέητο, τόσο μα τόσο αδυσώπητο πόνο & φόβο της απουσίας ή επιλέγεις την ακόμη πιο αβάσταχτη φυγή. Εγώ τάσσομαι υπέρ της φυγής όχι γιατί σε προφυλάσσει απο τη θλίψη αλλά απο την βέβαιη απογοήτευση που θα υποστείς τη μέρα που θα δείς για πρώτη φορά στα μάτια σου ένα άλλο εσύ. Δε θα είσαι εσύ, δε θα έχει μείνει τίποτα πια. Ο έρωτας σου ρημαδιασμένος θα' ναι. Εσυ πια γεμάτος θέληση για εκδίκηση που έχασες ότι σε έκανε να χαίρεσαι. Εσένα και τον όποιο έρωτά σου.


Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,«δέντρο»,«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,«ἀστάθμητο»,«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,πὲς «δὲν ἄκουσα».

Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.