Αλλαγή;

"Αγάπη είναι να λές στον άλλον όπως είσαι μείνε"


Αν ψάξεις έτσι λίγο πιο βαθειά να δείς τι σημαίνει ο στίχος αυτός της Αννούλας νομίζω θα γελάσεις και θα την ακούσεις που λέει και μια φίλη μου πανηγυρικότατα. Διαφωνώ απο την αρχή μέχρι το τέλος. Απορώ πως οι άνθρωποι έφτασαν στο σημείο να λένε πως δεν αλλάζουν για κανένα είναι έτσι όπως είναι και άμα σ'αρέσει.


Και θα εμβαθύνω. Είναι σαφές πως αγαπάς κάποιον για αυτό που είναι με τα όποια ψεγάδια του αδιαφορώντας για αυτά ή καλύτερα γοητεύμένος απο αυτά κυνηγάς το αντικείμενο του πόθου σου. Είναι μέσα στο παιχνίδι και ακριβώς για αυτό το λόγο ο έρωτας είναι σαγήνη. Τον αποζητάς με τα καλά μα κυρίως με τα κακά καθώς για να τα δεχθείς η προσπάθεια που καταβάλλεις είναι ανεκτίμητη με αποτέλεσμα να τα θές και αυτά στον άνθρωπό σου ακόμη πιο πολύ. Ας σημειωθεί βέβαια πως όταν είσαι στη καψούρα όλα τα βλέπεις όμορφα, ιδανικά, ονειρικά.


Μα σαν ο έρωτας κάνει λίγο στην άκρη, όχι-όχι δε μιλάω για απώλεια του έρωτα αλλά για παραχώρηση μέρος της θέσης του στην αποκαλούμενη αγάπη- ο εραστής σου αντικρίζει όλα αυτά τα ελλατώματα, τις φθορές το μή τέλειο ( που πολύ το αγαπώ γιατί έχει δυνατότητα βελτίωσης). Εκεί λοιπόν εισάγεται σε ένα παιχνίδι δύσκολο που λίγοι μπορούν, έχουν τη δύναμη να φέρουν εις πέρας. Παλέυεις να κάνεις τον άλλον καλύτερο. Ένα βήμα πιο πέρα για εκείνον, όχι για σένα. Τα μάτια του να ανοίξουν για να δεί το λάθος και με σένα στο πλάι του να το διορθώσει. Η αγάπη είναι αυτή. Και είναι τουλάχιστον χαζό να μη δέχεσαι απο τον σύντροφο σου την ανάγκη του να σε κάνει καλύτερο, να διώξει όσο μπορεί όλα εκείνα που σε μειώνουν σαν άνθρωπο.


Δεν είναι εγωιστική μια τέτοια κίνηση μα ένδειξη - αν όχι απόδειξη- ειλικρινούς, ανιδιοτελούς ερωτικού συναισθήματος. Δεν παλεύεις για να κάνεις τη δική σου ζωή πιο εύκολη μα για να βοηθήσεις. Δε θέλεις να αλλάξεις τον άλλο για σένα, εσύ τον διάλεξες για κείνο που' ναι. Αγάπησε με μια φορά για αυτό που είμαι λέει ένα άσμα στη φαντασία σου μην ψάχνεις να με βρείς. Δε θα με βρείς εμένα θα'λεγα εγώ μα κάποιον που μου μοιάζει. Παλεύεις να αλλάξεις τον άλλο γιατί πιστεύεις ακράδαντα οτι αξίζει πολλά, πιο πολλά απο εκείνα που νομίζει.

Αποφασίζεις να αλλάξεις εξαιτίας κάποιου όχι για χάρη του γιατί τον εμπιστεύεσαι και ξέρεις μέσα σου πως ο,τι πεί είναι για το καλό σου. Αλλά μάλλον τελικά όλοι εκείνοι που μιλούν για το έτσι είμαι εγω και δε μπορώ ούτε και θέλω να αλλάξω έχουν δίκιο γιατί δε βρήκαν αυτόν που η αλλαγή που στοχεύουν είναι όχι για τους ίδιους μα για σένα.



Εγώ θα πώ μάθε μου να περπατώ ξανά
προς το καλό προς το κακό προς το καινούργιο
γιατί το θέλω το καινούργιο
μα να το πιάσω μόνος δε μπορώ
Πρός το σκοτάδι πρός το φώς
Πρός τους ανθρώπους
μα δε μ'αφήνουν να τους
βρω

Αποχαιρετισμός

Ο καιρός πάει με γκάζια στο τακούνι και ο έρωτας αγκαλιά με ένα μπαστούνι. Ο χρόνος προχωράει τόσο γρήγορα που δε σου αφήνει στιγμή να σκεφτείς να δεις τι ζείς. Περνάει και χάνεται. Ή καλύτερα περνάει αλλά εσύ ορίζεις πόσο χαμένος είναι. Έτσι λοιπόν κάτι τέτοια κρύα βράδια, απο τα τελευταία του 2011, αναπολείς αισθήματα που απροσδόκητα σε επισκέφτηκαν και τώρα πια αποστασιοποιημένη απο αυτά χιλιόμετρα μακριά τα συζητάς έτσι για να τα δείς σαν ταινία που παίρνεις μέρος εξ ολοκλήρου.
Να δείς τι σου άφησε. Τι κατάλαβες, τι καινούργιο γεύτηκες. Και πόσο το αγάπησες.


Στόχοι και όνειρα. Άνθρωπος και αγάπη.Να είσαι άνθρωπος να έχεις όνειρα και να στοχεύεις με αγάπη σε αυτά για να τα κάνεις δικά σου . Απλά και περιεκτικά. Αυτό μου έμαθες 2011.

Θέλει κόπο να γίνεις άνθρωπος ένα πρωινό. Ανιδιοτέλεια, πίστη στην ύπαρξη εκείνου του ιδεατού ανθρώπου. Να τον έχεις στο νού σου και να είναι στόχος της ζωής σου αυτός. Να τον κυνηγάς μέχρις εσχάτων. Ποτέ δε θα το πετύχεις αν με ρωτάς. Μα νομίζω αυτή είναι η γοητεία του. Πάντα θα μπορείς να πας ένα βήμα πιο κοντά. Θα παρασέρνεις ανθρωπάκια της δεκάρας να γίνουν και αυτοί κάτι. Να δούν μια στιγμή τη σαπίλα της ανυπαρξίας τους. Να ξεφύγουν απο αυτό το -μέσα απο τη ψυχή μου- ανελέητο τίποτα που έμαθαν να ζούν. Ας επισημανθεί πως δε μου το έμαθε το 2011 αυτό πάντα το ήξερα. Επιβεβαιώθηκα μάλλον και αυτό ήταν κίνητρο για να συνεχίσω και γω να γίνω ένα κάτι, έστω μικρό. Τη μέρα που δυο ματάκια αγαπημένα θα ανοίξουν γιατί τους έδειξες οτι μπορούν να το κάνουν θα χεις βρεί και εσύ την ευτυχία φίλε μου καλέ. Οι φίλοι μου οι πιστοί μιλούν για κόλαση και παράδεισο σαν χαιρετήσουν τούτο τον άδικο ντουνιά. Εγώ θα σου πώ πως παράδεισος είναι η επίτευξη του στόχου αυτού. Κόλαση ζούν όλοι όσοι προσμένουν να εισέλθουν στις πύλες του παραδείσου. Γιατί δε πάλεψαν να φύγουν απο το εδώ και να πάνε σε ένα ειλικρινά "θεόσταλτο" εκεί....Πού ούτε και γώ έφτασα μα ξέρω την ύπαρξη του και αδημονώ να το δώ απο κοντά.




Πίστη. Ναι ρε φίλε εγώ. Αλλά πίστη στον άνθρωπο και κυρίως στην αγάπη. Ναι ναι κοινότυπο θα μου πείς και δε ξέρω αν θα χεις δίκιο. Μα κοίτα να δείς. Με όπλο σου αυτή την κυρία μπορείς να νικήσεις μια άλλη και καλά κυρία : τη ψευτιά.



Ας μην μιλήσω άλλο όμως. Γλυκό μου 2011 να φύγεις, στο καλό και θα σε θυμόμαστε όλοι. Έφερες πόνο πολύ μα και γερή δόση ευτυχίας. Ισοπεδωτική βέβαια. Όσο για σένα 2012 φέρε μαζί σου μυρωδιές ζεστές ερωτικές ανθρώπινες γλυκές ουσιαστικές. Χαμόγελα. Και επειδή το ξέρω πόνο θα φέρεις ας πειστούμε πως θα είναι αρκετός για να ξεβολευτούμε !




Υ.Γ. Άγιε μου Βασίλη θέλω για φέτος μπουκαλάκια με τις μυρωδιές των δικών μου, να κάνω φσσσιτ και να μοσχοβολάει!



Bye bye 2011!




4.

Σε ποιόν έρωτα ζω;

Νοσταλγώ τις κρύες νύχτες του Νοέμβρη
Νοσταλγώ εσένα αδερφή μου
Νοσταλγώ τη χαμένη μου αγάπη μάτια μου
Νοσταλγώ τα μάτια σου αγάπη μου
Νοσταλγώ τα αμέτρητα δάκρυα που κατρακυλούσαν αενάως για την ονειρική επιστροφή σου
Νοσταλγώ τη ζωή που φαντάστηκα μαζί σου
Νοσταλγώ τα ξέγνοιαστα δειλινά που δεν έζησα


Αναζητώ τον σκοπό της ύπαρξής μου
Αναζητώ τους στόχους της ψυχής που σιγά-σιγά μετουσιώνεται σε μια εύθραυστη,ερωτικά μελαγχολική μορφή, σε ένα αερικό παρασυρμένο απο βροχής νερό
Αναζητώ τα κίνητρα που θα με κατευθύνουν στο θησαυρό που ονειρέυτηκα παιδί ακόμη να αφήσω τη στιγμή που ο τόπος αυτός θα με χαιρετήσει με το πικρό του χαμόγελο
Αναζητώ ρόλους που θέλω να φορέσω για να παίξω στο έργο που εγώ θα φτιάξω. Θα φορώ για μανδύα ένα άσπρο φόρεμα έτσι για να σου μοίαζω,θα σαγαπώ και εκεί για να μου μοιάζω


Γοητεύομαι απο τη μέθη που πηγαία παραδίνομαι στη θέα των ματιών σου
Απογοητεύομαι που άργησες να ρθεις όχι γιατί τίποτα δεν είναι για πάντα, μα γιατί τίποτα δεν ζει αν δεν το αγαπάς
Θυμάμαι. Θυμάμαι. Μ'ακούς; Πάντα θα θυμάμαι, θα σε θυμάμαι
Αγαπώ τα χρόνια που χαθήκαν
Ανασαίνω για το μέλλον που σε χρόνο αόριστο ούρλιαξα με πόνο κάτω απο τη σελήνη: Έλα για λίγο, μόνο για λίγο
Χαμογελώ γιατί το μέλλον ζει πια στο παρόν


Θλίψη γιατί άργησε. Η επιστροφή σου ήρθε αργά. Δε σε χωράει το τώρα μου πια. Ο κλοιός στένεψε. Για σένα. Εγώ μεγάλωσα μέσα σε μια στιγμή που στάθηκε ικανή ο,τι έφτιαχνα τόσα χρόνια να τα σβήσει. Η απογοήτευση ο θύτης. Εσύ θύτης. Πίσω από όλα εσύ. Πάντα. Έγινες η λέξη που με σημάδεψε μα ξέχασαν τα χείλη μου ένα απο τα βράδια που απο τον ύπνο ξέφυγα.

Σπαραγμός. Η σκέψη μου δε σε χωράει. Χάθηκες εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ. Κατέρευσες εσύ και η ζωή μου όλη. Πάγωσες μια φωτιά που χρόνια έκαιγε με κόπο. Με δάκρυα την κράτούσα ζεστή, με αίμα έδινα χρώμα.






Θέλω να σου φωνάξω δυνατά " τις πιο μεγάλες μου στιγμές τις έζησα μαζί σου Γιατί εσύ, μονάχα εσύ κατάργησες τη μοναξιά μου...Έδωσες χρώμα στα όνειρά μου Έγινες φλόγα που σιγοκαίει μες στα μάτια μου για να βλέπω πάντοτε τον κόσμο φωτεινό. Μία αφορμή για να σωθώ απ’τα σκοτάδια μου σ’ένα παρόν θαμπό και σκοτεινό". Είναι κάτι στιγμές σα μικρές πινελιές ζωγραφιάς που έχει τελιώσει. Απο καιρό. Και δε χωρούν άλλες. Μα πως να φωνάξω δυνατά που φωνή δεν έχω. Για ποιες στιγμές να παλέψω που και αυτές δεν ήρθαν ποτέ.



Σε ποιόν έρωτα ζώ;
γονάτισα και έκλαψα,
τα χείλη μου στερήθηκαν το θάρρος
με ρώτησαν αν στέρεψε
το πάθος που έσπρωχνε κοντά σου

δεν ήξερα, ταράχτηκα,
μετάνιωσα σα να 'ταν όλα ψέμα
μα πείσμωσα κι απάντησα
πως όπου κι αν κοιτάζω
βλέπω εσένα


Ας σε έβλεπα για λίγο
Όχι παντού
Όχι για πάντα
Μα κάπου
Έτσι για να σ'αγαπήσω πάλι απο την αρχή
ψυχή μου




4.

.

- Τι ζητάς τώρα πια; Μήπως τα ματάκια σου άνοιξαν πια για τα καλά; Μήπως όλα αυτά που υπήρχαν απλώς υπήρχαν; Κάποτε. Ναι υπήρχαν. Ναι κάποτε υπήρχαν. Τώρα;  Όλα τελικά αλλάζουν; Αισθήματα που χόρευαν αργά,νωχελικά σε κάθε σπίθα της ύπαρξής σου, που μαχώσουν για αυτά με κάθε τρόπο που ο ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει είναι ετούτη τη στιγμή σπαραγμένες μνήμες έντεχνα συνδεδεμένες με την αοριστία;

-Απόγνωση λόγω άγνοιας


Κραυγή
Χωρίς απάντηση γιατί
Το ψιθύρισες μια νυχτιά έτσι για το τίποτα
Επι ματαίω τα ο,τι όλα, πάντα, ποτέ, μαζί


"Όλα ζούν αν τα θυμάσαι" μια στιγμή πνιγμένη σε έμπνευση έγραψε ο Αλκαίος( όχι μάτια μου ο Αλκαίος που είπε με τόση χαρά στην Ευρώπη Opa, άλλος είναι αυτός) ξέχασε να συμπληρώσει πως
'' όλα ζούν αν τα αγαπάς".

Και όλα αυτά τα όλα σιγά σιγά πεθαίνουν



Είπα κοίταξέ με
Κράτα με, για όσο
Για πόσο αποκρίθηκες σιωπηρά, το άκουσα μα σημασία δεν έδωσα
Για πάντα
ούρλιαξα
μα είχες στο ρολόι το βλέμμα σου στρέψει
Ζήσε μαζί μου σου' πα, μα να ζεις δεν είχες μάθει
Τραγούδησε πλάι μου, τα λόγια δεν ήξερες
Χόρεψε μαζί μου απόψε, τα βήματα δεν ξέχασες- δεν τα χες μάθει

-Να σ'αγαπήσω προσπαθώ με χαμόγελο σιγοτραγούδησες
-Δε θέλησα στιγμή να σ'αγαπώ, ανάγκη της ύπαρξής μου είσαι. Ποτέ προσπάθεια,αλήθεια μόνο.


Πόση αλήθεια μια φιλαλήθης να αντέξει μπορεί; Ο,τι τελείωσε πάει τελείωσε θα μπορούσε να πει ένας αισιόδοξος, παθιασμένος με τη ζωή. Ένας απαισιόδοξος παθιασμένος με το είναι σου εκείνο που αγαπά να μισεί μπορεί κάποιος να μου πεί τι θα έλεγε;








Αυτό που μοιάζει φυλακή
είναι το πέταγμά σου
που 'χει φτερά μα δεν μπορεί
να κόψει τα δεσμά σου

Πάρε το φως του έρωτα
μαχαίρι απ' την καρδιά μου
άσε τη γη για τους πολλούς
και πέτα εδώ κοντά μου.



4.

Επιτέλους όμως!

Και ο χρόνος πέρασε και εσύ τώρα πια αποκομμένος, τόσο μακριά απο ο,τι σε κομμάτιασε χωρίς επιστροφή, ταράζεσαι απο αυτό που για δεκάδες νύχτες,αμέτρητες στιγμές είχες ευχηθεί με πόνο στη ψυχή ο,τι είχε απομείνει απο κείνη. Γεμίζεις πια με ανακούφιση το στόμα που άλλοτε έτρεμε απο τον εκκωφαντικό θόρυβο της ανυπαρξίας με λίγο γλυκό, παρείστικο ζεστό καφέ, εισπνέεις με δύναμη μια ρουφιξιά λίγο καπνό έτσι για το τίποτα και παλεύεις εναγωνιωδώς να ανασύρεις μνήμες, συναισθήματα που άλλοτε σε καθόριζαν, είχαν δεθεί με γόρδιους δεσμούς με τη μορφή σου για να σώσεις έναν σαν και εσένα. Ξέρεις όσο κανείς ερημιά τι θα πει. Έζησες βλέπεις χρόνια σε αυτή.Όχι, όχι απο επιλογή.

Στα δυό σου μάτια ένας σαν και εσένα. Μα δεν είναι σαν και εσένα. Γιατί εσύ άλλαξες. Μεταμορφώθηκες σε ένα πλάσμα αλλιώτικο, δεν ήξερες πως μια μορφή τέτοια μπορεί να σου ανήκει.Θυμάσαι & ταράζεσαι, ταράζεσαι γιατί κάτι έχει χαθεί, κάτι έχασες ή καλύτερα σε έκαναν να το χάσεις. Εσύ που ορκιζόσουν για μια αιωνιότητα. Τρόμος σε κυριεύει. Τρέμει σώμα,ψυχή, καρδιά και νούς. Ναι και νούς. Όλα είναι τώρα ρευστά, τίποτα σίγουρο. Τίποτα πια ίδιο.

Τίποτα πια ίδιο; Θα μπορούσε να'ναι τώρα πια ίδιο; Θα ήταν ευτυχία τούτο;
Είναι αυτό;
Ευτυχία τί είναι;


Ευτυχία είναι ένα, μονάχα ένα χαμόγελό σου
Ευτυχία είναι πολλά, πολλά δικά σου χαμόγελα
Ένα φιλί που χρόνια πρόσμενες
Μια αγκαλιά που έχει φτιαχτεί για σένα μοναχά και το ξέρεις και το ξέρει
Η μυρουδιά του ονείρου

Φυσική ροή η επιστροφή μου σε σένα και σε ο,τι με κόπο να χάσω προσπαθώ.Της σκέψης μου κατάληξη. Αρχή & τέλος. Ποτέ μέση. Τίποτα μαζί σου στη μέση. Όλα μαζί σου στα άκρα. Απο την αρχή στο τέλος χωρίς τέλος. Μαζί εκεί - Χώρια στην αρχή. Και κάπου θα βρεθούμε εμείς. Αν σ'αγαπώ- γιατί μαγάπησες ποτέ μα στο μαζί πάντα το τέλος.



Όσο για σένα που είσαι διαφορετική,θύμηση γλυκιά & αγαπημένη στο μυαλό σου να χεις πως τα αντίγραφα στρέφουν το βλέμμα αλλού,ευφραίνουν τη καρδιά για λίγο. Η ευτυχία κερδίζεται μετά απο το κυνήγι του πρωτότυπου που πίστεψε με και εκείνος θα στρέψει το βλέμμα, μα στην καρδιά ετούτος, έτσι για να την ευφράνει τόσο δα όσο μπορεί..



Α.

Η πάνω απο όλους και απο όλα

Έχω άνθρωπο δικό μου φύλακα & άγγελό μου.Έχω άνθρωπο τόσο δίπλα και μακριά μου έναν άνθρωπο δικό μου.. Απο κείνους που ποτέ δε θα χάσεις, που θα είναι πάντα εκεί στο πλάι σου που και αν ακόμα μια μέρα τον βαρεθείς δε θα φύγει που και αν ακόμα τον διώξεις δε θα φύγει. Γιατί ξέρει πως είναι πια αναπόσπαστο μέρος όχι της ζωής αλλά της ψυχής σου. Που σε ξέρει πια όσο δεν έμαθες εσύ ποτέ τον εαυτό σου.


Έναν φίλο,έναν  αδελφό. Που πίστεψε με αμφιβάλλω αν όλος ο κόσμος θα έχει στη ζωή του. Όχι, όχι δε θα έχει. Έναν σαν και εσένα δε θα έχει. Μια σαν και εσένα δε θα έχει ποτε.

Εσυ που είσαι άνθρωπος
Εσύ που αγαπάς τον άνθρωπο
Που αγαπάς τη ζωή
Που κυνηγάς
Που κυνηγάς τα όνειρα σου
Που κυνηγάς τα δικά μου τα όνειρα
Που είδες την αλήθεια και ναι ίσως φοβήθηκες μα την αγάπησες με τα όποια ψεγάδια της
Άφησες πίσω τα φαντάσματα
Ξέρεις να χαμογέλας, να σκορπάς ζωή, να χάνεις δάκρυα
Να χάνεις
Να επιμένεις

Ένας φίλος προσωπικός, που ήρθε για να μείνει, έναν καλλιτέχνη στην ζωή μου, έναν που ζεί στο όνειρο που με πήρε μαζί του, που ταξιδέψαμε μαζί σε απόμερες σκέψεις και αισθήματα, πολύ εσωτερικά. Ένας φίλος που είδε ο,τι έντεχνα χρόνια κρύβω. Όχι γιατί έχει το χάρισμα μα γιατί αγάπησε. Πάλεψε και με είδε να παλεύω. Ψιθύρισε με κραυγές ξένους τόπους, απόκρυφους, τόπους που αγνοούσα. Μα τους αντίκρυσα μέσα απο εσένα, ταξίδεψα σε αυτούς και αφέθηκα όπως μου έμαθες πάντα να κάνω. Ένας άνθρωπος που με έμαθε αγάπη αδερφική τι θα πει. Στην ουσία της & απο επιλογή. Όχι τυχαία, ποτέ τυχαία.


Τις σκοτεινές, ανελέητες μέρες που η πίστη χάθηκε ήσουν εκεί, δίπλα μου, ανάμεσα σε εμένα και στον πόνο της απουσίας για να μου θυμίσεις ο,τι με κόπο απέκτησα. Ανάμεσα σε μένα και στην ακατάπαυστη οδύνη, τη φύσει μελαγχολία, την επιταγή της απόλυτης φυγής απο το είναι το πολύ εσωτερικό που ασυνείδητα ή μη πολέμησες για να αγγίξεις με τα μάτια της ψυχής σου. Και το άγγιξες ή καλύτερα το κατέκτησες σε μια στιγμή για μια ζωή.




Η σκέψη μου μαζί σου ποδήλατο
Η ψυχή μου μαζί σου ποιήμα ερωτικά αναγκαίο
Η ζωή μου μαζί σου ζωγραφιά ενός γνήσιου μποεμ καλλιτέχνη


Για την απο καρδιάς αδερφή μου






Α.