Νοσταλγώ τις κρύες νύχτες του Νοέμβρη
Νοσταλγώ εσένα αδερφή μου
Νοσταλγώ τη χαμένη μου αγάπη μάτια μου
Νοσταλγώ τα μάτια σου αγάπη μου
Νοσταλγώ τα αμέτρητα δάκρυα που κατρακυλούσαν αενάως για την ονειρική επιστροφή σου
Νοσταλγώ τη ζωή που φαντάστηκα μαζί σου
Νοσταλγώ τα ξέγνοιαστα δειλινά που δεν έζησα
Αναζητώ τον σκοπό της ύπαρξής μου
Αναζητώ τους στόχους της ψυχής που σιγά-σιγά μετουσιώνεται σε μια εύθραυστη,ερωτικά μελαγχολική μορφή, σε ένα αερικό παρασυρμένο απο βροχής νερό
Αναζητώ τα κίνητρα που θα με κατευθύνουν στο θησαυρό που ονειρέυτηκα παιδί ακόμη να αφήσω τη στιγμή που ο τόπος αυτός θα με χαιρετήσει με το πικρό του χαμόγελο
Αναζητώ ρόλους που θέλω να φορέσω για να παίξω στο έργο που εγώ θα φτιάξω. Θα φορώ για μανδύα ένα άσπρο φόρεμα έτσι για να σου μοίαζω,θα σαγαπώ και εκεί για να μου μοιάζω
Γοητεύομαι απο τη μέθη που πηγαία παραδίνομαι στη θέα των ματιών σου
Απογοητεύομαι που άργησες να ρθεις όχι γιατί τίποτα δεν είναι για πάντα, μα γιατί τίποτα δεν ζει αν δεν το αγαπάς
Θυμάμαι. Θυμάμαι. Μ'ακούς; Πάντα θα θυμάμαι, θα σε θυμάμαι
Αγαπώ τα χρόνια που χαθήκαν
Ανασαίνω για το μέλλον που σε χρόνο αόριστο ούρλιαξα με πόνο κάτω απο τη σελήνη: Έλα για λίγο, μόνο για λίγο
Χαμογελώ γιατί το μέλλον ζει πια στο παρόν
Θλίψη γιατί άργησε. Η επιστροφή σου ήρθε αργά. Δε σε χωράει το τώρα μου πια. Ο κλοιός στένεψε. Για σένα. Εγώ μεγάλωσα μέσα σε μια στιγμή που στάθηκε ικανή ο,τι έφτιαχνα τόσα χρόνια να τα σβήσει. Η απογοήτευση ο θύτης. Εσύ θύτης. Πίσω από όλα εσύ. Πάντα. Έγινες η λέξη που με σημάδεψε μα ξέχασαν τα χείλη μου ένα απο τα βράδια που απο τον ύπνο ξέφυγα.
Σπαραγμός. Η σκέψη μου δε σε χωράει. Χάθηκες εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ. Κατέρευσες εσύ και η ζωή μου όλη. Πάγωσες μια φωτιά που χρόνια έκαιγε με κόπο. Με δάκρυα την κράτούσα ζεστή, με αίμα έδινα χρώμα.
Θέλω να σου φωνάξω δυνατά " τις πιο μεγάλες μου στιγμές τις έζησα μαζί σου Γιατί εσύ, μονάχα εσύ κατάργησες τη μοναξιά μου...Έδωσες χρώμα στα όνειρά μου Έγινες φλόγα που σιγοκαίει μες στα μάτια μου για να βλέπω πάντοτε τον κόσμο φωτεινό. Μία αφορμή για να σωθώ απ’τα σκοτάδια μου σ’ένα παρόν θαμπό και σκοτεινό". Είναι κάτι στιγμές σα μικρές πινελιές ζωγραφιάς που έχει τελιώσει. Απο καιρό. Και δε χωρούν άλλες. Μα πως να φωνάξω δυνατά που φωνή δεν έχω. Για ποιες στιγμές να παλέψω που και αυτές δεν ήρθαν ποτέ.
Σε ποιόν έρωτα ζώ;
γονάτισα και έκλαψα,
τα χείλη μου στερήθηκαν το θάρρος
με ρώτησαν αν στέρεψε
το πάθος που έσπρωχνε κοντά σου
δεν ήξερα, ταράχτηκα,
μετάνιωσα σα να 'ταν όλα ψέμα
μα πείσμωσα κι απάντησα
πως όπου κι αν κοιτάζω
βλέπω εσένα
Ας σε έβλεπα για λίγο
Όχι παντού
Όχι για πάντα
Μα κάπου
Έτσι για να σ'αγαπήσω πάλι απο την αρχή
ψυχή μου
4.
Νοσταλγώ εσένα αδερφή μου
Νοσταλγώ τη χαμένη μου αγάπη μάτια μου
Νοσταλγώ τα μάτια σου αγάπη μου
Νοσταλγώ τα αμέτρητα δάκρυα που κατρακυλούσαν αενάως για την ονειρική επιστροφή σου
Νοσταλγώ τη ζωή που φαντάστηκα μαζί σου
Νοσταλγώ τα ξέγνοιαστα δειλινά που δεν έζησα
Αναζητώ τον σκοπό της ύπαρξής μου
Αναζητώ τους στόχους της ψυχής που σιγά-σιγά μετουσιώνεται σε μια εύθραυστη,ερωτικά μελαγχολική μορφή, σε ένα αερικό παρασυρμένο απο βροχής νερό
Αναζητώ τα κίνητρα που θα με κατευθύνουν στο θησαυρό που ονειρέυτηκα παιδί ακόμη να αφήσω τη στιγμή που ο τόπος αυτός θα με χαιρετήσει με το πικρό του χαμόγελο
Αναζητώ ρόλους που θέλω να φορέσω για να παίξω στο έργο που εγώ θα φτιάξω. Θα φορώ για μανδύα ένα άσπρο φόρεμα έτσι για να σου μοίαζω,θα σαγαπώ και εκεί για να μου μοιάζω
Γοητεύομαι απο τη μέθη που πηγαία παραδίνομαι στη θέα των ματιών σου
Απογοητεύομαι που άργησες να ρθεις όχι γιατί τίποτα δεν είναι για πάντα, μα γιατί τίποτα δεν ζει αν δεν το αγαπάς
Θυμάμαι. Θυμάμαι. Μ'ακούς; Πάντα θα θυμάμαι, θα σε θυμάμαι
Αγαπώ τα χρόνια που χαθήκαν
Ανασαίνω για το μέλλον που σε χρόνο αόριστο ούρλιαξα με πόνο κάτω απο τη σελήνη: Έλα για λίγο, μόνο για λίγο
Χαμογελώ γιατί το μέλλον ζει πια στο παρόν
Θλίψη γιατί άργησε. Η επιστροφή σου ήρθε αργά. Δε σε χωράει το τώρα μου πια. Ο κλοιός στένεψε. Για σένα. Εγώ μεγάλωσα μέσα σε μια στιγμή που στάθηκε ικανή ο,τι έφτιαχνα τόσα χρόνια να τα σβήσει. Η απογοήτευση ο θύτης. Εσύ θύτης. Πίσω από όλα εσύ. Πάντα. Έγινες η λέξη που με σημάδεψε μα ξέχασαν τα χείλη μου ένα απο τα βράδια που απο τον ύπνο ξέφυγα.
Σπαραγμός. Η σκέψη μου δε σε χωράει. Χάθηκες εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ. Κατέρευσες εσύ και η ζωή μου όλη. Πάγωσες μια φωτιά που χρόνια έκαιγε με κόπο. Με δάκρυα την κράτούσα ζεστή, με αίμα έδινα χρώμα.
Θέλω να σου φωνάξω δυνατά " τις πιο μεγάλες μου στιγμές τις έζησα μαζί σου Γιατί εσύ, μονάχα εσύ κατάργησες τη μοναξιά μου...Έδωσες χρώμα στα όνειρά μου Έγινες φλόγα που σιγοκαίει μες στα μάτια μου για να βλέπω πάντοτε τον κόσμο φωτεινό. Μία αφορμή για να σωθώ απ’τα σκοτάδια μου σ’ένα παρόν θαμπό και σκοτεινό". Είναι κάτι στιγμές σα μικρές πινελιές ζωγραφιάς που έχει τελιώσει. Απο καιρό. Και δε χωρούν άλλες. Μα πως να φωνάξω δυνατά που φωνή δεν έχω. Για ποιες στιγμές να παλέψω που και αυτές δεν ήρθαν ποτέ.
Σε ποιόν έρωτα ζώ;
γονάτισα και έκλαψα,
τα χείλη μου στερήθηκαν το θάρρος
με ρώτησαν αν στέρεψε
το πάθος που έσπρωχνε κοντά σου
δεν ήξερα, ταράχτηκα,
μετάνιωσα σα να 'ταν όλα ψέμα
μα πείσμωσα κι απάντησα
πως όπου κι αν κοιτάζω
βλέπω εσένα
Ας σε έβλεπα για λίγο
Όχι παντού
Όχι για πάντα
Μα κάπου
Έτσι για να σ'αγαπήσω πάλι απο την αρχή
ψυχή μου
4.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου