Το άσπρο μου και το μαύρο σου

Είναι αλήθεια τελικά. Ο πόνος και η θλίψη είναι πηγή έμπνευσης. Σε εμένα ισχύει πάντως. Πως βιώνει κάποιος τον ανελέητο πόνο της απώλειας; Τι γίνεται εκείνη την φερμένη απο πραγματική κόλαση στιγμή; Ισοπέδωση λέγεται αυτό. Ολική. Λένε πως στη ζωή αξίζει να ζείς τα πάντα, να γεύεσαι κάθε της πτυχή. Μα εγώ θα σου πω το εξής:  απόφυγε το. Αυτό που σε δευτερόλεπτα θα ξετυλιχτεί στα δυό σου μάτια. Την απογοήτευση απο ανθρώπους πολύ προσωπικούς που φοβούνται την αλήθεια και επιλέγουν ένα ψέμμα που κρύβει όλες τους τις φθορές, όλα αυτά που τους κάνουν ανθρώπους -όπως όλοι μας- με ψεγάδια. Ο πόνος που σπαράζει τα σωθικά σου δεν οφείλεται μόνο στην προδοσία απέναντι σε εσένα και στο είναι το πολύ εσωτερικό σου. Όχι οτι ξεπερνιέται, αντιθέτως. Αν είναι κάτι ουσιαστικό θα γραφτεί με μελάνι αιώνιο στο πιο βαθύ πηγάδι της σκέψης σου για να εμφανίζεται λίγο, πολύ λίγο. Απλώς η θλίψη για την κατάντια του ανθρώπου σου σε θρυμματίζει. Σα κάτι να γδέρνει αργά, σιγά σιγά μια πληγή ανοιχτή. Και πράγματι θα γίνει πληγή αυτή μου η αποτυχία. Γιατί αυτό είναι. Αυτός που είδε, αυτός που βλέπει την αλήθεια οφείλει να σε κάνει και εσένα να την αντικρύσεις.Ακόμη καλύτερα δεν το οφείλε γενικά και αόριστα κάπου σε κάποιον, μόνο σε εκείνο τον ίδιο. Γιατί το αξίζεις, αφού σε έχει επιλέξει να κοσμείς τις σκέψεις του νύχτα - μέρα, πιο πολύ νύχτα, ναι νύχτα. Είναι και εκείνες οι φορές που εσύ κάθε στιγμή του δίνεις ένα λιθαράκι για να δεί την αλήθεια, να δεί το είναι του, το είναι των άλλων γιατί δε θες να του δωσεις τη δικιά σου αλήθεια αλλά να διαμορφώσει και εκείνος με ό,τι έχει τη δική του. Και ξέρεις οτι έχεις κάνει το καλύτερο για εκείνον για εσένα για όλους. Μα ξάφνου φοβάται, τρέμει γιατί είσαι η αλήθεια του. Και αυτό είναι πράγματι πολύ. Γιατί η ψευδαίσθηση που προσφέρει ένα καλά φτιαγμένο ψέμμα εξασθενεί κάθε σκέψη, κάθε αίσθημα. Γιατί φτιάχτηκε για να νομίζεις. Να νομίζεις ο,τι θές και κυρίως όπως το θες. Μα να μ'ακούς, να μ'ακούς τώρα να μ'ακούς σε κάθε βροχή. Σαν είδα την αλήθεια μου γύρισα το βλέμμα αλλού. Δύσκολη η αλήθεια φίλε μου. Μα μέσα στη τόση ακινησία εσύ και εγώ μαζί ας κρατήσουμε τη μόνη ευτυχία της απώλειας σου. Έμαθες την αλήθεια, την αντίκρυσες μέσα σε μάτια πράγματι υγρά που(θα θελα να πω ίσως μα θα' ναι ψέμμα)  ποτέ ξανά δε θα νιώσεις. Γιατί υπάρχεται & εσείς που επιλέγετε το λίγο. Ας είναι