......Θάνατος θα πώ εγώ. Χαμός, ανελέητη απουσία που κατατρώει τη ζωή σου. Σκέφτηκα πρίν λίγο πως τη μέρα που θα πεθάνω δε θέλω να έχω ανθρώπους δίπλα μου, δικούς μου. Και η εξήγηση είναι τόσο απλή. Ο αποχωρισμός απο το κάθε εσύ εκείνο το πολύ προσωπικό είναι διαρκής θάνατος. Και ξανά και ξανά και ξανά. Όχι δε το θέλω αυτό. Ας είμαι μόνη μου εκείνη την ώρα, πιο εύκολο να φεύγεις απο το πουθενά.
Τεράστιο και ιδαίτερα εύθραυστα προσωπικό θέμα αυτο του θανάτου. Μια απο εκείνες τις πολλές νύχτες που η σκοτεινιά κυριεύει τα σωθικά μου είδα μια τόσο μεγάλη αλήθεια. Τη στιγμή που γεννιέσαι ξεκινά ένα ταξίδι που είτε το θέλεις είτε όχι καταλήγει στο θάνατο. Είναι το μόνο πράγμα στη ζωή που δε μπορεί κανείς να αποφύγει. Μα αν το σκεφτείς λίγο πιο πολύ κάθετι στη ζωή μας πεθαίνει, φεύγει. Είναι το σημείο εκείνο που όλα ολοκληρώνονται, φτάνουν στο τέρμα τους. Όταν στο νού μου έρχεται η ιδέα του θανάτου νιώθω πόσο μικρή είμαι. Κάνουμε όλοι τόσα όνειρα... μα είναι εκείνες οι φορές που πεθαίνουν και ως όνειρα.
Είναι λίγοι οι άνθρωποι που μιλούν για εκείνο. Όλοι μας το φοβόμαστε. Απλώς ο καθένας με άλλο τρόπο. Κάποιοι αφήνουν το αίσθημα αυτό του φόβου να τους κυριεύει να ορίζει και να κατευθύνει ανεπανόρθωτα τη πορεία της ζωής τους. Εγώ τον φοβάμαι πολύ για ένα και μοναδικό λόγο. Θέλω να προλάβω. Είναι αστείο κάποιες φορές...Να προλάβω τη ζωή και ό,τι μπορεί να μου προσφέρει. Κυνηγάω στιγμές, συναισθήματα. Πόνο, θλίψη, χαρά ,έρωτα, αγάπη, μελαγχολία. Θέλω και το κυνηγώ ως εσχάτων- πράγμα που ίσως και να με καταστρέφει - να δώσω σε εμένα στο όποιο μου εγώ πτυχές. Θέλω να είμαι πολλά. Να έχω πολλά μέσα μου. Όχι για μένα αλλά για όλους εκείνους που δεν έμαθαν να παλεύουν. Για να τους δίνω όσο μπορώ ό,τι έχω. Αν έχω καταφέρει να το κάνω δικό μου. Μα ας μη ξεφεύγω...
Ο αγαπημένος Γιάλομ αποκωδικοποιεί αυτό το οποίο έχω συνειδητοποιήσει μα δεν μπορώ μα εκφράσω: <<Όπου είμαι εγώ, δεν είναι ο θάνατος. Όπου είναι ο θάνατος, δεν είμαι εγώ. Γιατί να φοβόμαστε τον θάνατο, αφού δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να τον αντιληφθούμε;>> Είναι πράγματι έτσι!
Απορώ και θέλω ΠΟΛΥ να συνεχίσω να απορώ με όλους εκείνους που βάζουν τέλος στη ζωή τους. Γιατί φίλε μου μια φορά μας δίνεται η ευκαιρία,μην την πετάς. Και αν δεν αντέχεις αυτό που ζείς να θυμάσαι μικρό μου ανθρωπάκι πως κανένας δε θα έρθει να σε σώσει και ποτέ και τίποτα δε σώθηκε με προσευχές. Εσύ μόνο μπορείς να αλλάξεις αυτό που ζείς. Προσπάθησε, νικητής θα βγείς.Το φόβο σου αυτόν μετετρεψέ τον απο ανασταλτικό για την πορεία, τις αποφάσεις, τη συμπεριφορά της ζωής σου παράγοντα σε δυναμίτη συλλογής στιγμών, εμπειριών, γνώσεων. Η ζωή είναι όμορφη πολύ για να την αναλώνουμε σε στιγμές θλίψης για το θάνατο που πλησιάζει. Και να θυμάσαι φίλε μου καλέ πως η δύναμη του μυαλού είναι τεράστια. Τη στιγμή που η σκέψη σου γυρνά εκεί επανέφερε στη μνήμη σου κάτι. Έναν έρωτα ισοπεδωτικό, μια φιλία αδερφική, ένα κύμα ορμητικό, ένα φιλί ερωτικό, μια αγκαλιά. Και αν δεν έχεις τίποτα απο αυτά να θυμηθείς δημιούργησέ τα.
Η ύπαρξή μας δεν είναι παρά μια σύντομη αναλαμπή
φωτός ανάμεσα σε δύο αιωνιότητες σκότους..
Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ
Α.
Τεράστιο και ιδαίτερα εύθραυστα προσωπικό θέμα αυτο του θανάτου. Μια απο εκείνες τις πολλές νύχτες που η σκοτεινιά κυριεύει τα σωθικά μου είδα μια τόσο μεγάλη αλήθεια. Τη στιγμή που γεννιέσαι ξεκινά ένα ταξίδι που είτε το θέλεις είτε όχι καταλήγει στο θάνατο. Είναι το μόνο πράγμα στη ζωή που δε μπορεί κανείς να αποφύγει. Μα αν το σκεφτείς λίγο πιο πολύ κάθετι στη ζωή μας πεθαίνει, φεύγει. Είναι το σημείο εκείνο που όλα ολοκληρώνονται, φτάνουν στο τέρμα τους. Όταν στο νού μου έρχεται η ιδέα του θανάτου νιώθω πόσο μικρή είμαι. Κάνουμε όλοι τόσα όνειρα... μα είναι εκείνες οι φορές που πεθαίνουν και ως όνειρα.
Είναι λίγοι οι άνθρωποι που μιλούν για εκείνο. Όλοι μας το φοβόμαστε. Απλώς ο καθένας με άλλο τρόπο. Κάποιοι αφήνουν το αίσθημα αυτό του φόβου να τους κυριεύει να ορίζει και να κατευθύνει ανεπανόρθωτα τη πορεία της ζωής τους. Εγώ τον φοβάμαι πολύ για ένα και μοναδικό λόγο. Θέλω να προλάβω. Είναι αστείο κάποιες φορές...Να προλάβω τη ζωή και ό,τι μπορεί να μου προσφέρει. Κυνηγάω στιγμές, συναισθήματα. Πόνο, θλίψη, χαρά ,έρωτα, αγάπη, μελαγχολία. Θέλω και το κυνηγώ ως εσχάτων- πράγμα που ίσως και να με καταστρέφει - να δώσω σε εμένα στο όποιο μου εγώ πτυχές. Θέλω να είμαι πολλά. Να έχω πολλά μέσα μου. Όχι για μένα αλλά για όλους εκείνους που δεν έμαθαν να παλεύουν. Για να τους δίνω όσο μπορώ ό,τι έχω. Αν έχω καταφέρει να το κάνω δικό μου. Μα ας μη ξεφεύγω...
Ο αγαπημένος Γιάλομ αποκωδικοποιεί αυτό το οποίο έχω συνειδητοποιήσει μα δεν μπορώ μα εκφράσω: <<Όπου είμαι εγώ, δεν είναι ο θάνατος. Όπου είναι ο θάνατος, δεν είμαι εγώ. Γιατί να φοβόμαστε τον θάνατο, αφού δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να τον αντιληφθούμε;>> Είναι πράγματι έτσι!
Απορώ και θέλω ΠΟΛΥ να συνεχίσω να απορώ με όλους εκείνους που βάζουν τέλος στη ζωή τους. Γιατί φίλε μου μια φορά μας δίνεται η ευκαιρία,μην την πετάς. Και αν δεν αντέχεις αυτό που ζείς να θυμάσαι μικρό μου ανθρωπάκι πως κανένας δε θα έρθει να σε σώσει και ποτέ και τίποτα δε σώθηκε με προσευχές. Εσύ μόνο μπορείς να αλλάξεις αυτό που ζείς. Προσπάθησε, νικητής θα βγείς.Το φόβο σου αυτόν μετετρεψέ τον απο ανασταλτικό για την πορεία, τις αποφάσεις, τη συμπεριφορά της ζωής σου παράγοντα σε δυναμίτη συλλογής στιγμών, εμπειριών, γνώσεων. Η ζωή είναι όμορφη πολύ για να την αναλώνουμε σε στιγμές θλίψης για το θάνατο που πλησιάζει. Και να θυμάσαι φίλε μου καλέ πως η δύναμη του μυαλού είναι τεράστια. Τη στιγμή που η σκέψη σου γυρνά εκεί επανέφερε στη μνήμη σου κάτι. Έναν έρωτα ισοπεδωτικό, μια φιλία αδερφική, ένα κύμα ορμητικό, ένα φιλί ερωτικό, μια αγκαλιά. Και αν δεν έχεις τίποτα απο αυτά να θυμηθείς δημιούργησέ τα.
Η ύπαρξή μας δεν είναι παρά μια σύντομη αναλαμπή
φωτός ανάμεσα σε δύο αιωνιότητες σκότους..
Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ
Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου