Κτητικότητα. Ο έρωτας απο πάντα είχε το στοιχείο αυτό μέσα του. Γιατί τον έρωτά σου τον θές δικό σου, όλο απο την αρχή μέχρι το τέλος, αν έχει τέλος... Και είναι γοητεία αυτή η τάση για κτητικότητα, ένδειξη συναισθήματος ζωντανού, ζωηρού. Τι γίνεται όταν όμως κάποιος μπερδέψει συνειδητά και μη (γιατί είναι και φορές που το ξέρεις φίλε μου) το συναίσθημα του " τον θέλω δικό μου" με τον έρωτα; Το πλασάρεις ως αγνό, βαθύ συναίσθημα. Και εκεί εγώ και το κάθε εγώ που ξέρει ο έρωτας τι είναι αρχίζει να γελά. Να γελά;;;
Δε θα σε κατηγορίσω, όχι. Οι άνθρωποι αυτοί που συμπεριφέρονται έτσι έχουν τόσες ανασφάλειες. Αυτό σε οδήγεί εκεί, εσένα και πολύ με στεναχωρεί αυτή σου η κατάληξη. Ετούτη η συμπεριφορά εκδηλώνεται παντού. Στους φίλους σου που θέλεις να είναι δικοί σου, στη μαμά σου που θές πάντα να κοιτά εσένα και κανέναν άλλο, στον αγαπημένο σου που θέλεις να είναι δικό σου. Και όλα αυτά είναι δικά σου θα σκέφτεσαι. Δεν είναι έτσι φίλε μου καλέ, δεν είναι έπαθλα οι άνθρωποι, τρόπαια για να τα βάλεις στη βιτρίνα να τα δείχνεις. Οι σχέσεις εκείνες οι αληθινές, για να γίνουν πραγματικότητα θέλουν κόπο πολύ, δάκρυ δικό σου. Γιατί τίποτα δε κατακτιέται έτσι απλά, με ένα ψέμα ή με την απαίτηση να γίνει κάποιος δικός σου. Εκείνος που αγαπά κάποιον στην ολότητά του αυτό που προσδοκεί δεν είναι η δική του προσωπική ευτυχία αλλά του προσώπου που ποθεί. Η πλήρης ευτυχία είναι πράγματι η αμφίδρομη ύπαρξη των συναισθημάτων. Μα είναι λίγες εκείνες οι φορές. Τη μέρα που θα σπρώξεις αυτόν που αγαπάς με δάκρυα στη ψυχή σε κάποιον άλλο για να βρει αυτό που βρήκες και εσύ τότε θα ξέρεις μέσα σου οτι αγαπάς.
Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που θα σε θέλουν δικό τους για να γεμίσουν τα μικρά εγώ τους... Ίσως γιατί είμαστε τόσοι λίγοι εμείς που μάθαμε να αγαπάμε για να γεμίσουμε εσένα με το μεγάλο μας πια εγώ.
See you :*
Δε θα σε κατηγορίσω, όχι. Οι άνθρωποι αυτοί που συμπεριφέρονται έτσι έχουν τόσες ανασφάλειες. Αυτό σε οδήγεί εκεί, εσένα και πολύ με στεναχωρεί αυτή σου η κατάληξη. Ετούτη η συμπεριφορά εκδηλώνεται παντού. Στους φίλους σου που θέλεις να είναι δικοί σου, στη μαμά σου που θές πάντα να κοιτά εσένα και κανέναν άλλο, στον αγαπημένο σου που θέλεις να είναι δικό σου. Και όλα αυτά είναι δικά σου θα σκέφτεσαι. Δεν είναι έτσι φίλε μου καλέ, δεν είναι έπαθλα οι άνθρωποι, τρόπαια για να τα βάλεις στη βιτρίνα να τα δείχνεις. Οι σχέσεις εκείνες οι αληθινές, για να γίνουν πραγματικότητα θέλουν κόπο πολύ, δάκρυ δικό σου. Γιατί τίποτα δε κατακτιέται έτσι απλά, με ένα ψέμα ή με την απαίτηση να γίνει κάποιος δικός σου. Εκείνος που αγαπά κάποιον στην ολότητά του αυτό που προσδοκεί δεν είναι η δική του προσωπική ευτυχία αλλά του προσώπου που ποθεί. Η πλήρης ευτυχία είναι πράγματι η αμφίδρομη ύπαρξη των συναισθημάτων. Μα είναι λίγες εκείνες οι φορές. Τη μέρα που θα σπρώξεις αυτόν που αγαπάς με δάκρυα στη ψυχή σε κάποιον άλλο για να βρει αυτό που βρήκες και εσύ τότε θα ξέρεις μέσα σου οτι αγαπάς.
Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που θα σε θέλουν δικό τους για να γεμίσουν τα μικρά εγώ τους... Ίσως γιατί είμαστε τόσοι λίγοι εμείς που μάθαμε να αγαπάμε για να γεμίσουμε εσένα με το μεγάλο μας πια εγώ.
See you :*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου