άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.....κάθε σταγόνα κι ένα εσύ, όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος, αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη, ένταση μονολεκτική, το ένα εσύ σαν μνήμη, το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,τόση βροχή για μια απουσία, τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή μ’ αυτή της τη μεροληψία όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα και μόνο εσύ, εσύ, εσύ
Δε μπορώ να εκφράσω άποψη για την ποίηση, αν κάτι δηλαδή είναι ποιητικά άρτιο ή απλώς καλό. Εγώ όμως που αγαπώ & πάντα ακολουθώ τη βροχή έχω να πω πως το δημιούργημα αυτό είναι η πλήρης αποτύπωσή της. Κάθε που βρέχει η αίσθηση που μου προκαλείται είναι αυτή. Κάθε σταγόνα και ένα εσύ......
Κάθε σταγόνα ή μάλλον η εικόνα τόσων πολλών, μαζί, αγκαλιασμένων φέρνει στην καρδιά μια μελαγχολία απο τις λίγες. Ανατριχίλα στο κορμί. Πυροβόλο συναισθημάτων. Ανάκληση γίνεται στη μνήμη και οι στιγμές τα ξεχασμένα, καλά κλειδωμένα στον πάτο της ψυχής συναισθήματα ξεκινούν στα μάτια του μυαλού έναν χορό. Έναν χορό γυναίκας τυφλωμένης απο έρωτα, έναν χορό που ζαλίζει, μαγεύει,γοητεύει και συνάμα πληγώνει. Και μάλιστα πολύ. Εμείς οι άνθρωποι σε ο,τι μας πονά κλείνουμε τα μάτια και στρέφουμε το βλέμμα αλλού για να ξεχαστούμε ίσως... λίγο. Μα τίποτα δε χάνεται και στιγμές όπως εκείνες της βροχής μας θυμίζουν οτι η ξαστεριά καλύπτει μόνο με το χαμόγελο της. Εμένα πάντα η βροχή μου θυμίζει ό,τι παλεύω με κόπο πολύ να ξεχάσω, να διαγράψω απο τη μνήμη. Πάντα με μάγευε. Η μυρωδιά της, η υφή της, η μυρωδιά του χώματος. Κάθε φορά ανοίγω τα πνευμόνια μου να εισπνεύσω όσο πιο πολύ μπορώ λίγο απο την ανάσα της.
Οι πιστοί λένε πως είναι τα δάκρυα του Θεού που βλέπει τον κόσμο του. Εγώ θα πω πως για όλους εμάς τους ''άπιστους'' ρομαντικά μελαγχολικούς είναι τα δάκρυα τα δικά μας, όλα εκείνα που δε προλάβαμε να χύσουμε. Και είναι όμορφη τούτη η μελαγχολία, τόσο ερωτική, μυρωδάτη. Ίσως την αγαπώ γιατί τάσσομαι υπέρ του χειμώνα και του φθινοπώρου. Απο μικρή, το θυμάμαι. Κάθε βροχή φέρνει στη μνήμη τα φύλλα που πέφτουν και αυτό το τόσο έντονα συγκινησιακό κλίμα της νέκρας και της μοναξιάς που εμένα προσωπικά τόσο με γοητεύει. Ίσως γιατί μου θυμίζει εμένα. Ίσως γιατί είμαι και ολίγον καταθλιπτική. Αγαπώ το νερό όσο λίγα πράγματα. Πόσο μάλλον όταν έρχεται απο τον ουρανό. Σα μικρό θαύμα είναι κάθε φορά. Τόσο περίεργο, τόσο αγαπημένο. Ξέρω γιατί την αγαπώ τόσο πολύ τη βροχή. Κάθε σταγόνα και ένα εσύ, πάντα συντροφιά στην απουσία σε αυτόν τον νικημένο απο χρόνια έρωτα. Παρέα στο τίποτα. Η αόρατη φωνή του εσύ ,εσύ. Γιατί η βροχή μου ίσως σε φέρει, αυτή η τόσο μελαγχολική. Καληνύχτα
Α.
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.....κάθε σταγόνα κι ένα εσύ, όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος, αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη, ένταση μονολεκτική, το ένα εσύ σαν μνήμη, το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,τόση βροχή για μια απουσία, τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή μ’ αυτή της τη μεροληψία όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα και μόνο εσύ, εσύ, εσύ
Δε μπορώ να εκφράσω άποψη για την ποίηση, αν κάτι δηλαδή είναι ποιητικά άρτιο ή απλώς καλό. Εγώ όμως που αγαπώ & πάντα ακολουθώ τη βροχή έχω να πω πως το δημιούργημα αυτό είναι η πλήρης αποτύπωσή της. Κάθε που βρέχει η αίσθηση που μου προκαλείται είναι αυτή. Κάθε σταγόνα και ένα εσύ......
Κάθε σταγόνα ή μάλλον η εικόνα τόσων πολλών, μαζί, αγκαλιασμένων φέρνει στην καρδιά μια μελαγχολία απο τις λίγες. Ανατριχίλα στο κορμί. Πυροβόλο συναισθημάτων. Ανάκληση γίνεται στη μνήμη και οι στιγμές τα ξεχασμένα, καλά κλειδωμένα στον πάτο της ψυχής συναισθήματα ξεκινούν στα μάτια του μυαλού έναν χορό. Έναν χορό γυναίκας τυφλωμένης απο έρωτα, έναν χορό που ζαλίζει, μαγεύει,γοητεύει και συνάμα πληγώνει. Και μάλιστα πολύ. Εμείς οι άνθρωποι σε ο,τι μας πονά κλείνουμε τα μάτια και στρέφουμε το βλέμμα αλλού για να ξεχαστούμε ίσως... λίγο. Μα τίποτα δε χάνεται και στιγμές όπως εκείνες της βροχής μας θυμίζουν οτι η ξαστεριά καλύπτει μόνο με το χαμόγελο της. Εμένα πάντα η βροχή μου θυμίζει ό,τι παλεύω με κόπο πολύ να ξεχάσω, να διαγράψω απο τη μνήμη. Πάντα με μάγευε. Η μυρωδιά της, η υφή της, η μυρωδιά του χώματος. Κάθε φορά ανοίγω τα πνευμόνια μου να εισπνεύσω όσο πιο πολύ μπορώ λίγο απο την ανάσα της.
Οι πιστοί λένε πως είναι τα δάκρυα του Θεού που βλέπει τον κόσμο του. Εγώ θα πω πως για όλους εμάς τους ''άπιστους'' ρομαντικά μελαγχολικούς είναι τα δάκρυα τα δικά μας, όλα εκείνα που δε προλάβαμε να χύσουμε. Και είναι όμορφη τούτη η μελαγχολία, τόσο ερωτική, μυρωδάτη. Ίσως την αγαπώ γιατί τάσσομαι υπέρ του χειμώνα και του φθινοπώρου. Απο μικρή, το θυμάμαι. Κάθε βροχή φέρνει στη μνήμη τα φύλλα που πέφτουν και αυτό το τόσο έντονα συγκινησιακό κλίμα της νέκρας και της μοναξιάς που εμένα προσωπικά τόσο με γοητεύει. Ίσως γιατί μου θυμίζει εμένα. Ίσως γιατί είμαι και ολίγον καταθλιπτική. Αγαπώ το νερό όσο λίγα πράγματα. Πόσο μάλλον όταν έρχεται απο τον ουρανό. Σα μικρό θαύμα είναι κάθε φορά. Τόσο περίεργο, τόσο αγαπημένο. Ξέρω γιατί την αγαπώ τόσο πολύ τη βροχή. Κάθε σταγόνα και ένα εσύ, πάντα συντροφιά στην απουσία σε αυτόν τον νικημένο απο χρόνια έρωτα. Παρέα στο τίποτα. Η αόρατη φωνή του εσύ ,εσύ. Γιατί η βροχή μου ίσως σε φέρει, αυτή η τόσο μελαγχολική. Καληνύχτα
Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου