Την καλημέρα μου στο όνειρο, εκείνο το δικό μου το πολύ προσωπικό εκείνο που μετά απο ένα ατέρμονο-για τα δικά μου μάτια- ταξίδι αντίκρυσε το φώς της νύχτας. Εισέβαλλε για πρώτη φορά στην πραγματική ζωή, άφησε τα άδυτα της φαντασίας και του νού φόρεσε το μανδύα της ευτυχίας και με χαιρέτησε. Γεία σου λοιπόν και σένα, σε περίμενα
Αντικρύζεις λοιπόν μια μέρα το όνειρο σου. Και η ζωή σου περπατά στο δρόμο της μαγείας. Μα ελλοχεύει φίλε μου καλέ ένας τρομερός εχθρός. Της ανασφάλειας και του φόβου ο εχθρός. Σε τρώει, σε κατατρώει. Πόσο εύκολα εν τέλει μπορείς να δεχθείς, να πειστείς εσύ η απο χρόνια άπιστη στην πραγματοποίηση ενός ονείρου που άλλη λέξη απο το θαύμα δεν έχεις στο λεξιλόγιο σου για να την εκφράσεις ; Θα σου απαντήσω εγώ. Πολύ μα πάρα πολύ δύσκολα. Γιατί είναι απλό. Όταν προσμένεις καιρό κάτι και δεν έρχεται παίρνει τη μορφή που έχει ο,τι αγαπάς μα δε θα χεις ποτέ στο πλάι σου, μένει ως μια γλυκιά ιστορία που δεν άγγιξες ποτέ μα την αγαπάς γιατί είναι δικιά σου, εσύ την έφτιαξες άλλωστε. Μα μια μέρα σε χαιρετάει, πέτυχες ο,τι με δάκρυα πολλά αναζητούσες. Και εκεί που ο κόσμος όλος περιμένει να πετάς στα ουράνια εσύ που πρώτη απο όλους το περίμενες παγώνεις, κλειδώνεσαι, τρέμεις και φοβάσαι. Φοβάσαι για το αύριο. Δε ξέρεις αν το ζείς ή αν κάποιος σου κάνει πλάκα. Ελπίζεις μα δε δίνεσαι.ΟΧΙ γιατί δε θέλεις μα γιατί δεν έχεις δύναμη. Έχεις εξαντληθεί. Από την προσμονή.
Εσύ είσαι ο μόνος που μπορείς το φόβο της απώλειάς σου να εξοντώσεις. Κάνε κάτι λοιπόν, γιατί αυτός που σε ονειρεύτηκε εξαντλήθηκε απο τη τόση σου την απουσία.
Α.
όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου
μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω
είναι κάτι
Αντικρύζεις λοιπόν μια μέρα το όνειρο σου. Και η ζωή σου περπατά στο δρόμο της μαγείας. Μα ελλοχεύει φίλε μου καλέ ένας τρομερός εχθρός. Της ανασφάλειας και του φόβου ο εχθρός. Σε τρώει, σε κατατρώει. Πόσο εύκολα εν τέλει μπορείς να δεχθείς, να πειστείς εσύ η απο χρόνια άπιστη στην πραγματοποίηση ενός ονείρου που άλλη λέξη απο το θαύμα δεν έχεις στο λεξιλόγιο σου για να την εκφράσεις ; Θα σου απαντήσω εγώ. Πολύ μα πάρα πολύ δύσκολα. Γιατί είναι απλό. Όταν προσμένεις καιρό κάτι και δεν έρχεται παίρνει τη μορφή που έχει ο,τι αγαπάς μα δε θα χεις ποτέ στο πλάι σου, μένει ως μια γλυκιά ιστορία που δεν άγγιξες ποτέ μα την αγαπάς γιατί είναι δικιά σου, εσύ την έφτιαξες άλλωστε. Μα μια μέρα σε χαιρετάει, πέτυχες ο,τι με δάκρυα πολλά αναζητούσες. Και εκεί που ο κόσμος όλος περιμένει να πετάς στα ουράνια εσύ που πρώτη απο όλους το περίμενες παγώνεις, κλειδώνεσαι, τρέμεις και φοβάσαι. Φοβάσαι για το αύριο. Δε ξέρεις αν το ζείς ή αν κάποιος σου κάνει πλάκα. Ελπίζεις μα δε δίνεσαι.ΟΧΙ γιατί δε θέλεις μα γιατί δεν έχεις δύναμη. Έχεις εξαντληθεί. Από την προσμονή.
Εσύ είσαι ο μόνος που μπορείς το φόβο της απώλειάς σου να εξοντώσεις. Κάνε κάτι λοιπόν, γιατί αυτός που σε ονειρεύτηκε εξαντλήθηκε απο τη τόση σου την απουσία.
Α.
όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου
μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω
είναι κάτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου