Ένα δωμάτιο άδειο
Μια ψυχή γεμάτη σε ένα σώμα ξένο
Μια σύγκρουση ανελέητη
Ένας καθρέφτης αφορμή πολέμου. Η μορφή αιτία. Η απουσία της. Δάκρυ η αντίδραση. Σιωπηρό μα και βίαιο χωρίς έστω μια νύξη σπαραγμού. Χωρίς αιτία για σένα. Φυσική σου εξέλιξη.
Φυγή η λύση. Στην αρχή έτσι, ίσα ίσα για να διώξεις λίγη απο τούτη τη σκοτεινή (όμορφη;) μελαγχολία.
Φυγή η λύση; Όχι φυγή. Όχι πια φυγή. Όχι πια φυλακή στην ίδια βουβή επανάληψη. Που λέω πως τη διώχνω μα είναι εκεί. Πάντα εκεί σαν ατσάλινη, άτρωτη φιλία.
Και μένεις εκεί να απολάυσεις την όποια ύπαρξή σου. Αυτήν που άφησες (άφησες; ) να κυλήσει στο δρόμο του τίποτα.
Και ζηλεύεις για μια στιγμή, για όσο δεν κράτησε ένα βλέμμα, όλους εκείνους τους πολλούς που δεν έμαθαν ποτέ το λάθος που εσύ βλέπεις νύχτα- μέρα εφιάλτη στο όποιο όνειρό σου.
Μα εσύ εκεί. Σε αυτόν τον τόσο ειλικρινή καθρέπτη. Εσύ είσαι εκεί. Τα δάκρυα σου εκεί. Οι αναμνήσεις εκεί. Τα όνειρα. Όσα έκανες και αυτά που δε τόλμησες. Αυτά που δημιούργησες & αυτά που δεν πρόλαβες. Αυτά που μια νυχτιά ζωγράφισες στο αγνό τότε μυαλουδάκι σου- μα ποτέ δεν έφερες στη ζωή.
Και εσύ εκεί. Μέσα στη γύμνια σου. Που τόσο σε πονά. Υποφέρεις απο την ανελέτη αλήθεια που απέφευγες.. και όλα αυτά για να ζήσεις.
Μα δεν έζησες.
Θέλεις να φύγεις απο αυτή την παράσταση. Μα το ξέρεις δε μπορείς. Εσύ την έστησες με τα ναι σου και τα όχι σου. Μέ όσα τόλμησες, μα κυριώς με αυτά που δεν τόλμησες, που δε μπόρεσες, που δε θέλησες.
Θυμός. Μίσος για το είδωλο σου. Για σένα. Εσύ είσαι, το ξέρεις πια. Να τον σπάσεις θέλεις τούτο τον καθρέπτη. Να γίνει θρύψαλα και αυτός.Να χαθείς μέσα του. Να σε βρεί το ξημέρωμα. Να μη θυμάσαι πια. Να μην τον δεις ποτέ....Ναι.. τον εαυτό σου. Να μείνει η πίκρα αυτή που τώρα κατακλύει κάθε σπίθα του κορμιού σου σφινωμένη στη θύμησή σου σαν ένας εφιάλτης, σαν ένα μικρό παιδικό αστείο.
Στέκεσαι εκεί. Οι μέρες περνούν. Οι μέρες πέρασαν. Εσύ εκεί. Η ίδια απαράλλαχτη αλήθεια. Και εσύ εκεί.
Τι και αν τον έκανες θρύψαλα και αυτόν. Τα μάτια σου κράτα ανοιχτά. Υπάρχουν ακόμη πολλοί καθρέπτες. Θα υπάρξουν και άλλοι όσο και αν ο βυθός σε παρασέρνει.
Α.
Μια ψυχή γεμάτη σε ένα σώμα ξένο
Μια σύγκρουση ανελέητη
Ένας καθρέφτης αφορμή πολέμου. Η μορφή αιτία. Η απουσία της. Δάκρυ η αντίδραση. Σιωπηρό μα και βίαιο χωρίς έστω μια νύξη σπαραγμού. Χωρίς αιτία για σένα. Φυσική σου εξέλιξη.
Φυγή η λύση. Στην αρχή έτσι, ίσα ίσα για να διώξεις λίγη απο τούτη τη σκοτεινή (όμορφη;) μελαγχολία.
Φυγή η λύση; Όχι φυγή. Όχι πια φυγή. Όχι πια φυλακή στην ίδια βουβή επανάληψη. Που λέω πως τη διώχνω μα είναι εκεί. Πάντα εκεί σαν ατσάλινη, άτρωτη φιλία.
Και μένεις εκεί να απολάυσεις την όποια ύπαρξή σου. Αυτήν που άφησες (άφησες; ) να κυλήσει στο δρόμο του τίποτα.
Και ζηλεύεις για μια στιγμή, για όσο δεν κράτησε ένα βλέμμα, όλους εκείνους τους πολλούς που δεν έμαθαν ποτέ το λάθος που εσύ βλέπεις νύχτα- μέρα εφιάλτη στο όποιο όνειρό σου.
Μα εσύ εκεί. Σε αυτόν τον τόσο ειλικρινή καθρέπτη. Εσύ είσαι εκεί. Τα δάκρυα σου εκεί. Οι αναμνήσεις εκεί. Τα όνειρα. Όσα έκανες και αυτά που δε τόλμησες. Αυτά που δημιούργησες & αυτά που δεν πρόλαβες. Αυτά που μια νυχτιά ζωγράφισες στο αγνό τότε μυαλουδάκι σου- μα ποτέ δεν έφερες στη ζωή.
Και εσύ εκεί. Μέσα στη γύμνια σου. Που τόσο σε πονά. Υποφέρεις απο την ανελέτη αλήθεια που απέφευγες.. και όλα αυτά για να ζήσεις.
Μα δεν έζησες.
Θέλεις να φύγεις απο αυτή την παράσταση. Μα το ξέρεις δε μπορείς. Εσύ την έστησες με τα ναι σου και τα όχι σου. Μέ όσα τόλμησες, μα κυριώς με αυτά που δεν τόλμησες, που δε μπόρεσες, που δε θέλησες.
Θυμός. Μίσος για το είδωλο σου. Για σένα. Εσύ είσαι, το ξέρεις πια. Να τον σπάσεις θέλεις τούτο τον καθρέπτη. Να γίνει θρύψαλα και αυτός.Να χαθείς μέσα του. Να σε βρεί το ξημέρωμα. Να μη θυμάσαι πια. Να μην τον δεις ποτέ....Ναι.. τον εαυτό σου. Να μείνει η πίκρα αυτή που τώρα κατακλύει κάθε σπίθα του κορμιού σου σφινωμένη στη θύμησή σου σαν ένας εφιάλτης, σαν ένα μικρό παιδικό αστείο.
Στέκεσαι εκεί. Οι μέρες περνούν. Οι μέρες πέρασαν. Εσύ εκεί. Η ίδια απαράλλαχτη αλήθεια. Και εσύ εκεί.
Τι και αν τον έκανες θρύψαλα και αυτόν. Τα μάτια σου κράτα ανοιχτά. Υπάρχουν ακόμη πολλοί καθρέπτες. Θα υπάρξουν και άλλοι όσο και αν ο βυθός σε παρασέρνει.
Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου