Για σένα

Ψάχνεις να βρείς και εσύ έναν έστω τρόπο να φύγεις μακριά. Απο εκείνο που ονειρευόσουν. Γιατί ήταν το όνειρό σου. Και ίσως έτσι έπρεπε να μείνει. Εντοιχισμένο με μια μυθοποίηση απο τις λίγες. Έτσι το κρατούσες μέσα σου κλειδωμένο, τόσο αγνό, όμορφο, αμόλυντο, τόσο δικό σου. Ένας μικρός Θεός για σένα που ξέρεις πως μόνη σου έρχεσαι και μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές θα χαθείς και ο κόσμος θα συνεχίσει κανονικά τη πορεία του. Και έτσι έχεις και εσύ ένα Θεό. Πολύ εσωτερικό, αόρατο, μη πιστευτό για όλους τους πιστούς που δε μάθανε δώσιμο τι θα πει. Ναι για όλους αυτούς τους πολλούς, που κάνεις παρέα, που βλέπεις στο δρόμο, που λές καλημέρα, που μισείς, που αγαπάς και που κοιμάσαι μαζί τους. Ναι..... κοιμάσαι.


Και θέλεις να φύγεις
Και θέλεις να μείνεις
Και πονάς εσύ
Και πονάς εκείνον
Και πρέπει να φύγεις
Και εσύ εκεί
Μα γιατί;


Τι σε διώχνει απο ο,τι με κόπο κατέκτησες; Τι σε πληγώνει; Τι σε σπρώχνει σε μια επιλογή που ποιανού επιλογή είναι αγνοείς;

Κάτι λείπει. Κάτι σου λείπει. Μα κάτι του λείπει. Λείπει. Αυτό που ονειρεύτηκες χάθηκε. Όχι όχι δε χάθηκε. Δεν υπήρξε ποτέ. Ό,τι δεν υπήρξε ποτέ δε θα χαθεί. Μα μήπως αυτή είναι η αιτία όλων; Δε θες να υπάρξει ο,τι ονειρευόσουν όλα εκείνα τα σκοτεινά πρωινά που το χαμόγελο είχε και αυτό χαθεί για να μην έρθει η μέρα που θα φτάσει στο τέλος του. Να μην έρθει η ώρα εκείνη που μόνη πια πάλι απο την αρχή θα μπείς ξανά στο παιχνίδι του έρωτα εκείνου του όπως τώρα ισοπεδωτικού έρωτα. Φόβος; Ναι φόβος γιατί φτάνει πια ο πόνος.

Φτάνει πια ο πόνος;
Ποτέ δε θα φτάσει τούτος ο πόνος.


Μα μύρισε & εσύ τη τόση μου αντίφαση. Τη τόση του αντίφαση. Ο φόβος του τέλους μπορεί και να' ναι. Ίσως ο φόβος του μαζί.

Ποιό μαζί εν τέλει; Το δικό σας; 'Οχι ετούτο δε το θέλω. Εσύ και εσύ και οι περισσότεροι, αποσβολωμένοι απο τα σκουπίδια μιας σύγχρονης και καλά προοδευτικά εξελισόμενης κοινωνίας όπου η εικόνα του μαζί αποτυπώνεται σε σάπιες σχέσεις του δεκαπενθήμερου μου μιλάτε για την ένταση του έρωτα τη βία του. Μα εδώ μιλάμε για βιασμό. Φόβος λοιπόν για το μαζί το δικό σου. Που στο διάολο να το στείλω θέλω μα πίστεψε με εδώ το πολυαγαπημένο μου " δεν υπάρχει δε μπορώ υπάρχει δε θέλω"  έχει εξοριστεί απο τη δύναμικη του ειλικρινούς "δεν μπορώ"





Ό,τι αγαπάω είναι εδώ
Είσαι εδώ
Περπατάω στα σύννεφα
Ονειρεύομαι
Και αφήνω το έδαφος που με κράταγε
Άδικα






Α.