Αλλαγή;

"Αγάπη είναι να λές στον άλλον όπως είσαι μείνε"


Αν ψάξεις έτσι λίγο πιο βαθειά να δείς τι σημαίνει ο στίχος αυτός της Αννούλας νομίζω θα γελάσεις και θα την ακούσεις που λέει και μια φίλη μου πανηγυρικότατα. Διαφωνώ απο την αρχή μέχρι το τέλος. Απορώ πως οι άνθρωποι έφτασαν στο σημείο να λένε πως δεν αλλάζουν για κανένα είναι έτσι όπως είναι και άμα σ'αρέσει.


Και θα εμβαθύνω. Είναι σαφές πως αγαπάς κάποιον για αυτό που είναι με τα όποια ψεγάδια του αδιαφορώντας για αυτά ή καλύτερα γοητεύμένος απο αυτά κυνηγάς το αντικείμενο του πόθου σου. Είναι μέσα στο παιχνίδι και ακριβώς για αυτό το λόγο ο έρωτας είναι σαγήνη. Τον αποζητάς με τα καλά μα κυρίως με τα κακά καθώς για να τα δεχθείς η προσπάθεια που καταβάλλεις είναι ανεκτίμητη με αποτέλεσμα να τα θές και αυτά στον άνθρωπό σου ακόμη πιο πολύ. Ας σημειωθεί βέβαια πως όταν είσαι στη καψούρα όλα τα βλέπεις όμορφα, ιδανικά, ονειρικά.


Μα σαν ο έρωτας κάνει λίγο στην άκρη, όχι-όχι δε μιλάω για απώλεια του έρωτα αλλά για παραχώρηση μέρος της θέσης του στην αποκαλούμενη αγάπη- ο εραστής σου αντικρίζει όλα αυτά τα ελλατώματα, τις φθορές το μή τέλειο ( που πολύ το αγαπώ γιατί έχει δυνατότητα βελτίωσης). Εκεί λοιπόν εισάγεται σε ένα παιχνίδι δύσκολο που λίγοι μπορούν, έχουν τη δύναμη να φέρουν εις πέρας. Παλέυεις να κάνεις τον άλλον καλύτερο. Ένα βήμα πιο πέρα για εκείνον, όχι για σένα. Τα μάτια του να ανοίξουν για να δεί το λάθος και με σένα στο πλάι του να το διορθώσει. Η αγάπη είναι αυτή. Και είναι τουλάχιστον χαζό να μη δέχεσαι απο τον σύντροφο σου την ανάγκη του να σε κάνει καλύτερο, να διώξει όσο μπορεί όλα εκείνα που σε μειώνουν σαν άνθρωπο.


Δεν είναι εγωιστική μια τέτοια κίνηση μα ένδειξη - αν όχι απόδειξη- ειλικρινούς, ανιδιοτελούς ερωτικού συναισθήματος. Δεν παλεύεις για να κάνεις τη δική σου ζωή πιο εύκολη μα για να βοηθήσεις. Δε θέλεις να αλλάξεις τον άλλο για σένα, εσύ τον διάλεξες για κείνο που' ναι. Αγάπησε με μια φορά για αυτό που είμαι λέει ένα άσμα στη φαντασία σου μην ψάχνεις να με βρείς. Δε θα με βρείς εμένα θα'λεγα εγώ μα κάποιον που μου μοιάζει. Παλεύεις να αλλάξεις τον άλλο γιατί πιστεύεις ακράδαντα οτι αξίζει πολλά, πιο πολλά απο εκείνα που νομίζει.

Αποφασίζεις να αλλάξεις εξαιτίας κάποιου όχι για χάρη του γιατί τον εμπιστεύεσαι και ξέρεις μέσα σου πως ο,τι πεί είναι για το καλό σου. Αλλά μάλλον τελικά όλοι εκείνοι που μιλούν για το έτσι είμαι εγω και δε μπορώ ούτε και θέλω να αλλάξω έχουν δίκιο γιατί δε βρήκαν αυτόν που η αλλαγή που στοχεύουν είναι όχι για τους ίδιους μα για σένα.



Εγώ θα πώ μάθε μου να περπατώ ξανά
προς το καλό προς το κακό προς το καινούργιο
γιατί το θέλω το καινούργιο
μα να το πιάσω μόνος δε μπορώ
Πρός το σκοτάδι πρός το φώς
Πρός τους ανθρώπους
μα δε μ'αφήνουν να τους
βρω

Αποχαιρετισμός

Ο καιρός πάει με γκάζια στο τακούνι και ο έρωτας αγκαλιά με ένα μπαστούνι. Ο χρόνος προχωράει τόσο γρήγορα που δε σου αφήνει στιγμή να σκεφτείς να δεις τι ζείς. Περνάει και χάνεται. Ή καλύτερα περνάει αλλά εσύ ορίζεις πόσο χαμένος είναι. Έτσι λοιπόν κάτι τέτοια κρύα βράδια, απο τα τελευταία του 2011, αναπολείς αισθήματα που απροσδόκητα σε επισκέφτηκαν και τώρα πια αποστασιοποιημένη απο αυτά χιλιόμετρα μακριά τα συζητάς έτσι για να τα δείς σαν ταινία που παίρνεις μέρος εξ ολοκλήρου.
Να δείς τι σου άφησε. Τι κατάλαβες, τι καινούργιο γεύτηκες. Και πόσο το αγάπησες.


Στόχοι και όνειρα. Άνθρωπος και αγάπη.Να είσαι άνθρωπος να έχεις όνειρα και να στοχεύεις με αγάπη σε αυτά για να τα κάνεις δικά σου . Απλά και περιεκτικά. Αυτό μου έμαθες 2011.

Θέλει κόπο να γίνεις άνθρωπος ένα πρωινό. Ανιδιοτέλεια, πίστη στην ύπαρξη εκείνου του ιδεατού ανθρώπου. Να τον έχεις στο νού σου και να είναι στόχος της ζωής σου αυτός. Να τον κυνηγάς μέχρις εσχάτων. Ποτέ δε θα το πετύχεις αν με ρωτάς. Μα νομίζω αυτή είναι η γοητεία του. Πάντα θα μπορείς να πας ένα βήμα πιο κοντά. Θα παρασέρνεις ανθρωπάκια της δεκάρας να γίνουν και αυτοί κάτι. Να δούν μια στιγμή τη σαπίλα της ανυπαρξίας τους. Να ξεφύγουν απο αυτό το -μέσα απο τη ψυχή μου- ανελέητο τίποτα που έμαθαν να ζούν. Ας επισημανθεί πως δε μου το έμαθε το 2011 αυτό πάντα το ήξερα. Επιβεβαιώθηκα μάλλον και αυτό ήταν κίνητρο για να συνεχίσω και γω να γίνω ένα κάτι, έστω μικρό. Τη μέρα που δυο ματάκια αγαπημένα θα ανοίξουν γιατί τους έδειξες οτι μπορούν να το κάνουν θα χεις βρεί και εσύ την ευτυχία φίλε μου καλέ. Οι φίλοι μου οι πιστοί μιλούν για κόλαση και παράδεισο σαν χαιρετήσουν τούτο τον άδικο ντουνιά. Εγώ θα σου πώ πως παράδεισος είναι η επίτευξη του στόχου αυτού. Κόλαση ζούν όλοι όσοι προσμένουν να εισέλθουν στις πύλες του παραδείσου. Γιατί δε πάλεψαν να φύγουν απο το εδώ και να πάνε σε ένα ειλικρινά "θεόσταλτο" εκεί....Πού ούτε και γώ έφτασα μα ξέρω την ύπαρξη του και αδημονώ να το δώ απο κοντά.




Πίστη. Ναι ρε φίλε εγώ. Αλλά πίστη στον άνθρωπο και κυρίως στην αγάπη. Ναι ναι κοινότυπο θα μου πείς και δε ξέρω αν θα χεις δίκιο. Μα κοίτα να δείς. Με όπλο σου αυτή την κυρία μπορείς να νικήσεις μια άλλη και καλά κυρία : τη ψευτιά.



Ας μην μιλήσω άλλο όμως. Γλυκό μου 2011 να φύγεις, στο καλό και θα σε θυμόμαστε όλοι. Έφερες πόνο πολύ μα και γερή δόση ευτυχίας. Ισοπεδωτική βέβαια. Όσο για σένα 2012 φέρε μαζί σου μυρωδιές ζεστές ερωτικές ανθρώπινες γλυκές ουσιαστικές. Χαμόγελα. Και επειδή το ξέρω πόνο θα φέρεις ας πειστούμε πως θα είναι αρκετός για να ξεβολευτούμε !




Υ.Γ. Άγιε μου Βασίλη θέλω για φέτος μπουκαλάκια με τις μυρωδιές των δικών μου, να κάνω φσσσιτ και να μοσχοβολάει!



Bye bye 2011!




4.

Σε ποιόν έρωτα ζω;

Νοσταλγώ τις κρύες νύχτες του Νοέμβρη
Νοσταλγώ εσένα αδερφή μου
Νοσταλγώ τη χαμένη μου αγάπη μάτια μου
Νοσταλγώ τα μάτια σου αγάπη μου
Νοσταλγώ τα αμέτρητα δάκρυα που κατρακυλούσαν αενάως για την ονειρική επιστροφή σου
Νοσταλγώ τη ζωή που φαντάστηκα μαζί σου
Νοσταλγώ τα ξέγνοιαστα δειλινά που δεν έζησα


Αναζητώ τον σκοπό της ύπαρξής μου
Αναζητώ τους στόχους της ψυχής που σιγά-σιγά μετουσιώνεται σε μια εύθραυστη,ερωτικά μελαγχολική μορφή, σε ένα αερικό παρασυρμένο απο βροχής νερό
Αναζητώ τα κίνητρα που θα με κατευθύνουν στο θησαυρό που ονειρέυτηκα παιδί ακόμη να αφήσω τη στιγμή που ο τόπος αυτός θα με χαιρετήσει με το πικρό του χαμόγελο
Αναζητώ ρόλους που θέλω να φορέσω για να παίξω στο έργο που εγώ θα φτιάξω. Θα φορώ για μανδύα ένα άσπρο φόρεμα έτσι για να σου μοίαζω,θα σαγαπώ και εκεί για να μου μοιάζω


Γοητεύομαι απο τη μέθη που πηγαία παραδίνομαι στη θέα των ματιών σου
Απογοητεύομαι που άργησες να ρθεις όχι γιατί τίποτα δεν είναι για πάντα, μα γιατί τίποτα δεν ζει αν δεν το αγαπάς
Θυμάμαι. Θυμάμαι. Μ'ακούς; Πάντα θα θυμάμαι, θα σε θυμάμαι
Αγαπώ τα χρόνια που χαθήκαν
Ανασαίνω για το μέλλον που σε χρόνο αόριστο ούρλιαξα με πόνο κάτω απο τη σελήνη: Έλα για λίγο, μόνο για λίγο
Χαμογελώ γιατί το μέλλον ζει πια στο παρόν


Θλίψη γιατί άργησε. Η επιστροφή σου ήρθε αργά. Δε σε χωράει το τώρα μου πια. Ο κλοιός στένεψε. Για σένα. Εγώ μεγάλωσα μέσα σε μια στιγμή που στάθηκε ικανή ο,τι έφτιαχνα τόσα χρόνια να τα σβήσει. Η απογοήτευση ο θύτης. Εσύ θύτης. Πίσω από όλα εσύ. Πάντα. Έγινες η λέξη που με σημάδεψε μα ξέχασαν τα χείλη μου ένα απο τα βράδια που απο τον ύπνο ξέφυγα.

Σπαραγμός. Η σκέψη μου δε σε χωράει. Χάθηκες εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ. Κατέρευσες εσύ και η ζωή μου όλη. Πάγωσες μια φωτιά που χρόνια έκαιγε με κόπο. Με δάκρυα την κράτούσα ζεστή, με αίμα έδινα χρώμα.






Θέλω να σου φωνάξω δυνατά " τις πιο μεγάλες μου στιγμές τις έζησα μαζί σου Γιατί εσύ, μονάχα εσύ κατάργησες τη μοναξιά μου...Έδωσες χρώμα στα όνειρά μου Έγινες φλόγα που σιγοκαίει μες στα μάτια μου για να βλέπω πάντοτε τον κόσμο φωτεινό. Μία αφορμή για να σωθώ απ’τα σκοτάδια μου σ’ένα παρόν θαμπό και σκοτεινό". Είναι κάτι στιγμές σα μικρές πινελιές ζωγραφιάς που έχει τελιώσει. Απο καιρό. Και δε χωρούν άλλες. Μα πως να φωνάξω δυνατά που φωνή δεν έχω. Για ποιες στιγμές να παλέψω που και αυτές δεν ήρθαν ποτέ.



Σε ποιόν έρωτα ζώ;
γονάτισα και έκλαψα,
τα χείλη μου στερήθηκαν το θάρρος
με ρώτησαν αν στέρεψε
το πάθος που έσπρωχνε κοντά σου

δεν ήξερα, ταράχτηκα,
μετάνιωσα σα να 'ταν όλα ψέμα
μα πείσμωσα κι απάντησα
πως όπου κι αν κοιτάζω
βλέπω εσένα


Ας σε έβλεπα για λίγο
Όχι παντού
Όχι για πάντα
Μα κάπου
Έτσι για να σ'αγαπήσω πάλι απο την αρχή
ψυχή μου




4.

.

- Τι ζητάς τώρα πια; Μήπως τα ματάκια σου άνοιξαν πια για τα καλά; Μήπως όλα αυτά που υπήρχαν απλώς υπήρχαν; Κάποτε. Ναι υπήρχαν. Ναι κάποτε υπήρχαν. Τώρα;  Όλα τελικά αλλάζουν; Αισθήματα που χόρευαν αργά,νωχελικά σε κάθε σπίθα της ύπαρξής σου, που μαχώσουν για αυτά με κάθε τρόπο που ο ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει είναι ετούτη τη στιγμή σπαραγμένες μνήμες έντεχνα συνδεδεμένες με την αοριστία;

-Απόγνωση λόγω άγνοιας


Κραυγή
Χωρίς απάντηση γιατί
Το ψιθύρισες μια νυχτιά έτσι για το τίποτα
Επι ματαίω τα ο,τι όλα, πάντα, ποτέ, μαζί


"Όλα ζούν αν τα θυμάσαι" μια στιγμή πνιγμένη σε έμπνευση έγραψε ο Αλκαίος( όχι μάτια μου ο Αλκαίος που είπε με τόση χαρά στην Ευρώπη Opa, άλλος είναι αυτός) ξέχασε να συμπληρώσει πως
'' όλα ζούν αν τα αγαπάς".

Και όλα αυτά τα όλα σιγά σιγά πεθαίνουν



Είπα κοίταξέ με
Κράτα με, για όσο
Για πόσο αποκρίθηκες σιωπηρά, το άκουσα μα σημασία δεν έδωσα
Για πάντα
ούρλιαξα
μα είχες στο ρολόι το βλέμμα σου στρέψει
Ζήσε μαζί μου σου' πα, μα να ζεις δεν είχες μάθει
Τραγούδησε πλάι μου, τα λόγια δεν ήξερες
Χόρεψε μαζί μου απόψε, τα βήματα δεν ξέχασες- δεν τα χες μάθει

-Να σ'αγαπήσω προσπαθώ με χαμόγελο σιγοτραγούδησες
-Δε θέλησα στιγμή να σ'αγαπώ, ανάγκη της ύπαρξής μου είσαι. Ποτέ προσπάθεια,αλήθεια μόνο.


Πόση αλήθεια μια φιλαλήθης να αντέξει μπορεί; Ο,τι τελείωσε πάει τελείωσε θα μπορούσε να πει ένας αισιόδοξος, παθιασμένος με τη ζωή. Ένας απαισιόδοξος παθιασμένος με το είναι σου εκείνο που αγαπά να μισεί μπορεί κάποιος να μου πεί τι θα έλεγε;








Αυτό που μοιάζει φυλακή
είναι το πέταγμά σου
που 'χει φτερά μα δεν μπορεί
να κόψει τα δεσμά σου

Πάρε το φως του έρωτα
μαχαίρι απ' την καρδιά μου
άσε τη γη για τους πολλούς
και πέτα εδώ κοντά μου.



4.

Επιτέλους όμως!

Και ο χρόνος πέρασε και εσύ τώρα πια αποκομμένος, τόσο μακριά απο ο,τι σε κομμάτιασε χωρίς επιστροφή, ταράζεσαι απο αυτό που για δεκάδες νύχτες,αμέτρητες στιγμές είχες ευχηθεί με πόνο στη ψυχή ο,τι είχε απομείνει απο κείνη. Γεμίζεις πια με ανακούφιση το στόμα που άλλοτε έτρεμε απο τον εκκωφαντικό θόρυβο της ανυπαρξίας με λίγο γλυκό, παρείστικο ζεστό καφέ, εισπνέεις με δύναμη μια ρουφιξιά λίγο καπνό έτσι για το τίποτα και παλεύεις εναγωνιωδώς να ανασύρεις μνήμες, συναισθήματα που άλλοτε σε καθόριζαν, είχαν δεθεί με γόρδιους δεσμούς με τη μορφή σου για να σώσεις έναν σαν και εσένα. Ξέρεις όσο κανείς ερημιά τι θα πει. Έζησες βλέπεις χρόνια σε αυτή.Όχι, όχι απο επιλογή.

Στα δυό σου μάτια ένας σαν και εσένα. Μα δεν είναι σαν και εσένα. Γιατί εσύ άλλαξες. Μεταμορφώθηκες σε ένα πλάσμα αλλιώτικο, δεν ήξερες πως μια μορφή τέτοια μπορεί να σου ανήκει.Θυμάσαι & ταράζεσαι, ταράζεσαι γιατί κάτι έχει χαθεί, κάτι έχασες ή καλύτερα σε έκαναν να το χάσεις. Εσύ που ορκιζόσουν για μια αιωνιότητα. Τρόμος σε κυριεύει. Τρέμει σώμα,ψυχή, καρδιά και νούς. Ναι και νούς. Όλα είναι τώρα ρευστά, τίποτα σίγουρο. Τίποτα πια ίδιο.

Τίποτα πια ίδιο; Θα μπορούσε να'ναι τώρα πια ίδιο; Θα ήταν ευτυχία τούτο;
Είναι αυτό;
Ευτυχία τί είναι;


Ευτυχία είναι ένα, μονάχα ένα χαμόγελό σου
Ευτυχία είναι πολλά, πολλά δικά σου χαμόγελα
Ένα φιλί που χρόνια πρόσμενες
Μια αγκαλιά που έχει φτιαχτεί για σένα μοναχά και το ξέρεις και το ξέρει
Η μυρουδιά του ονείρου

Φυσική ροή η επιστροφή μου σε σένα και σε ο,τι με κόπο να χάσω προσπαθώ.Της σκέψης μου κατάληξη. Αρχή & τέλος. Ποτέ μέση. Τίποτα μαζί σου στη μέση. Όλα μαζί σου στα άκρα. Απο την αρχή στο τέλος χωρίς τέλος. Μαζί εκεί - Χώρια στην αρχή. Και κάπου θα βρεθούμε εμείς. Αν σ'αγαπώ- γιατί μαγάπησες ποτέ μα στο μαζί πάντα το τέλος.



Όσο για σένα που είσαι διαφορετική,θύμηση γλυκιά & αγαπημένη στο μυαλό σου να χεις πως τα αντίγραφα στρέφουν το βλέμμα αλλού,ευφραίνουν τη καρδιά για λίγο. Η ευτυχία κερδίζεται μετά απο το κυνήγι του πρωτότυπου που πίστεψε με και εκείνος θα στρέψει το βλέμμα, μα στην καρδιά ετούτος, έτσι για να την ευφράνει τόσο δα όσο μπορεί..



Α.

Η πάνω απο όλους και απο όλα

Έχω άνθρωπο δικό μου φύλακα & άγγελό μου.Έχω άνθρωπο τόσο δίπλα και μακριά μου έναν άνθρωπο δικό μου.. Απο κείνους που ποτέ δε θα χάσεις, που θα είναι πάντα εκεί στο πλάι σου που και αν ακόμα μια μέρα τον βαρεθείς δε θα φύγει που και αν ακόμα τον διώξεις δε θα φύγει. Γιατί ξέρει πως είναι πια αναπόσπαστο μέρος όχι της ζωής αλλά της ψυχής σου. Που σε ξέρει πια όσο δεν έμαθες εσύ ποτέ τον εαυτό σου.


Έναν φίλο,έναν  αδελφό. Που πίστεψε με αμφιβάλλω αν όλος ο κόσμος θα έχει στη ζωή του. Όχι, όχι δε θα έχει. Έναν σαν και εσένα δε θα έχει. Μια σαν και εσένα δε θα έχει ποτε.

Εσυ που είσαι άνθρωπος
Εσύ που αγαπάς τον άνθρωπο
Που αγαπάς τη ζωή
Που κυνηγάς
Που κυνηγάς τα όνειρα σου
Που κυνηγάς τα δικά μου τα όνειρα
Που είδες την αλήθεια και ναι ίσως φοβήθηκες μα την αγάπησες με τα όποια ψεγάδια της
Άφησες πίσω τα φαντάσματα
Ξέρεις να χαμογέλας, να σκορπάς ζωή, να χάνεις δάκρυα
Να χάνεις
Να επιμένεις

Ένας φίλος προσωπικός, που ήρθε για να μείνει, έναν καλλιτέχνη στην ζωή μου, έναν που ζεί στο όνειρο που με πήρε μαζί του, που ταξιδέψαμε μαζί σε απόμερες σκέψεις και αισθήματα, πολύ εσωτερικά. Ένας φίλος που είδε ο,τι έντεχνα χρόνια κρύβω. Όχι γιατί έχει το χάρισμα μα γιατί αγάπησε. Πάλεψε και με είδε να παλεύω. Ψιθύρισε με κραυγές ξένους τόπους, απόκρυφους, τόπους που αγνοούσα. Μα τους αντίκρυσα μέσα απο εσένα, ταξίδεψα σε αυτούς και αφέθηκα όπως μου έμαθες πάντα να κάνω. Ένας άνθρωπος που με έμαθε αγάπη αδερφική τι θα πει. Στην ουσία της & απο επιλογή. Όχι τυχαία, ποτέ τυχαία.


Τις σκοτεινές, ανελέητες μέρες που η πίστη χάθηκε ήσουν εκεί, δίπλα μου, ανάμεσα σε εμένα και στον πόνο της απουσίας για να μου θυμίσεις ο,τι με κόπο απέκτησα. Ανάμεσα σε μένα και στην ακατάπαυστη οδύνη, τη φύσει μελαγχολία, την επιταγή της απόλυτης φυγής απο το είναι το πολύ εσωτερικό που ασυνείδητα ή μη πολέμησες για να αγγίξεις με τα μάτια της ψυχής σου. Και το άγγιξες ή καλύτερα το κατέκτησες σε μια στιγμή για μια ζωή.




Η σκέψη μου μαζί σου ποδήλατο
Η ψυχή μου μαζί σου ποιήμα ερωτικά αναγκαίο
Η ζωή μου μαζί σου ζωγραφιά ενός γνήσιου μποεμ καλλιτέχνη


Για την απο καρδιάς αδερφή μου






Α.

Για σένα

Ψάχνεις να βρείς και εσύ έναν έστω τρόπο να φύγεις μακριά. Απο εκείνο που ονειρευόσουν. Γιατί ήταν το όνειρό σου. Και ίσως έτσι έπρεπε να μείνει. Εντοιχισμένο με μια μυθοποίηση απο τις λίγες. Έτσι το κρατούσες μέσα σου κλειδωμένο, τόσο αγνό, όμορφο, αμόλυντο, τόσο δικό σου. Ένας μικρός Θεός για σένα που ξέρεις πως μόνη σου έρχεσαι και μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές θα χαθείς και ο κόσμος θα συνεχίσει κανονικά τη πορεία του. Και έτσι έχεις και εσύ ένα Θεό. Πολύ εσωτερικό, αόρατο, μη πιστευτό για όλους τους πιστούς που δε μάθανε δώσιμο τι θα πει. Ναι για όλους αυτούς τους πολλούς, που κάνεις παρέα, που βλέπεις στο δρόμο, που λές καλημέρα, που μισείς, που αγαπάς και που κοιμάσαι μαζί τους. Ναι..... κοιμάσαι.


Και θέλεις να φύγεις
Και θέλεις να μείνεις
Και πονάς εσύ
Και πονάς εκείνον
Και πρέπει να φύγεις
Και εσύ εκεί
Μα γιατί;


Τι σε διώχνει απο ο,τι με κόπο κατέκτησες; Τι σε πληγώνει; Τι σε σπρώχνει σε μια επιλογή που ποιανού επιλογή είναι αγνοείς;

Κάτι λείπει. Κάτι σου λείπει. Μα κάτι του λείπει. Λείπει. Αυτό που ονειρεύτηκες χάθηκε. Όχι όχι δε χάθηκε. Δεν υπήρξε ποτέ. Ό,τι δεν υπήρξε ποτέ δε θα χαθεί. Μα μήπως αυτή είναι η αιτία όλων; Δε θες να υπάρξει ο,τι ονειρευόσουν όλα εκείνα τα σκοτεινά πρωινά που το χαμόγελο είχε και αυτό χαθεί για να μην έρθει η μέρα που θα φτάσει στο τέλος του. Να μην έρθει η ώρα εκείνη που μόνη πια πάλι απο την αρχή θα μπείς ξανά στο παιχνίδι του έρωτα εκείνου του όπως τώρα ισοπεδωτικού έρωτα. Φόβος; Ναι φόβος γιατί φτάνει πια ο πόνος.

Φτάνει πια ο πόνος;
Ποτέ δε θα φτάσει τούτος ο πόνος.


Μα μύρισε & εσύ τη τόση μου αντίφαση. Τη τόση του αντίφαση. Ο φόβος του τέλους μπορεί και να' ναι. Ίσως ο φόβος του μαζί.

Ποιό μαζί εν τέλει; Το δικό σας; 'Οχι ετούτο δε το θέλω. Εσύ και εσύ και οι περισσότεροι, αποσβολωμένοι απο τα σκουπίδια μιας σύγχρονης και καλά προοδευτικά εξελισόμενης κοινωνίας όπου η εικόνα του μαζί αποτυπώνεται σε σάπιες σχέσεις του δεκαπενθήμερου μου μιλάτε για την ένταση του έρωτα τη βία του. Μα εδώ μιλάμε για βιασμό. Φόβος λοιπόν για το μαζί το δικό σου. Που στο διάολο να το στείλω θέλω μα πίστεψε με εδώ το πολυαγαπημένο μου " δεν υπάρχει δε μπορώ υπάρχει δε θέλω"  έχει εξοριστεί απο τη δύναμικη του ειλικρινούς "δεν μπορώ"





Ό,τι αγαπάω είναι εδώ
Είσαι εδώ
Περπατάω στα σύννεφα
Ονειρεύομαι
Και αφήνω το έδαφος που με κράταγε
Άδικα






Α.

Εσύ και το είδωλό σου

Ένα δωμάτιο άδειο
Μια ψυχή γεμάτη σε ένα σώμα ξένο
Μια σύγκρουση ανελέητη

Ένας καθρέφτης αφορμή πολέμου. Η μορφή αιτία. Η απουσία της. Δάκρυ η αντίδραση. Σιωπηρό μα και  βίαιο χωρίς έστω μια νύξη σπαραγμού. Χωρίς αιτία για σένα. Φυσική σου εξέλιξη.

Φυγή η λύση. Στην αρχή έτσι, ίσα ίσα για να διώξεις λίγη απο τούτη τη σκοτεινή (όμορφη;) μελαγχολία.

Φυγή η λύση; Όχι φυγή. Όχι πια φυγή. Όχι πια φυλακή στην ίδια βουβή επανάληψη. Που λέω πως τη διώχνω μα είναι εκεί. Πάντα εκεί σαν ατσάλινη, άτρωτη φιλία.

Και μένεις εκεί να απολάυσεις την όποια ύπαρξή σου. Αυτήν που άφησες (άφησες; ) να κυλήσει στο δρόμο του τίποτα.

Και ζηλεύεις για μια στιγμή, για όσο δεν κράτησε ένα βλέμμα, όλους εκείνους τους πολλούς που δεν  έμαθαν ποτέ το λάθος που εσύ βλέπεις νύχτα- μέρα εφιάλτη στο όποιο όνειρό σου.

Μα εσύ εκεί. Σε αυτόν τον τόσο ειλικρινή καθρέπτη. Εσύ είσαι εκεί. Τα δάκρυα σου εκεί. Οι αναμνήσεις εκεί. Τα όνειρα. Όσα έκανες και αυτά που δε τόλμησες. Αυτά που δημιούργησες & αυτά που δεν πρόλαβες.  Αυτά που μια νυχτιά ζωγράφισες στο αγνό τότε μυαλουδάκι σου- μα ποτέ δεν έφερες στη ζωή.

Και εσύ εκεί. Μέσα στη γύμνια σου. Που τόσο σε πονά. Υποφέρεις απο την ανελέτη αλήθεια που  απέφευγες.. και όλα αυτά  για να ζήσεις.

Μα δεν έζησες.
Θέλεις να φύγεις απο αυτή την παράσταση. Μα το ξέρεις δε μπορείς. Εσύ την έστησες με τα ναι σου και τα όχι σου. Μέ όσα τόλμησες, μα κυριώς με αυτά που δεν τόλμησες, που δε μπόρεσες, που δε θέλησες.

Θυμός. Μίσος για το είδωλο σου. Για σένα. Εσύ είσαι, το ξέρεις πια. Να τον σπάσεις θέλεις τούτο τον καθρέπτη. Να γίνει θρύψαλα και αυτός.Να χαθείς μέσα του. Να σε βρεί το ξημέρωμα. Να μη θυμάσαι πια. Να μην τον δεις ποτέ....Ναι.. τον εαυτό σου. Να μείνει η πίκρα αυτή που τώρα κατακλύει κάθε σπίθα του κορμιού σου σφινωμένη στη θύμησή σου σαν ένας εφιάλτης, σαν ένα μικρό παιδικό αστείο.

Στέκεσαι εκεί. Οι μέρες περνούν. Οι μέρες πέρασαν. Εσύ εκεί. Η ίδια απαράλλαχτη αλήθεια. Και εσύ εκεί.
















Τι και αν τον έκανες θρύψαλα και αυτόν. Τα μάτια σου κράτα ανοιχτά. Υπάρχουν ακόμη πολλοί καθρέπτες. Θα υπάρξουν και άλλοι όσο και αν ο βυθός σε παρασέρνει.










Α.

Για εσένα λύκε έρωτα

Είναι η διπλή όψη σε κάθετι που κάνει τα πράγματα θελκτικά, πονεμένα, ερωτεύσιμα με τρόπο βασανιστικά αναγκαίο. Δίνει χρώμα στο συναίσθημα & μια χροιά ασυνήθιστη απο αυτή που έμαθες να συνυπάρχεις. Είναι οι άπειρες πτυχές που διαθέτει, οι απο αλλού φερμένες μυρωδιές. Η μια αλλιώτικη απο την άλλη.


Σε εισάγει σε ένα παιχνίδι καταστροφής, αυτοκαταστροφής με γεύση ολοκλήρωσης .. Είναι ο έρωτας σαν αυτόν που η Τσανακλίδου με τόσο θεατρικό-τόσο αληθινά εξομολογητικό τόνο σκιαγραφεί. Σου σπαράζει τα σωθικά, σε τελειώνει για να αναστηθείς μέσα απο τη δύναμή του. Σε εξαντλεί και σε έχει δικό του και με ενέσεις ισοπεδωτικής ερωτικής έκστασης σε επαναφέρει σε αυτό το ανελέητο παιχνίδι του. Που δε θέλεις να συμμετέχεις. Θέλεις..και γω. Γιατί ζείς απο αυτό, μέσα απο αυτό για αυτό. Και η ζωή σου κάνει κύκλο γύρω του. Σε ζαλίζει, μεθάς μα δε σταματάς. Η βρώμικη -άν μπορεί να λεχθεί έτσι- σκιά του έρωτα σε γοητεύει αδιαφορώντας για τη κατάληξη. Για τα σημάδια της απώλειας, για την πληγή του ίδιου του έρωτα. Για τη βίαιη μεταχείρισή του πάνω σου. Για τη μορφή που δανείζεσαι τη νύχτα, όταν το φώς λιγοστεύει δίνωντας σου μια μαγεία σκοτεινή, έντονα συγκινησιακή, υποβλητική, καταλυτική για την απο δω και στο εξής ζωή σου. Αυτός ο έρωτας έχει μαύρο χρώμα, καπνού μυρωδιά, λύκου εικόνα. Χρόνου απροσδιόριστου. Γεύση παλιού γλυκού κρασιού, μεθυστικού, θηλυκά ερωτικού.

Ένας ακραίος έρωτας, μυστηριακός, βαθύς & δύσκολα προσβάσιμος. Απο τους λίγους. Έρωτας που δυο έτοιμοι για τον πόνο θαρραλέοι συνάντησαν. Είναι έτοιμοι για το όνειρο αυτοί. Ετοιμοι να συρθούν σε ένα παιχνίδι μέχρι το τέλος. Όποιο κι αν είναι αυτό. Αδιαφορούν. Αγαπούν και αδιαφορούν. Αποφάσισαν να ζήσουν τον ανελέητο, εγωιστή έρωτα, να ακουμπήσουν πινελιές στον καμβά του αγαπημένου τους ακόμη και αν φτιάξουν ένα έργο, μια ζωγραφιά που κάποιος θα κοσμήσει για βιτρίνα στο γκρίζο άδειο σαλονάκι του.





Κάποιες φορές, πλημμύριζε ο ουρανός όλο άστρα
για λίγο, για όσο κρατάει ένα βλέμμα, και έπειτα κάθαρμα
με έσερνες πιο βαθιά στο σκοτεινό σου δάσος
Σ' ένα κυνήγι, ανελέητο
Χειρότερα κι από αγρίμια μπλεχτήκαμε σε πάλη ως εσχάτων
ξεσκίσαμε την ψυχή μας, πασαλειφτήκαμε αίμα
με έμαθες να ζητάω για να σε δω να δίνεις όχι σε μένα
αλλού, ώσπου γέρασα μαλάκα
και τώρα έτσι κι αλλιώς, δεν είμαι πια για σένα
και συ, που όλα όσα θέλεις μα δεν μπόρεσες, δεν είσαι πια για μένα

Λύκε μου, πήγαινε με πίσω, να πάρουμε το παραμύθι από την αρχή
βάλε μου δράκους, βάλε μου μάγισσες, δε θα κωλώσω
μονάχα εκεί, στην άκρη-άκρη, βάλε ένα σπίτι με ένα φωτάκι τόσο δα να
ένα τόσο δα μικρό φωτάκι, για να 'χω την ψευδαίσθηση
πως ίσως κάποιος εκεί, κρατάει αναμμένη μια φωτιά, κι ότι με περιμένει




Α.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων!

Την καλημέρα μου στο όνειρο, εκείνο το δικό μου το πολύ προσωπικό εκείνο που μετά απο ένα ατέρμονο-για τα δικά μου μάτια- ταξίδι αντίκρυσε το φώς της νύχτας. Εισέβαλλε για πρώτη φορά στην πραγματική ζωή, άφησε τα άδυτα της φαντασίας και του νού φόρεσε το μανδύα της ευτυχίας και με χαιρέτησε. Γεία σου λοιπόν και σένα, σε περίμενα


Αντικρύζεις λοιπόν μια μέρα το όνειρο σου. Και η ζωή σου περπατά στο δρόμο της μαγείας. Μα ελλοχεύει φίλε μου καλέ ένας τρομερός εχθρός. Της ανασφάλειας και του φόβου ο εχθρός. Σε τρώει, σε κατατρώει. Πόσο εύκολα εν τέλει μπορείς να δεχθείς, να πειστείς εσύ η απο χρόνια άπιστη στην πραγματοποίηση ενός ονείρου που άλλη λέξη απο το θαύμα δεν έχεις στο λεξιλόγιο σου για να την  εκφράσεις ; Θα σου απαντήσω εγώ. Πολύ μα πάρα πολύ δύσκολα. Γιατί είναι απλό. Όταν προσμένεις καιρό κάτι και δεν έρχεται παίρνει τη μορφή που έχει ο,τι αγαπάς μα δε θα χεις ποτέ στο πλάι σου, μένει ως μια γλυκιά ιστορία που δεν άγγιξες ποτέ μα την αγαπάς γιατί είναι δικιά σου, εσύ την έφτιαξες άλλωστε. Μα μια μέρα σε χαιρετάει, πέτυχες ο,τι με δάκρυα πολλά αναζητούσες. Και εκεί που ο κόσμος όλος περιμένει να πετάς στα ουράνια εσύ που πρώτη απο όλους το περίμενες παγώνεις, κλειδώνεσαι, τρέμεις και φοβάσαι. Φοβάσαι για το αύριο. Δε ξέρεις αν το ζείς ή αν κάποιος σου κάνει πλάκα. Ελπίζεις μα δε δίνεσαι.ΟΧΙ γιατί δε θέλεις μα γιατί δεν έχεις δύναμη. Έχεις εξαντληθεί. Από την προσμονή.


Εσύ είσαι ο μόνος που μπορείς το φόβο της απώλειάς σου να εξοντώσεις. Κάνε κάτι λοιπόν, γιατί αυτός που σε ονειρεύτηκε εξαντλήθηκε απο τη τόση σου την απουσία.


Α.



όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου
μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω
είναι κάτι

Μπέρδεψες την βούρτσα με την *ούτσα; Πάλι;

Κτητικότητα. Ο έρωτας απο πάντα είχε το στοιχείο αυτό μέσα του. Γιατί τον έρωτά σου τον θές δικό σου, όλο απο την αρχή μέχρι το τέλος, αν έχει τέλος... Και είναι γοητεία αυτή η τάση για κτητικότητα, ένδειξη συναισθήματος ζωντανού, ζωηρού. Τι γίνεται όταν όμως κάποιος μπερδέψει συνειδητά και μη (γιατί είναι και φορές που το ξέρεις φίλε μου) το συναίσθημα του " τον θέλω δικό μου" με τον έρωτα;  Το πλασάρεις ως αγνό, βαθύ συναίσθημα. Και εκεί εγώ και το κάθε εγώ που ξέρει ο έρωτας τι είναι αρχίζει να γελά. Να γελά;;;


Δε θα σε κατηγορίσω, όχι. Οι άνθρωποι αυτοί που συμπεριφέρονται έτσι έχουν τόσες ανασφάλειες. Αυτό σε οδήγεί εκεί, εσένα και πολύ με στεναχωρεί αυτή σου η κατάληξη. Ετούτη η συμπεριφορά εκδηλώνεται παντού. Στους φίλους σου που θέλεις να είναι δικοί σου, στη μαμά σου που θές πάντα να κοιτά εσένα και κανέναν άλλο, στον αγαπημένο σου που θέλεις να είναι δικό σου. Και όλα αυτά είναι δικά σου θα σκέφτεσαι. Δεν είναι έτσι φίλε μου καλέ, δεν είναι έπαθλα οι άνθρωποι, τρόπαια για να τα βάλεις στη βιτρίνα να τα δείχνεις. Οι σχέσεις εκείνες οι αληθινές, για να γίνουν πραγματικότητα θέλουν κόπο πολύ, δάκρυ δικό σου. Γιατί τίποτα δε κατακτιέται έτσι απλά, με ένα ψέμα ή με την απαίτηση να γίνει κάποιος δικός σου. Εκείνος που αγαπά κάποιον στην ολότητά του αυτό που προσδοκεί δεν είναι η δική του προσωπική ευτυχία αλλά του προσώπου που ποθεί. Η πλήρης ευτυχία είναι πράγματι η αμφίδρομη ύπαρξη των συναισθημάτων. Μα είναι λίγες εκείνες οι φορές. Τη μέρα που θα σπρώξεις αυτόν που αγαπάς με δάκρυα στη ψυχή σε κάποιον άλλο για να βρει αυτό που βρήκες και εσύ τότε θα ξέρεις μέσα σου οτι αγαπάς.



Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που θα σε θέλουν δικό τους για να γεμίσουν τα μικρά εγώ τους... Ίσως γιατί είμαστε τόσοι λίγοι εμείς που μάθαμε να αγαπάμε για να γεμίσουμε εσένα με το μεγάλο μας πια εγώ.

See you :*

Τα δάκρυα του ουρανού μου

άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
 σι, σι, σι.....κάθε σταγόνα κι ένα εσύ, όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
 αξημέρωτος ήχος, αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
 βραδύγλωσση βροχή,σαν πρόθεση ναυαγισμένη
 κάτι μακρύ να διηγηθεί και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
 νοσταλγία δισύλλαβη, ένταση μονολεκτική, το ένα εσύ σαν μνήμη, το άλλο σαν μομφή
 και σαν μοιρολατρία,τόση βροχή για μια απουσία, τόση αγρύπνια για μια λέξη,
 πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή μ’ αυτή της τη μεροληψία όλο εσύ, εσύ, εσύ,
 σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα  και μόνο εσύ, εσύ, εσύ




Δε μπορώ να εκφράσω άποψη για την ποίηση, αν κάτι δηλαδή είναι ποιητικά άρτιο ή απλώς καλό. Εγώ όμως που αγαπώ & πάντα ακολουθώ τη βροχή έχω να πω πως το δημιούργημα αυτό είναι η πλήρης αποτύπωσή της. Κάθε που βρέχει η αίσθηση που μου προκαλείται είναι αυτή. Κάθε σταγόνα και ένα εσύ......


Κάθε σταγόνα ή μάλλον η εικόνα τόσων πολλών, μαζί, αγκαλιασμένων φέρνει στην καρδιά μια μελαγχολία απο τις λίγες. Ανατριχίλα στο κορμί. Πυροβόλο συναισθημάτων. Ανάκληση γίνεται στη μνήμη και οι στιγμές τα ξεχασμένα, καλά κλειδωμένα στον πάτο της ψυχής συναισθήματα ξεκινούν στα μάτια του μυαλού έναν χορό. Έναν χορό γυναίκας τυφλωμένης απο έρωτα, έναν χορό που ζαλίζει, μαγεύει,γοητεύει και συνάμα πληγώνει. Και μάλιστα πολύ. Εμείς οι άνθρωποι σε ο,τι μας πονά κλείνουμε τα μάτια και στρέφουμε το βλέμμα αλλού για να ξεχαστούμε ίσως... λίγο. Μα τίποτα δε χάνεται και στιγμές όπως εκείνες της βροχής μας θυμίζουν οτι η ξαστεριά καλύπτει μόνο με το χαμόγελο της. Εμένα πάντα η βροχή μου θυμίζει ό,τι παλεύω με κόπο πολύ να ξεχάσω, να διαγράψω απο τη μνήμη. Πάντα με μάγευε. Η μυρωδιά της, η υφή της, η μυρωδιά του χώματος. Κάθε φορά ανοίγω τα πνευμόνια μου να εισπνεύσω όσο πιο πολύ μπορώ λίγο απο την ανάσα της.

Οι πιστοί λένε πως είναι τα δάκρυα του Θεού που βλέπει τον κόσμο του. Εγώ θα πω πως για όλους εμάς τους ''άπιστους'' ρομαντικά μελαγχολικούς είναι τα δάκρυα τα δικά μας, όλα εκείνα που δε προλάβαμε να χύσουμε. Και είναι όμορφη τούτη η μελαγχολία, τόσο ερωτική, μυρωδάτη. Ίσως την αγαπώ γιατί τάσσομαι υπέρ του χειμώνα και του φθινοπώρου. Απο μικρή, το θυμάμαι. Κάθε βροχή φέρνει στη μνήμη τα φύλλα που πέφτουν και αυτό το τόσο έντονα συγκινησιακό κλίμα της νέκρας και της μοναξιάς που εμένα προσωπικά τόσο με γοητεύει. Ίσως γιατί μου θυμίζει εμένα. Ίσως γιατί είμαι και ολίγον καταθλιπτική. Αγαπώ το νερό όσο λίγα πράγματα. Πόσο μάλλον όταν έρχεται απο τον ουρανό. Σα μικρό θαύμα είναι κάθε φορά. Τόσο περίεργο, τόσο αγαπημένο.   Ξέρω γιατί την αγαπώ τόσο πολύ τη βροχή. Κάθε σταγόνα και ένα εσύ, πάντα συντροφιά στην απουσία σε αυτόν τον νικημένο απο χρόνια έρωτα. Παρέα στο τίποτα. Η αόρατη φωνή του εσύ ,εσύ. Γιατί η βροχή μου ίσως σε φέρει, αυτή η τόσο μελαγχολική. Καληνύχτα






Α.

ο φόβος του θανάτου

......Θάνατος θα πώ εγώ. Χαμός, ανελέητη απουσία που κατατρώει τη ζωή σου. Σκέφτηκα πρίν λίγο πως τη μέρα που θα πεθάνω δε θέλω να έχω ανθρώπους δίπλα μου, δικούς μου. Και η εξήγηση είναι τόσο απλή. Ο αποχωρισμός απο το κάθε εσύ εκείνο το πολύ προσωπικό είναι διαρκής θάνατος. Και ξανά και ξανά και ξανά. Όχι δε το θέλω αυτό. Ας είμαι μόνη μου εκείνη την ώρα, πιο εύκολο να φεύγεις απο το πουθενά.

Τεράστιο και ιδαίτερα εύθραυστα προσωπικό θέμα αυτο του θανάτου. Μια απο εκείνες τις πολλές  νύχτες που η σκοτεινιά κυριεύει τα σωθικά μου είδα μια τόσο μεγάλη αλήθεια. Τη στιγμή που γεννιέσαι ξεκινά ένα ταξίδι που είτε το θέλεις είτε όχι καταλήγει στο θάνατο. Είναι το μόνο πράγμα στη ζωή που δε μπορεί κανείς να αποφύγει. Μα αν το σκεφτείς λίγο πιο πολύ κάθετι στη ζωή μας πεθαίνει, φεύγει. Είναι το σημείο εκείνο που όλα ολοκληρώνονται, φτάνουν στο τέρμα τους. Όταν στο νού μου έρχεται η ιδέα του θανάτου νιώθω πόσο μικρή είμαι. Κάνουμε όλοι τόσα όνειρα... μα είναι εκείνες οι φορές που πεθαίνουν και ως όνειρα.

Είναι λίγοι οι άνθρωποι που μιλούν για εκείνο. Όλοι μας το φοβόμαστε. Απλώς ο καθένας με άλλο τρόπο. Κάποιοι αφήνουν το αίσθημα αυτό του φόβου να τους κυριεύει να ορίζει και να κατευθύνει ανεπανόρθωτα τη πορεία της ζωής τους. Εγώ τον φοβάμαι πολύ για ένα και μοναδικό λόγο. Θέλω να προλάβω. Είναι αστείο κάποιες φορές...Να προλάβω τη ζωή και ό,τι μπορεί να μου προσφέρει. Κυνηγάω στιγμές, συναισθήματα. Πόνο, θλίψη, χαρά ,έρωτα, αγάπη, μελαγχολία. Θέλω και το κυνηγώ ως εσχάτων- πράγμα που ίσως και να με καταστρέφει - να δώσω σε εμένα στο όποιο μου εγώ πτυχές. Θέλω να είμαι πολλά. Να έχω πολλά μέσα μου. Όχι για μένα αλλά για όλους εκείνους που δεν έμαθαν να παλεύουν. Για να τους δίνω όσο μπορώ ό,τι έχω. Αν έχω καταφέρει να το κάνω δικό μου. Μα ας μη ξεφεύγω...

Ο αγαπημένος  Γιάλομ αποκωδικοποιεί αυτό το οποίο έχω συνειδητοποιήσει μα δεν μπορώ μα εκφράσω: <<Όπου είμαι εγώ, δεν είναι ο θάνατος. Όπου είναι ο θάνατος, δεν είμαι εγώ. Γιατί να φοβόμαστε τον θάνατο, αφού δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να τον αντιληφθούμε;>> Είναι πράγματι έτσι!

Απορώ και θέλω ΠΟΛΥ να συνεχίσω να απορώ με όλους εκείνους που βάζουν τέλος στη ζωή τους. Γιατί φίλε μου μια φορά μας δίνεται η ευκαιρία,μην την πετάς. Και αν δεν αντέχεις αυτό που ζείς να θυμάσαι μικρό μου ανθρωπάκι πως κανένας δε θα έρθει να σε σώσει και ποτέ και τίποτα δε σώθηκε με προσευχές. Εσύ μόνο μπορείς να αλλάξεις αυτό που ζείς. Προσπάθησε, νικητής θα βγείς.Το φόβο σου αυτόν μετετρεψέ τον απο ανασταλτικό για την πορεία, τις αποφάσεις, τη συμπεριφορά της ζωής σου παράγοντα σε δυναμίτη συλλογής στιγμών, εμπειριών, γνώσεων. Η ζωή είναι όμορφη πολύ για να την αναλώνουμε σε στιγμές θλίψης για το θάνατο που πλησιάζει. Και να θυμάσαι φίλε μου καλέ πως η δύναμη του μυαλού είναι τεράστια. Τη στιγμή που η σκέψη σου γυρνά εκεί επανέφερε στη μνήμη σου κάτι. Έναν έρωτα ισοπεδωτικό, μια φιλία αδερφική, ένα κύμα ορμητικό, ένα φιλί ερωτικό, μια αγκαλιά. Και αν δεν έχεις τίποτα απο αυτά να θυμηθείς δημιούργησέ τα.



Η ύπαρξή μας δεν είναι παρά μια σύντομη αναλαμπή
φωτός ανάμεσα σε δύο αιωνιότητες σκότους..
Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ






Α.

πότε είσαι μόνος σου;

Να πώ την καλημέρα μου στον πιο όμορφο μήνα που τόσο καιρό τον προσμένω. Γλυκέ μου Νοέμβρη...

Μιας και αυτό πονάει, κυριεύει, κατευθύνει και ορίζει ζωές και ιδιαίτερα τη δική σου τριβελίζει και το δικό μου ταπεινό μυαλουδάκι αραιά και που. Μοναξιά. Ποιός φοβάται να είναι μόνος του; Πότε φοβάσαι τη μοναξιά; Και γιατί συμβαίνει εν τέλει αυτό; Μάζες ανθρώπων που φαινομενικά δεν επηρεάζεται η ζωή τους απο τέτοιου είδους αισθήματα είναι και τα μεγαλύτερα θύματα.

Εσύ που φοβάσαι να είσαι μόνος σου είσαι εκείνος ο άνθρωπος που τις ''κενές'' ώρες στα αστικά λεωφορεία αντί να ψάξεις να βρεις το λάθος φίλε μου στη ζωή σου στη ζωή γενικά γυρνάς το βλέμμα στο ρολόι να δείς πότε θα φτάσεις... Είσαι εκείνος που αποφάσισες μια μέρα πως η μοναξιά εκείνη η ισοπεδωτική γιατρεύεται απο παρέες μεγάλες, απο σχέσεις τυχαίες που αν ψάξεις λίγο πιο βαθιά το μόνο που μπορούν να σου προσφέρουν είναι να κρύψουν για λίγο τη τόσο μεγάλη μοναξιά σου. Μα δεν της δίνουν τέλος, αλλοιώνουν την όραση σου και σε πείθουν να κλείσεις ακόμη πιο δυνατά τα μάτια σου σε εκείνη. Μα & εσύ το ξέρεις, είναι εκεί και πάντα θα είναι. Θα είναι εκεί αν δε μάθεις μια μέρα να δίνεσαι. Μόνος σου νιώθεις γιατί δεν έχεις κάποιον μέσα σου. Αν είχες θα σε συνόδευε παντού. Θα ήταν πάντα εκεί να σε περιμένει, ποτέ δε θα έφευγε γιατί είναι σκέψη δική σου φυλακισμένη απο σένα για σένα. Είσαι μόνος σου γιατί δεν πάλεψες ποτέ να κάνεις ανθρώπους απλούς, καθημερινούς θησαυρούς δικούς σου πολύ προσωπικούς. Και δε μιλώ μόνο για τον έρωτα. Αυτό φίλε μου συμβαίνει σε κάθε επίπεδο. Δε προσπάθησες ποτέ σου να νικήσεις τη μοναξιά, γιατί αν είχες ανθρώπους δικούς σου ακόμη και όταν δε θα ήταν φυσικά εκεί θα τους είχες μέσα σου. Θα ήταν αόρατοι στους άλλους μα τόσο κοντά σε σένα. Θα σε ακολουθούσαν στις πιο κρυφές σου σκέψεις γιατί αν το σκεφτείς καλύτερα εσύ ο ίδιος θα τους έβαζες για να μη νιώθεις μόνος σου. Μα δεν το έκανες. Ναι η αλήθεια είναι πως στην προσπάθεια να τους βρείς τους ανθρώπους αυτούς θα κάνεις λάθη, θα προδωθείς, θα πονέσεις, θα κλάψεις μα μέσα απο όλα αυτά θα βγείς πίστεψε με νικητής. Θα γίνεις  καλύτερος για να μπορέσεις μια μέρα να υποδεχτείς και εσύ στη ζωή σου έναν άνθρωπο του οποίου τη ζωή θα ορίσεις.


Για μένα εσύ που φοβάσαι να μείνεις μόνος σου κυριεύεσαι απο μια μεγαλύτερη φοβία. Φοβάσαι να δεθείς, να βρείς ένα άλλο εσύ που θα ορίζει τόσο πολύ τη ζωή σου. Ίσως γιατί δε ξέρεις αν μπορείς....Μα αν ποτέ δε παλέψεις δε θα μάθεις και ποτέ.

Θέλω να πω.. Μήν γεμίζεις τις ώρες σου με κενά ανούσια σ'αγαπώ. Η μοναξιά δε χάνεται έτσι. Θέλω να πω πως μόνος σου είσαι όταν είσαι με κόσμο πολύ που πέρα απο το όνομα σου δε ξέρει τίποτα άλλο. Που η αλήθεια σου είναι αυτό που δείχνεις... Γιατί φίλε μου καλέ δεν είσαι μόνος όταν κάποιος κοιτάξει λίγο πιο μέσα απο τη μάσκα που όλοι συχνά για προστασία φοράμε.  Εκείνος είναι αυτός που μπορεί να βάλει τέλος στη μοναξιά σου. Όχι γιατί έχει το χάρισμα απλώς γιατί θέλει.. επιδιώκει και επιβάλλει ( ίσως γιατί ξέρει πως και εσύ ενδόμυχα τον έχεις ανάγκη) την παρουσία του. Μάθε λοιπόν πως η βουή δεν διώχνει τίποτα, καλύπτει μονάχα. Χαμήλωσε για λίγα τα φώτα, σβήσε για λίγο τον εγωισμό σου, άνοιξε τα μάτια σου και δές πως μόνος σου θα  είσαι όταν τις ώρες εκείνες τις δύσκολες για σένα δεν ζεί ένας έστω άνθρωπος να πονά που εσύ χάνεις ένα απο τα δάκρυα σου. Και χάνει και αυτός για να κάνει παρέα στη τόση σου τη μοναξιά.

Μάθε κάτι ακόμα λοιπόν.. Μείνε για όσο χρειαστεί σε ένα δωμάτιο με ένα κρεβάτι και ένα γραφείο μέχρι να μπορείς να υποδεχτείς έναν άνθρωπο δικό σου.. Ίσως να περάσει καιρός.. Ίσως απλώς ξύπνα επιτέλους η μοναξιά είναι επιλογή για όποιον δεν έμαθε να αγαπά






Αν σε αγγίξει .....
 Άσ'την να σε αγγίξει
θα της μοιάζεις

Α.

Το άσπρο μου και το μαύρο σου

Είναι αλήθεια τελικά. Ο πόνος και η θλίψη είναι πηγή έμπνευσης. Σε εμένα ισχύει πάντως. Πως βιώνει κάποιος τον ανελέητο πόνο της απώλειας; Τι γίνεται εκείνη την φερμένη απο πραγματική κόλαση στιγμή; Ισοπέδωση λέγεται αυτό. Ολική. Λένε πως στη ζωή αξίζει να ζείς τα πάντα, να γεύεσαι κάθε της πτυχή. Μα εγώ θα σου πω το εξής:  απόφυγε το. Αυτό που σε δευτερόλεπτα θα ξετυλιχτεί στα δυό σου μάτια. Την απογοήτευση απο ανθρώπους πολύ προσωπικούς που φοβούνται την αλήθεια και επιλέγουν ένα ψέμμα που κρύβει όλες τους τις φθορές, όλα αυτά που τους κάνουν ανθρώπους -όπως όλοι μας- με ψεγάδια. Ο πόνος που σπαράζει τα σωθικά σου δεν οφείλεται μόνο στην προδοσία απέναντι σε εσένα και στο είναι το πολύ εσωτερικό σου. Όχι οτι ξεπερνιέται, αντιθέτως. Αν είναι κάτι ουσιαστικό θα γραφτεί με μελάνι αιώνιο στο πιο βαθύ πηγάδι της σκέψης σου για να εμφανίζεται λίγο, πολύ λίγο. Απλώς η θλίψη για την κατάντια του ανθρώπου σου σε θρυμματίζει. Σα κάτι να γδέρνει αργά, σιγά σιγά μια πληγή ανοιχτή. Και πράγματι θα γίνει πληγή αυτή μου η αποτυχία. Γιατί αυτό είναι. Αυτός που είδε, αυτός που βλέπει την αλήθεια οφείλει να σε κάνει και εσένα να την αντικρύσεις.Ακόμη καλύτερα δεν το οφείλε γενικά και αόριστα κάπου σε κάποιον, μόνο σε εκείνο τον ίδιο. Γιατί το αξίζεις, αφού σε έχει επιλέξει να κοσμείς τις σκέψεις του νύχτα - μέρα, πιο πολύ νύχτα, ναι νύχτα. Είναι και εκείνες οι φορές που εσύ κάθε στιγμή του δίνεις ένα λιθαράκι για να δεί την αλήθεια, να δεί το είναι του, το είναι των άλλων γιατί δε θες να του δωσεις τη δικιά σου αλήθεια αλλά να διαμορφώσει και εκείνος με ό,τι έχει τη δική του. Και ξέρεις οτι έχεις κάνει το καλύτερο για εκείνον για εσένα για όλους. Μα ξάφνου φοβάται, τρέμει γιατί είσαι η αλήθεια του. Και αυτό είναι πράγματι πολύ. Γιατί η ψευδαίσθηση που προσφέρει ένα καλά φτιαγμένο ψέμμα εξασθενεί κάθε σκέψη, κάθε αίσθημα. Γιατί φτιάχτηκε για να νομίζεις. Να νομίζεις ο,τι θές και κυρίως όπως το θες. Μα να μ'ακούς, να μ'ακούς τώρα να μ'ακούς σε κάθε βροχή. Σαν είδα την αλήθεια μου γύρισα το βλέμμα αλλού. Δύσκολη η αλήθεια φίλε μου. Μα μέσα στη τόση ακινησία εσύ και εγώ μαζί ας κρατήσουμε τη μόνη ευτυχία της απώλειας σου. Έμαθες την αλήθεια, την αντίκρυσες μέσα σε μάτια πράγματι υγρά που(θα θελα να πω ίσως μα θα' ναι ψέμμα)  ποτέ ξανά δε θα νιώσεις. Γιατί υπάρχεται & εσείς που επιλέγετε το λίγο. Ας είναι 

Η αλήθεια της φυγής μου

Φίλε μου 17:58 μου ρθε κατακέφαλα μια ανάγκη! Τόσο έντονη όσο λίγες. Θέλεις που άλλαξε και η ώρα, που η σκοτεινιά θα έρχεται και πάλι πιο νωρίς; Θέλεις που προσγειώθηκα απότομα; Θέλεις που έφυγες για το 18 ΩΡΕΣ μακρια νησί σου πάλι και εσύ ξανθιά μου ανάγκη; Είναι όλα αυτά λοιπόν είναι και η Θεά Μποφίλιου με τα ισοπεδωτικά τραγούδια της και τις ακόμα πιο μελαγχολικές ερμηνειες της. Η ανάγκη που πετάχτηκε άξαφνα με δυναμική πυροβόλου είναι η ανάγκη της φυγής. Της φυγής απο κάθετι που με φυλακίζει που μας φυλακίζει όλους εμάς τους υπερβολικά ιδεαλιστές. Είναι κάτι στιγμές που πάω λίγο πιο πίσω να δω τη ζωή μου σα θεατής. Κοιτώ τις επιλογές τις αποφάσεις της ζωής μου και απορώ κάποιες στιγμές. Μπορεί το όνειρο να ζήσει μέσα στη φυλακή μιας ασπρόμαυρης σχέσης; Όχι φίλε μου απλώς συντηρείται. Και όχι δε το θέλω αυτό, κατηγορηματικά όχι. Πέφτω πατώματα φτάνω στον πάτο και τα όνειρα μου δεν το αξίζουν αυτό. Και όχι μόνο τα δικά μου αλλά και τα δικά σου, κανενός. Όνειρα αληθινά, αισθήματα ουσιαστικά, σκέψεις αγνές ειλικρινείς αναζητούν και αξίζουν κάτι  άλλο. Μα αν το σκεφτείς λίγο πιο ''αντικειμενικά'' οι άνθρωποι, αυτοί οι καθημερινοί, οι τυπικοί, οι κοινοί δεν έμαθαν φίλε μου ποτέ τι είναι όλα αυτά που εσύ θα σκότωνες για να τα προφυλάξεις. Ακούν μέσα απο τραγούδια που έφτιαξαν άνθρωποι πονεμένοι, άνθρωποι που αγαπούν την ομορφιά -όχι, όχι αυτήν την κοινότυπη- και απεικονίζουν όλο αυτο το μεγαλείο σε πρόσωπα - ''έρωτες'' που δεν είναι τίποτα παρά ψευτοέρωτες της δεκάρας.

Και εσένα που η καρδούλα σου το λέει χρόνια τώρα θυσιάζεσαι στο βωμό ενός ονείρου που ίσως ποτέ & κανείς δε θα συναισθανθεί. Μα η αλήθεια είναι μια. Ποτέ δε σε ένοιαξε τούτη εδώ η αλήθεια. Γιατί εσύ είδες την αλήθεια που βρίσκεται μέσα σου και αυτό σου φτάνει, σου είναι αρκετό. Και εγω μαζί σου είμαι. Αυτό εδώ το άρθρο το ξεκίνησα το απόγευμα και το συνεχίζω απο αυτή εδω τη γραμμή τη νύχτα λίγες ωρες μπορούν να αλλάξουν τόσα πολλά.   Συνέχισε για όσο τον αγώνα σου εσύ που έμαθες τι αξίζει πια, θα νικήσεις τον εχθρό της ψευτιάς. Δε ξέρω αν θα σου αρκεί. Εμένα τελικά όχι.Να φύγω θέλω μάγκα μου απο σένα που ζείς στο ψέμμα απο εσένα που το έκανες ζωή σου απο σένα που δεν είδες την αλήθεια τη στιγμή εκείνη που στη φανέρωσαν. Είσαι εσύ ο ηττημένος θα το δείς. Γιατί είχες την ευκαιρία και την πέταξες μακριά. Δε θα μάθεις ποτέ το έγκλημα που έκανες στο ίδιο σου το είναι.

Με φυλακίζεις εσύ, εγώ. Με φυλάκισες εσύ και η αμφισβήτησή σου για τη μόνη αλήθεια μου. Φυγή απο μενα λοιπόν. Απο το εγώ που διαμορφώθηκε πίστεψε με με πολύ κόπο. Γιατί εσύ που το όρισες σε μια στιγμή -για μια ζωη  το αμφισβήτησες, το πρόδωσες.  Φεύγω λοιπόν απο την όμορφη μέχρι τώρα φυλακή λύκε έρωτα. Ταξίδι για έναν έρωτα με λιγότερες απαιτήσεις, πιο λίγο συναίσθημα, για έναν έρωτα που σε θέλει εκεί δίπλα του για να τονωθεί το τόσο δα μικρό εγώ του? Όχι μάτια μου αυτό είναι η αλήθεια ανθρώπων φθαρμένων που έχουν άγνοια ενός έρωτα που ήρθε απο μακριά, ενός έρωτα με το μανδύα της ζωής και της ευτυχίας αυτού που σε κάνει άνθρωπο. Κράτα εσύ το μεγάλο ψέμμα σου για να έχεις παρέα στις μικρές σου στιγμές  και ας μείνω με τη μικρή μου αλήθεια για να έχω παρέα στα μεγάλα μου τα όνειρα. Την καληνύχτα μου

Α.

Καταδίκη σε έρωτα αιώνιο.

<<Αυτός ο άνθρωπός θα σε καταδιώκει σαν ενοχή που δεν ξεπλήρωσες ποτέ κι αν στην επόμενη ζωή του πεις το οχι πάλι μπροστά σου θα τον βρεις θέλεις δε θες>> Ποιά είναι η ουσία των αδιαμφισβήτα θεόσταλτων αυτών στίχων; Είναι λόγια ψυχής αυτά, θέασή της.

Τραγούδια της πεντάρας και δημιουργήματα καλλιτεχνών αναφέρονται στο ίδιο θέμα. Σε αυτόν τον περιβόητο έρωτα, στην κατάκτησή του, στο χαμό & στη γέννησή του. Ποιός είναι ο λόγος; Γιατί επιτέλους συμβαίνει αυτό; Η τέχνη είναι συνυφασμένη με την ομορφιά, την αλήθεια μα και την θλίψη, τον πόνο. Είναι στοιχεία του έρωτα αυτά. Όλα, μαζί τις περισσότερες φορές. Κάθε ένα του προσδίδει μια πινελιά τόσο μοναδική όσο είναι και κάθε έρωτας ουσιαστικά αληθινός. Πονάει λοιπόν ο έρωτας πολύ έχει μέσα του φόβο και πόνο. Συναισθήματα εξαντλητικά που αφήνουν σημάδι βαθύ σε κάθε έναν απο μας. Σε φτάνουν στα όρια <<στον πάτο εκεί που δεν έχει πιο κάτω>> . Σε μεταμορφώνουν. Ανακαλύπτεις όμως ένα καινούργιο εαυτό. Είναι σαφές λοιπόν γιατί στην πλειονότητά τους τα τραγούδια μιλούν για έρωτες χαμένους.


Ας επικεντρωθώ όμως στον ανεπανάληπτο στίχο της Χαρούλας. Είναι γραμμένος ένας έρωτας θυελλώδης, σαρωτικός, ισοπεδωτικός- ένας έρωτας απο τους λίγους; Οχι, δεν ασπάζομαι τέτοιου είδους θεωρίες. Έρχονται κάποιες φορές που δεν έχεις λόγια να πεις αυτό που φωνάζει η ψυχή σου. Εδώ σκιαγραφείται ένα πάθος που σημαδεύει με τρόπο πραγματικά ''βάναυσο'' , ανελέητο μα τόσο σκοτεινά ερωτικό το κορμί, το νου, την καρδιά.. Με τρόπο ερωτεύσιμο.

Η στιγμή που συναντάς τον άνθρωπο αυτό είναι ισοπεδωτική για καθετί που έχει προηγηθεί. Γίνεται παρόν γίνεται μέλλον μα και παρελθόν. Θέλεις να είναι και είναι. Σε τελειώνει για να ξαναγεννηθείς και αυτό είναι ένα παιχνίδι αδιάκοπο μέχρις εσχάτων. Ζείς για αυτό ακόμη και χωρίς αυτό. Σε ορίζει στην ολότητά σου. Καταδίκη σε αιώνιο έρωτα. Ζεί μέσα σε εσένα, ζεί απο σένα, για εσένα. Αλλάζουν τα ονόματα αλλάζουν οι ψυχές αλλάζουν οι άνθρωποι μα εσύ είσαι εκεί σε αυτόν που όρισε τη ζωή σου χωρίς να σε ρωτήσει μια στιγμή. Σε εκείνον που εισέβαλλε βίαια για ένα ταξίδι ατέρμονο με προορισμό το άγνωστο.

Μιλώ για τον έρωτα, μιλώ για αυτόν συνεχώς. Ξέρω τι είναι εν τέλει; Αν θέλεις την αλήθεια θα σου πω όχι. Κανείς δε ξέρει. Κανείς δε θα μάθει ποτέ. Είναι η άυλη, αέρινη μορφή της ευτυχίας δύο ανθρώπων που ποτέ δε θα μπορέσει να γίνει συγκεκριμένη. Αν θές την αλήθεια μου έρωτας είναι.. να αυτό το ποιήμα της Χαρούλας και αυτή η βροχή του Νοέμβρη.


Α.

Το όνειρο & εσύ

Ζώντας σε ένα κόσμο που η αδικία, η μοναξιά, η ακινησία, η βία βασιλεύει με τρόπο απόλυτο απελπιστικά δύσκολα αναστρέψιμο ποιο είναι το καταφύγιο που μπορεί να σε σώσει & να σώσει;

Το όνειρο είναι εκείνο που σώζει, η πίστη σε αυτό και η μάχη για να του δώσεις σάρκα για να το αγγίξεις πια. Να  αφήσει την άυλη, αόρατη- ορατή μόνο για σένα- υπόσταση του και να σε χώσει βαθιά μέσα του. Να ζήσεις σε ό,τι έχεις ονειρευτεί. Να ζήσεις ό,τι έχεις ονειρευτεί. Πόσοι απο μας κατακτούν το παραμύθι τους; Πόσοι το ζούν και εν τελει πόσοι απο μας ονειρευόμαστε πια; Είναι δύσκολο και το γιατί νομίζω είναι προφανές. Σε έναν και για έναν συνειδησιακά ''ξύπνιο'' άνθρωπο  είναι έγκλημα να έχει δει με τα όποια μάτια του κάτι καλύτερο και να μην μάχεται με τον ίδιο του τον εαυτο και με όποιον άλλον χρειαστεί για να το κάνει δικό του, να μην προσπαθήσει τουλάσχιστον. Ακόμη και για εκείνον όμως είναι δύσκολο. Ζούμε εκεί οπου το βόλεμα κυριαρχεί και καλλιεργείται απο παντού και απο τους πάντες με τρόπο έξυπνα κρυμμένο, δύσκολα ορατό ή καλύτερα δεν έχουμε τον τρόπο να το αντιληφθούμε ακόμη και αν το βλέπουμε. Μα το ζήτημα δεν είναι αυτό. Ο φόβος είναι το κυρίαρχο ψεγάδι σε όλους. Αυτός κυριαρχεί και κατευθύνει κινήσεις & νου. Φοβάμαι να πώ και όνειρα. Όχι δε θα το πω. Δε θέλω καν να το σκέφτομαι ενω το ξέρω πως συμβαίνει. Φοβάται ο άνθρωπος κάθετι καινούργιο, αμφισβητείται και έτσι αμφισβητει. Ναι, ακόμα και το είναι του. Γιατί ξέρει πως μπορεί, μα δε τολμά να πετάξει.

Εκείνος που ονειρεύτηκε έχει δει τον ίδιο όπως θα ήθελε να είναι. Η διευκρίνηση προς αποφυγή παρεξήγησης κρίνεται απαραίτητη. Όνειρο είναι το πως ζωγραφίζεις εσένα στη φαντασία σου, με ποιον. Πάντα όμως με τρόπο που έχει κάτι να σου προσδώσει, μια πινελιά που σε μεταμορφώνει, που σε κάνει πιο ευτυχισμένο. Μιλώντας για την ευτυχία στην ουσία της&μιλώντας πάντα καθαρά υποκειμενικά.  Τα όνειρα για μένα είναι τόσο σημαντικά καθώς είναι εμείς. Είναι αυτό που θέλουμε για μας, μας καθορίζει στην ολότητα μας. Σαν μάθεις το όνειρο κάποιου έχεις γευτεί τόσα για εκείνον. Για το τι θέλει, τι ίσως στοχεύει.

Σε κάνει άνθρωπο φίλε μου να ονειρεύσαι να μπορείς, να μη σου το στερήσουν, ποτέ. Είναι φτερά για ένα ταξίδι απο τα λίγα. Να μυρίσεις το όνειρό σου, να το αγγίξεις για να κάνεις μια μέρα και τη ζωή σου έτσι. Όχι, όχι απαραίτητα όπως είναι στη φαντασία σου. Κάνε ό,τι μπορείς κυνήγα αυτό που θέλεις. Αχ ζήσε και εσύ μια μαγεία. Μα για να στο απλοποιήσω λιγάκι. ( ή μάλλον το αντίθετο θα κάνω..) Ερωτεύσου, μπορεί να μην είναι το όνειρο σου, μα είναι όνειρο.

Imperfection.: δικός μου;

Imperfection.: δικός μου;: μα είσαι δική μου και πάντα θα είσαι και ας είσαι δικιά μου και ας μην είσαι. Έναυσμα για ακομή μια φορά αποτέλεσε ένας στιχος πολύ αγαπημ...

δικός μου;

μα είσαι δική μου και πάντα θα είσαι και ας είσαι δικιά μου και ας μην είσαι.

Έναυσμα για ακομή μια φορά αποτέλεσε ένας στιχος πολύ αγαπημένος που γεννά σε εμένα τουλάχιστον ένα τεράστιο ερώτημα που συνειδητά  ή όχι αφορά όλους μας. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο προσέγγισης και αυτό σχετίζεται με κάθετι καθώς είναι γνωστό πως όλα εδώ πάνω είναι τόσο μα τόσο υποκειμενικά - δυστυχώς γιατί οπως λέει και το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ άσμα '' η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό''.Ο καθένας δηλαδή έχει μια δική του αλήθεια που την πιστεύει όσο και εσύ τη δική σου. Μακάβριο τολμώ να πω... Ιστορία λοιπόν αυτο το τραγούδι. Μα ξέφυγα πάλι & ίσως σου τα έκανα λίγο περίπλοκα. Το ερώτημα που ζωγραφίστηκε άξαφνα πριν απο λίγο είναι το εξής : Πώς κάτι ή κάποιος είναι δικός σου; Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό & τι τέλος πάντων σημαίνει; Ναι η αλήθεια είναι πως η ανάγκη της ιδιοκτησίας καλλιεργείται απο πολύ μικρή ηλικία και είναι φανερό σε μικρά παιδάκια που συνεχώς φωνάζουν : ''εεεε είναι ζικο μου αυτοοοο''. Μα γιατί το κάνουν. Και η απάντηση νομιζώ είναι η ανασφάλεια και η μανία που μας διακατέχει- η επονομαζόμενη αποκλειστικότητα.Ανασφάλεια γιατί έχοντας κάτι που το ονομάζεις δικό σου νιώθεις δυνατός και γεμάτος, ''κανείς'' λοιπόν στα δικά σου μάτια δεν μπορεί, δεν θα τον αφήσεις Εσύ να αγγίξει αυτό, αυτο το δικό σου. Και σαφώς και αναφέρομαι σε ανθρώπους. Αποκλειστικότητα γιατί το θές μόνο για σένα, εσύ το ορίζεις και εκείνο με τη σειρά του εσένα. Όλοι, μαζί και εγω αναζητάμε κάποιον που θα είναι δικός μας. Ολόκληρος. Έτσι λέμε, έτσι θέλουμε να πιστεύουμε δηλαδή. Εκεί που θέλω να καταλήξω γιατί πάάάάάλι μακρυγορώ είναι πως αυτή είναι ανάγκη ενστικτώδης, ασυνείδητη και εξ ολοκλήρου κατανοητή μα πόσο αληθινή; Κατά πόσο κάτι τέτοιο παίρνει σάρκα και οστά και δεν κατοικεί για πάντα στα όνειρα μας; Κατά πόσο δεν είναι και αυτό ένα όνειρο χειμερινής νυκτός; ( χειμερινής γιατί πάντα χειμώνα ξυπνούν σκέψεις τέτοιες) Η συναισθηματική κάλυψη που προσφέρει κάποιος που είναι άνθρωπος πολύ προσωπικός είναι αναντικατάστατη σε αυτόν που τη δέχεται  και αυτό έχει ως συνέπεια τη μυθοποιήση τη  θεοποιήση του. Καταλήγουμε λοιπόνν με αργά αλλά σταθερά βήματα στον έρωτα, που συνδέεται άρρηκτα με την κτητικότητα και την τάση για αποκλειστικότητα που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Άλλοι επιλέγουν να την εξωτερικεύσουν και τη μια και την άλλη ενώ κάποιοι τις κρατούν κλεισμένες στα σκοτάδια.  Είναι ''δικός σου'' κάποιος που είναι μαζί σου; Μια σχέση εγγυάται το συναίσθημα; Αυτή είναι η διαφορά του έρωτα απο έναν κοινό ψευτοέρωτα της γενιάς μας. Ένας άνθρωπος όπως το βλέπω εγώ πάντα είναι δικός σου ακόμη και αν δεν είναι μαζί σου. Όσο ιδεαλιστικό ή ''ροζ'' και αν ακούγεται έχεις κάποιον δικό σου με τρόπο μαγικό όταν έχεις κερδίσει τον έρωτά του την αλήθεια του, το ψέμα του. Όταν έχεις κατακτήσει αυτό που είναι, όπως είναι χωρίς ψεύτικα χαμόγελα, με αληθινά δάκρυα δικά σου ή δικά του. Μα είναι δικός σου & πάντα θα είναι. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις κάποιον δικό σου όσο και αν το θές εκείνος θα γίνει ίσως και χωρίς να το θέλει. Γιατί τον έρωτα που τον κυνηγάς για να τον κατακτήσεις έτσι απλά, γιατί το θέλεις ίσως και να μην είναι έρωτας τελικά, γιατί ο έρωτας, γεννιέται δε γενναται.



Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόσο χρυσάφι
όλο σ' ένα ξανθό κεφάλι στο φεγγάρι
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόση αγάπη
όλη σ' ένα στενό σάκο στην καρδιά σου.
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόση απουσία
όλη σε ένα βλέμμα στα μάτια σου.



Α.

Προδοσία και φυγή

όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρώ
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία
δε φεύγω για παλλικαριά αλλά
που μου πεσε βαριά μες τον παράδεισο η τόση προδοσία..

Και γίνεται το όνειρο αλήθεια και αγγίζεις αυτό το πολυπόθητο,ανέλπιστα ευτυχές μαζί. Το όποιο μαζί το ερωτικό, το φιλικό, το ανθρώπινο. Ο δρόμος ως εκεί δύσβατος. Ας μπούν όμως οι βάσεις της σκέψης μου. Σχέση, για μένα και για κάθε έναν -όπως ίσως είσαι εσύ- δεν είναι οι τυποποιημένες εκείνες φιλίες και έρωτες που τίποτα δε σου προσδίδουν. Αναφέρομαι σε ανθρώπους με αίσθημα και θέληση, αγάπη και έρωτα για σένα για να σε φτάσουν τόσο ψηλά όσο είσαι στα όνειρα τους. Όταν λοιπόν όχι μόνο χαράξεις στο νου και τη ψυχή μία τέτοια σχέση αλλά τη φέρεις στο πλάι σου, στην αγκαλιά σου, την κατακτήσεις στην όποια ολότητά της έχεις  πιάσει το όνειρο και βρίσκεσαι σε έναν επίγειο παράδεισο. Περηφάνια μου προκαλεί αυτή μου η επιτυχία -ισως & για το μόνο πράγμα που αξίζει να περηφανεύομαι. Ο,τι όρίζει με τρόπο μαγικό μα συνάμα σκληρό τη ζωή μας, αυτό που δεν μπορούμε να αποφύγουμε, ούτε και να κρυφτούμε απο αυτό είναι ο έρωτας. Εκείνος ο άνθρωπος που χρόνια καλλιεργεί τον ίδιο και τους άλλους, που αγάπη σκορπίζει με ένα του βλέμμα, που ανιδιοτελώς θέλει να σε πάει λίγο να όσο μπορείς ένα βήμα πιο ψηλά πιο κοντά σε αυτό που αξίζεις έμαθε να αγαπά. Μα ίσως ένα απο τα μεγαλύτερα εφόδια μιας τέτοιου είδους εμπειρίας είναι ο πόνος της μη ανταπόκρισης. Αυτή θρέφει ανθρώπους που αγαπούν με ουσία. Μεγαλείο λοιπόν να αγαπάς εσύ και ίσως μόνο εσύ. Όχι,όχι δε μιλώ για απωθημένα και κτητικούς ψευτοέρωτες αλλά για αγνούς,πονεμένους έρωτες που ανάγκη έχουν μια ματιά, ενα χέρι ζεστό, μιαν ανάσα. Μαθαίνεις λοιπόν να δίνεις μονάχα εσύ χωρίς καν να σκεφτείς την προοπτική μιας όποιας μικρής έστω ανταπόδοσης. Η μέρα εκείνη μπορεί να αργήσει ίσως να μην έρθει ποτέ..


Και έρχεται για λίγο και φεύγει για πολύ και έρχεται ξανά και ξανά και ξανά. Ερχεται για τώρα και φεύγει για πάντα. Και αυτή ήταν η προδοσία ενός μεγάλου έρωτα. Μία γραμμή χρειάστηκε η περιγραφή μια στιγμή και η προδοσία.Μια στιγμή που κλείνει μέσα της μια ζωή, ένα πλάσμα. Επιλογές; Δύο. Μένεις εκεί για όσο υπομένεις τον ανελέητο, τόσο μα τόσο αδυσώπητο πόνο & φόβο της απουσίας ή επιλέγεις την ακόμη πιο αβάσταχτη φυγή. Εγώ τάσσομαι υπέρ της φυγής όχι γιατί σε προφυλάσσει απο τη θλίψη αλλά απο την βέβαιη απογοήτευση που θα υποστείς τη μέρα που θα δείς για πρώτη φορά στα μάτια σου ένα άλλο εσύ. Δε θα είσαι εσύ, δε θα έχει μείνει τίποτα πια. Ο έρωτας σου ρημαδιασμένος θα' ναι. Εσυ πια γεμάτος θέληση για εκδίκηση που έχασες ότι σε έκανε να χαίρεσαι. Εσένα και τον όποιο έρωτά σου.


Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,«δέντρο»,«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,«ἀστάθμητο»,«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,πὲς «δὲν ἄκουσα».

Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Άνθρωποι & Αντίγραφα.

''εσύ εκεί & ο έρωτας σου διαταγή & τελεσίγραφο,όλη την νυχτα αγκαλιά με ένα αντίγραφο-δικό σου'' ο αθάνατος Μάνος Ξυδούς για άλλη μια φορά μας ταξιδεύει στη μαγεία του έρωτα και στον πόνο της απουσίας που προκαλέι κάθε άνθρωπος που έχει γίνει πολύ ''προσωπικός''

Στήνοντας τη ζωή μου όπως κάποτε την είχα ονειρευτεί,ιδανική και πλήρης δέθηκα με ανθρώπους που άφησαν εν τέλει σημάδι, ανθρώπους ουσιαστικούς, αναντικατάστητους, ανθρώπους που δεν ξέμειναν στη χειραψία αλλά συνειδητά ή μη επέβαλλαν την αόρατη σχεδόν αέρινη παρουσία τους με τρόπο ερωτεύσιμο- άλλωστε κάθετι που σε κερδίζει με τρόπο μαγικό & ανεξήγητο είναι έρωτας. Αυτοί οι ανθρωποι- που αγαπούν ανιδιοτελώς, ζεστά, που το χαμόγελο τους μένει πάντα εκεί σε κατακτούν με τόση μαεστρία ανεπιτήδευτη σαν μια γυναίκα, σα μια γυναίκα όμορφη κατακλυσμένη απο έρωτα & πόθο. Η στιγμή εκείνη είναι μια έκρηξη συναισθημάτων που σπαράζει τα σωθικά μου. Περηφάνια & φόβος. Η ζωή μας είναι μυστήριο & γεμάτη μικρούς θανάτους. Κάθε ανθρωπός μου είναι ένα κύτταρο μου, αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μου,ενέσεις οξυγόνου στην πολύβουη καφετιά γρήγορη & απρόσωπη  ζωή που ''κάποιος'' με ανάγκασε να υπάρξω.  Φόβος; Ναί φόβος. Όσο πιο πολύτιμος είναι ο θησαυρός που έχουμε στα δυο φτερά μας τόσο πιο οξύς,επικίνδυνος,δηλητηριώδης είναι ο φόβος της απώλειας τους. Αδυσόπητη είναι η απουσία τους. Εκεί ξεκινά ένας ακόμη μακρύς δυσβάσταχτος δρόμος-πόνος, το κυνήγι νέων ανθρώπων. Εγώ; Όχι, δεν διαθέτω τέτοια δύναμη ή ίσως είμαι ακόμη ιδεαλίστρια πιστέυοντας σε μια ονειρική πραγματικότητα που οι άνθρωποι όταν γίνονται δικοί μας,όταν τους νιώσουμε έτσι πρέπει το οφείλουμε να εισέλθουμε σε ένα παιχνίδι μέχρις εσχάτων. Να τους κρατήσουμε να εκεί,πλάι μας, πλάι στην όποια φωλιά μας. Το μεγαλύτερο λάθος που συμβαίνει σε όλους εμάς -πρωτοστάτες στους ανεκπλήρωτους έρωτες- σε εμάς που αποτύχαμε σε εκείνο το κυνήγι της μονιμότητας, αυτης που με την απλόχερη ασφάλεια της σε ωθεί στο επόμενο σκαλοπάτι που είναι η δημιουργία των ανελέητων εκείνων αντιγράφων. Ψάχνω να βρω ΄΄μια να σου μοιαζει''. Η παγίδα του έρωτα. Παλεύω για εκείνον για εκείνη που θα σου μοιάζει για να ζωγραφίσω στιγμές μαζι σου. Δεν έχουμε στιγμές δεν φωνάζουμε με δάκρυα στη ψυχή όλα μας τα όνειρα για αυτό ψάχνω έναν σαν και εσένα. Μα κανείς δε θα είναι εσύ,ποτέ. Έτσι λοιπόν φυτεύεται στην καρδιά μου η αγωνία για εναν άνθρωπο που να σου μοιαζει. Μια ανάγκη που τόσο με φυλακίζει. Μια ανάγκη που ποτέ δε θα καλυφθεί γιατί εσύ είσαι εσύ, το όλον.



...Yστερα έρχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομα σου
 κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας...
...Θά ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
 καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει...

Τ.Λιβαδείτης

Α.